it's all about the way I feel what I feel,
the moments that turn into stillness,
the words I speak with no disturbance
and that warmth I can feel with you.
it's all about the fact that I can write
these words which were in deep sleep inside,
the hours that went by and still
they're mine and they'll never be gone.
it's all about
the times when I look in the mirror
and smile cuz I can see you in my eyes,
I forget what day it was and what hour,
what weather it is outside the door.
you wanna know what it is that I like?
the way you make me say things I'd never say,
the way your presence makes me shine
the way you never make me cry,
the person I am and the one I've become.
things change too fast and somehow
I'm into this transformation now,
my heart is at peace and my mind
only knows that things will be fine.
20 February, 2021
թողնում եմ էստեղ, որովհետև կարծում եմ՝ չարժէ ջնջել նշումներիս միջից, գուցե մի օր պետք լինի և/կամ գուցե մի օր սրանից մի նոր բան սովորեմ, որ առաջ չեմ կարողացել սովորել։
ուզում էի մոտիկ ընկերուհուս հետ անցկացնել ամբողջ ազատ ժամանակս, լիքը իվենթների գնալ և այլն, բայց ոնց որ ինքը էդքան էլ հավես չունի: ես էլ անընդհատ չեմ բզում: հասկանում եմ իրեն, մեր ապրելակերպերը շատ տարբեր են ու իրեն էդքան էներգիա չի լինում օրվա վերջում, բայց, կարծես միշտ ա տենց լինում. բոլորի հետ, որ երբևէ ուզել եմ շատ ժամանակ անցկացնել միշտ ես պատրաստ եմ ամբողջ ժամանակս տրամադրել, առիթներ գտնել, իսկ իրենք , մեհ նայած երբ: տխրում եմ: չեմ չարանում, չեմ հեռվանում, ուղղակի պիտի արտահայտեի սա:( երևի մոտեցումս ա սխալ, երևի պետք չի մի մարդու վրա կենտրոնանալ, ակնկալիքներ ունենալ, օբսեսսիվ վարքագիծ ա երևի սա: ու նաև երևի նրանից ա, որ ինքս ինձ հետ դեռ լիովին հաշտ չեմ, ու հարազատ մարդկանց ներկայությամբ եղող ես-իս ժամանակ առ ժամանակ կարոտում եմ, երբ իրական ես-իս հետ կռվի մեջ եմ: էն մարդկանց հետի եսիս, ովքեր ինձ ավելի լավ գիտեն, քան ես ինքս: յոգայիս ուսուցիչը ասում ա, որ պիտի մի օր հանդիպես քեզ, երկրորդ կյանքդ հենց էդ ժամանակ ա սկսվելու: կգա՞ էդ օրը մի օր:/
այնքան եմ սիրում քո այրած լուցկու հոտը,
բայց էլ չգիտեմ՝ ինչ անեմ այն կարծիքի հետ որ ստեղծել եմ քեզ մոտ ,
մի օր դու էլ կգնաս նրա մոտ, ով կբուժի քո վերքը
իսկ ես վրայիդ ճանճերին քշելով կգրեմ այս մեկը:::
#լսելիք
The beginning of the end started when I began writing to you in my diary instead of writing what I wanted to say to you. It all started right from the beginning, when I chose to lie to you that it was all nothing, like it was something ordinary, when it really wasn’t. For me at least. The fact that all of a sudden I got this unexpected amount of attention from you shocked me, but still, I dared to pretend it’s nothing. I took it for granted, yet inside I felt overwhelmed with the way you spoke and behaved , the way you treated me. I wish I knew how to be as good as you were. But it couldn’t last long. I probably bored you and I hate myself for that.
The beginning of our end started when I refused to accept that there was nothing else to talk about, that we had few things in common and that you , like Taylor Swift said, “are older and wiser and, I , wait by the door like I’m just a kid, used my best colors for your portrait...”. It was easy to fill the emptiness with imaginations, that when we meet, some sort of magic will happen and topics will be born about which we could talk for hours. But all that happened was that my brain stopped thinking as soon as I saw your face.
The beginning of the end started when I couldn’t be honest with you. When I simply held my feelings inside me knowing that you lack any. But still I held them and cherished them like a little kid, who was afraid to be found guilty for doing something “naughty” . I couldn’t be honest, I only lied and pretended, and I couldn’t be honest, cuz you didn’t let me. Cuz you baffled me.