ահավոր ծանրացած եմ ինձ զգում, ներսս լիքը անիմաստ էմոցիա կա, որոնք չգիտեմ ինչպես օգտագործել։
կորցրել եմ էն մանր բաները, որոնցից երջանկանում եմ։ հիմա մենակ տխրություն եմ զգում. նայում եմ սիրելի մարդկանցտխրում եմ, նենց տպավորություն ա, որ ահավոր հեռու են ինձանից, չեմ կարողանում շոշափել, չեմ կարողանում խոսել, չեմ կարողանում լավ կամ վատ բաներ ասել իրանց։
կատուներն էլ այլեւս չեն ուրախացնում, մոտս չեն գալիս, նույնիսկ հակառակը հեռանում են, պաղկվում են, իրանց պատճառով էլ եմ պանիկայի մեջ ընկնում։
աշխարհի գույները փոխվել են իմ համար, ու հեչ դեպի հետաքրքիրը չէ։ ավելի վառ են դարձել, բայց էդ հաճելի չի, բալանսի մեջ չի, գժվում եմ։
կոմֆորտ չունեմ, ոչ մի տեղ չեմ ուզում լինել, երկար մնալ չեմ կարողանում։ ոչ մի ուտելիք, ըմպելիք, վայր, ֆիլմ, երգ, ոչինչ հաճույք չի պատճառում։ հիմա Սարտրի <<Սրտխառնոցն>> եմ կարդում, ու ես հասկանում եմ իրան. ճիշտ ա, իմ մոտ սրտխառնոց չի, ուրիշ բան ա, բայց դե։
ահավոր փակ եմ զգում ինձ, սիրածս մարդուն ինքս իմ վրա ճնշում գործադրելով նոր կիսատ-պռատ ասեցի ինչ ա ներսս կատարվում։ համարյա լրիվ էսքանը մենակ մի մարդու եմ կարողանում ասել, ու չնայած ավել ինչի՞ս ա պետք, բայց մի տեղ պետք ա գրեմ էս սաղ, մի տեղ, որտեղ չեն իմանա գրողն ով ա։
ինքս իմ մեջ սուզվել ու խորտակվում եմ։