հոգնել եմ
ժամանակ առ ժամանակ հայտնվումա մարդկանց մի խումբ, որ որոշումա թե իրավունք ունի մեղադրելու մարդկանց, ովքեր համարձակվում են շարունակել ապրել, թե բա անհոգ եք, քանի որ ձեզ թույլ եք տալիս սուրճ խմել, էն էլ որտե՞ղ երևանի կենտրոնում։ ընկերներով եք հավաքվում, լավ ժամանակ եք անցկացնում, իսկ արցախցին էնտեղ սովածա։ ու տենց էլ չես հասկանում, թե քեզնից ինչ են ակնկալում, լավ իմ մեղքի զգացումը ձեզ ի՞նչ ա տալու։ էլ ավելի հոգեպես ոչ առողջ հասարակությու՞ն, դրա՞ն ենք ձգտում։ եթե ամբողջ օրը չենք խոսում մի բանի մասին, որի վրա չենք կարա ազդել ոչ մի բանով ուրեմն մոռացել ենք, անհոգ ենք ու թքած ունենք, բայց չեմ պատկերացնում որ հայաստանում գտնվի մեկը ում պատերազմը խնայելա։ հայաստանում շատ վաղուց ոչ մեկ անհոգ չի, բայց չգիտես խի անընդհատ մեր ապրել շարունակելու փորձերը ճնշվում են ինչ որ զանգվածների կողմից, ովքեր գործելու իմիտացիա են ստեղծում. «օյ ես էն թուղթը ստորագրել եմ ես արցախի կողքին եմ, իսկ դու չես ստորագրել ուրեմն արցախը քո մեղքովա հանձնվում», տենց ձեզ խաբեք, բայց ես չեմ պատրաստվում մեղավոր լինել նրանում ինչում ես մեղք չունեմ։
մի խոսքով նեղվում եմ, ջղայնանում եմ, բայց ես էլ չեմ վստահում փողոցի մարդկանց, ովքեր միշտ գոռում են, որ կօգնեն, որ կփրկեն, որ ամեն բան լավ կլինի, բայց ոչ մեկ երբեք չի ասում, թե ո՞նց, ի՞նչ միջոցներով, կամ երբ