աշխատողին վերաբերվելու մշակույթ տենց էլ չեղավ Հայաստանում։ կամ պարզապես իմ բախտը չի բերել։
եթե ես CEO լինեի, կնկատեի աշխատողի մեջ եղած տաղանդը, հոբիները ու ըստ դրա նրան թասքեր կտայի, կհարցնեի, թե ինչ կանի ավելի սիրով, ինչովա հետաքրքրված, սիրովա անում իր գործը թե չէ։ ի վերջո ոչ բոլորն են աշխատանքի ընդունվում, որովհետև ամբողջ կյանքում երազել են customer support agent լինել։
բացի դրանից կապահովեի աշխատանքային ազատ միջավայր, ստեղծագործ մթնոլորտ, ոչ թե կաղապարված, քառակուսի թասքերով օրեր։ եթե աշխատողը առաջարկներ ունի, եթե սեփական նախաձեռնությամբ ինչ-որ բանա անում կազմակերպության համար, ամեն ինչ կանեի, որ էդ նախաձեռնողականությունը չկոտրվեր։
հիմա լանչի ժամա, ոչ մի բան չունեմ անելու իրականում, ու նենց չի, որ անտանելի շատ գործ կա, անկախ ինձանից գնում էի համակարգչիս մոտ նստելու, բայց մի բան ինձ հետ պահեց ու ասեցի՝ ոչ մի դեպքում։ ու էլի եկա միջանցքում նստելու (այո, մեր օֆիսում նույնիսկ հանգստի սենյակ չկա) ու բլոգում եմ։ էս ինձ ավելի հաճելիա։ ես կազմակերպության կայքի համար էլ բլոգ գրեցի, բայց դա չգնահատվեց, չընդունվեց ոնց ակնկալում էի ու ես էլ էդ չեմ անում։ ինձ ոչ մի բան չի դրդում իմ մեյլերից ու զանգերից բացի այլ բան անել, չնայած որ ինչքան ժամանակ ա ամեն տեսակի թասքեր եմ ստանում իմ պարտականություններից դուրս։
մի տարի առաջ ես ոգևորությամբ ու ժպիտով էի տնից դուրս գալիս էս օֆիս գալու համար։ մի տարի շարունակ ոչ մի փոփոխություն չեղավ ոչ օֆիսում, ոչ աշխատանքային գործընթացում, մենակ հետընթացա ու ձանձրույթ։
մի խոսքով սա հավանաբար բլոգա, որը ենթադրումա շուտափույթ աշխատանքից դուրս գալ ու նոր բաներ գտնել։ ու իրականում հենց էն պահին, երբ մի քանի շաբաթ շարունակ չուզելով ես գնում աշխատանքի, պետք ա առանց հետևանքներին նայելու թողնել էդ աշխատանքը, որը ոչ մեկին արդեն օգուտ չի տալու։
հոգ տար քո մասին