Պատուհան
Իմ ամենատխուր պահերին ես միշտ գտնում եմ պատուհան որից կարելի դուրս նայել։ էդպես հանգստացնում եմ հոգիս։ Դրսում կյանքը չի դադարում, ու համոզում է , որ ամեն ինչ անցողիկ է։ Կյանքում ինձ համար ամենակարևորը ընտանիքս է։ Մենք չորս երեխա ենք, շատ քույր եղբայր ունեցողները կհասկանան, որ այդ պարագայում մանկությունն ուրիշ խենթություն է։ Մանկության դժվարությունները մեզ թվում են անհաղթահարելի։ Եթե ինչ որ մեկի հետ շատ դժվարություն ես անցնում, ուրեմն այդ մարդը դառնում է շատ թանկ ։ Հիմա՝ այս նոր իրականությունում, երբ մնկությունը վաղուց անցիալում է, ես սկսում եմ կորցնել իմ մանկության հերոսներին։ Մեր խենթ քառյակի հերոսները հեռանում են իրարից՝ աշխարհներ ու տիեզերքներ բացհայտելու։ Մեզնից յուրաքանչյուրը սկսում է յուրովի կառուցել, ապրել, շնչել ու զմայլվել։ Բայց այս նոր իրականության մեջ մի բան մնում է անփոփոխ՝ մամայի ժպիտը, հոգատարությունը, նույնիսկ իրեն մասերի բաժանելն ու յուրանանչյուրիս հետ աշխարհի որև ծայրը ուղարկելուն պատրաստ լինելը։ Մի վախեցքե խոսել զգացածից․․․