ասում են գրի քեզ ավելի թեթև կզգաս, էկել եմ գրեմ, բայց անկեղծ ասած չգիտեմ էլ, թե ասելու ինչ ունեմ: գիտեմ, որ, ինձ լավ չեմ զգում, անդադար տագնապի զգացում ունեմ, արագացված սրտի աշխատանք ու տրամադրության անկումներ: միշտ ինչ որ բան անելու ցանկություն ունեմ ու նաև ոչինչ չանելու, ինչի արդյունքում ինձ լիարժեք չեմ զգում: գիտեմ, որ ինձ գործա պետք, բայց դրա համար էլ ոչինչ չեմ անում: բըրն աու՞թ: կարծում եմ ես հիմա կյանքից եմ բըրն աութ: բայց ինչ անել երբ ամիսներն անցնում են, բայց էդ զգացումը մնումա, ինչ անել եթե անդադար քեզ խրենովը ես զգում: ներեցեք ուրիշ համարժեք բառ չունեմ:
չգիտեմ ինչի ինձ ամեն ինչ սենց մեկ դարձավ, եթե իհարկե միշտ չէր էսպես, ուղղակի ես եմ սկսել նոր նկատել: բայց էս միտքն էլ հերքվումա, թեկուզ նրանով, որ ես միշտ եմ ինչ որ ամբիցիաներ ու ձգտումներ ունեցել, որոնց հասնելը ինձ կարևորա էղել ու գուցե հիմա էլ կարևորա ուղղակի կապնա թուլացել իրենց հետ:
վերջ ի վերջո ես հիմա էլ ապրում եմ ու կարամ ասեմ էնքան էլ վատ չեմ ապրում, եթե հաշվի առնենք հայաստանյան իրականությունը: բայց ես ուզու՞մ եմ էսպես ապրել: իհարկե չեմ ուզում, բայց շարունակելու ուժ էլ չունեմ: ես զգում եմ, ոնց են օրերն անցնում առանց որևէ կարևորության ու էդ ինձ ճնշումա, ես միշտ մտածել եմ, որ իվիճակի եմ հետս կատարված ցանկացած բանի տակից ինքնուրույն դուրս գալ, բայց հիմա զգում եմ որ դրա համար անհրաժեշտ ուժ ու էներգիա չունեմ: մեկ-մեկ մտածում եմ, որ երևի միանգամից շատ բան թափվեց գլխիս ու չկարողացա տակից դուրս գալ, հա երևի, բայց դա ինչքանովա ինձ արդարացնում իմ առաջ, չեմ կարծում որ արդարացնումա: պետքա ուժ գտնել դուրս գալ էս ապատիայից, բայց որտե՞ղա էդ ուժը: գի՞տի ինչ որ մեկը: ես անընդհատ փնտրում եմ, բայց տենց էլ չեմ գտնում, իմ մեջ եմ փնտրում, գրքերում, պոդքաստերում, ցանկացած օգտակար թվացող միջավայրում: ստացվու՞մա մոտս, ոնց հասկացաք չէ, կամ եթե ստացվումելա կարճաժամկետ մենակ: բայց ամեն դեպքում պետքա շարունակել, մինչև կոմպրոմիսի կգան ոչինչ չանող եսս ու էն ձգտումներովը:
լավ, մի խոսքով, լավ էղեք