սյուռ կյանքից մի դրվագ /ռազբիները դիլիջանում/
ինչպես բարեկամներին, այնպես էլ բարեկամների ընկերներին մենք չենք ընտրում։ դիլիջան էինք, ես, մաման, Էլիզոկը (իմ ու Էլիզոկի հարաբերությունները հասկանալու համար, պատկերացրու քո գաղափարների ու կյանքի կողակցին, ոչ մի ռոմանտիկա, Էլիզը ընկեր ունի ։դ), Էլիզոկի մաման։ երեկոյան ստացանք հրավեր Էլիզոկենց հոպարի կնոջից, իրենք էլ էին դիլիջան։ գնացինք սարերի միջի քոթթեջ մոտավոր 21։00-ի կողմերը։ ընդհանրապես եթե մենակ աղջնակ ես էդ ժամերին դիլիջանում դուրսը չես լինում, ոտքս հենա հենա կծող շունիկը վկա։ հասանք։ կիսախմած ռաբիզից փկված կանայք, ծխի և խաղաքարտերի մեջ թաթախված տղամարդիկ, կարևորը հանկարծ չհասկանաս թե ով ում ամուսինն է, ոչ մի ջերմություն։ էլիզոկի հոպարն ու հոպարի կինը ռաբիզից տուժված, ուրիշ տարբերակի անծանոթ մարդիկ են։ մեր հարևան ապերի նման չեն, որ եթե ճղվի մի տեղը արյունը կլկլոցով ու հետույքը մի-քիչ բաց կգա։ տնից դուրս գալուց առաջ առաջարկեցի, որ գործիքները վերցնենք։ ցանկացած շրջապատում ինձ ավելի վստահ եմ զգում, եթե գործիքները ինձ/մեզ հետ են։ ու համ էլ գիտեմ թե մաման ինչքան է հպարտանում, երբ մեր բարեկամները լսում են մեզ, ուզեցի էլիզոկի մաման էլ հպարտանա։ պարզվեց որ այդ օրը սեղանակիցներից ամենամեծ բոխախով և միլիռովկայով կնոջ ամուսնության 21 ամյակն էր։ նենց հեշտ է քյառթերի հետ, շատ ավելի դժվար է ձևիստ մթոմ սծիլնի երկու հատ գիրք կարդացած մի հատ գասպառ նոե նայածների հետ։ արդեն խոսում խնդում էինք հարսի քողի վերաբերյալ, ինձ հարցրեցին․ – բա որտեղից ե՞ս – չի երևու՞մ, երրորդ մասից։ սրանից հետո իմ/մեր կյանքը սկսեց հետաքրքիր դառնալ։ պատմեցինք։ սկսեցինք երգել։ ուզում եմ պարելը երգեցինք, մեր ամենամեյնսթրիմ երգերից։ մի հատ բրիգադա տիպ կար, էդ էլ փեսեն էր, հավանեց։ բոլորին լավ էր, երգեցինք ազգային հարսանեկան, ու եւս մի երկու երգ։ մենք էլ մարդկանց էներգիային կարոտ, տժժում էինք։ հետո սկսվեց ամենահետաքրքիրը։ էդ բրիգադա ձյաձը սկսեց ինձ հարցեր տալ։ ես նստեցի ուղիղ իր դիմաց, չգիտեմ ինչի դուխս հելել էր․․․ ա չէ գիտեմ, նվագել էինք :) ասեցի ֆաքդ ափ եք արել էս երկիրը, մեր սերունդն ա սաղ դզել փչելու, ասեցի իհարկե ոչ այս բառերով։ պատմեցի ոնց եմ հասել դիլիջան, ինչքան հպարտ եմ որ ուսուցիչ եմ, ինչքան կարևոր է մշակույթի ճանաչումը ժողովրդի ինքնաճանաչման համար, ասեցի որ զզվում եմ/ենք կեղծ արվեստից, որի մեջ նաև ռաբիզն է մտնում։ էդ մարդու ռեակցիաներն էին դզում, որ ֆռռում մյուս բրիգադա տղամարդկանց ասում էր․ «տեսնում ե՞ք, ո՞նց ա է խոսում, տղուս ո՞նց եմ կնիկ գտնելու»։ հարցրեց սիրում եմ գոռ սուջյան թե չէ, ասեցի որ երաժիշտը ընտրում ա անի էն ինչ ինքն ա ուզում թե էն ինչ մեցցո եկած մարդիկ են ուզում։ էլիզի հետ խոսեցինք, որ ռաբիզից պարելը ընդհանրապես չի գալիս, մարդը հաճույք չի ստանում, բթանում է, մենք թույն պարեր ունենք ազգային, որից զգում ես հողը որի վրա կանգնած ես։ ուաու, ուաու։ ու կանայք «լրիվ ուրիշ են է իրենք, երանի իրենց, ուզում եմ ձեր նման ինքնավստահ լինեմ»։ սյու՜՜՜՜ռ։ ու էդ մարդը մի պահ նույնիսկ երբ ես ջղայնացած խոսում էի, ով իմանա կարողա ձայնս էլ էի բարձրացրել, հումորով ասեց․ «զենքս բերեք», հուսամ հումորով։ ինքն էլ էր երրորդ մասից։ գովաց մեր երաժշտությունը։ սյու՜՜՜՜՜ռ։ հա՜ ու ես անընդհատ կծող մի բան էի ասում, ու իհարկե օրինակ չեմ հիշի։ երբ էլիզի հոպարը ասեց․ «բա էլիզի հարսանիքին ինչի՞ տակ ենք պարելու» մենք միասին գոռալո՜վ բամբիռը լավ հարսանեկան ալբոմ ունի, արեւ է ելել-ը դրեցինք, ասեցինք մենք ենք էէէէ երգում, լավ էլի դրեցինք, հայակական մեր սիրած խմբերին թվարկեցինք։ հետո գիշերովը դրեցինք ու սկսեցինք թռվռալ։ կանանցից էլ մեզ միացան, ա նենց լավ էր։ մեր դադիվանքի սեյշնը նայեցինք, էդ բրիգադան նենց անդուր շեշտելով էր ասում ՂԱՐԱԲԱՂ։ ուզում եմ պարելը խնդրեցին վերջում մի հատ էլ երգեցինք։ լրիվ հարսանիք էր, բայց ոչ ռաբիզ։ գնալուց տղամարդիկ ոչ տիպիկ լռությամբ գնացին ծխի եւ խաղաքարտերի աշխարհ, որ հանկարծ կնոջը չհարգեն։ կանայք գրկելուց ասեցին «շնորհակալություն, որ դուք կաք»։ ես ուզում էի ասել, բա դուք իմ ընկերներին չեք տեսել, չասեցի, բայց հպարտացա իմ սերնդով։ հուսամ իրենք մեզ չեն մոռանա, ես իրենց չեմ մոռանա։
հ․գ․ քրինջի լեվլը հասկանալու համար կարմիր խնձոր էլ կար սեղանին