viewսա շատ երկար ու ձանձրալի պատմությունա, որի վերջում ես քեզ հարցնելու եմ՝ աշխատել տնի՞ց, թե՞ գնալ օֆիս
երբ Գերմանիայում էի ու իմ կարծիքով արդեն պատրաստ էի ինչ-որ նորմալ աշխատանք ունենալ, ի վերջո սովորել էի երկրորդ օտար լեզուն, սովորել էի կյանքը, ինչ-որ պայքարներ էի ունեցել, որոնց տակից պատվով դուրս էի եկել, ձախողումներ էի ունեցել, որոնցից կարևոր դասեր էի քաղել, հպարտորեն գրել էի cv-իս մեջ, որ ունեմ աշխատանքային փորձ Գերմանիայում, երազում էի վերջապես հասնել Հայաստան, գտնել երազանքներիս օֆիսը, ամեն առավոտ գնալ աշխատանքի, որտեղ կգտնեմ հետաքրքիր ու զարգացած գործընկերներ, որոնց հետ կխոսեմ ամենատարբեր թեմաներից, կքննարկեմ ժամանակի ինձ հուզող խնդիրները, ականջակալներով իմ ուզած երգերը կմիացնեմ ու կստեղծագործեմ։ (դե ես համոզված էի, որ լեզվաբանի մասնագիտությունս ինձ ինչ-որ բան չէր տալու ու հույսս դրել էի ինչ-որ content writer-ի աշխատանք գտնելու վրա)։ ու տենց էլ եղավ (գրեթե)։
եկա Հայաստան ու մոտ վեց ամիս ամենատարբեր կազմակերպություններում, եթե իհարկե շատերին կարելի էր էդպես կոչել, տարբեր ոլորտներում փորձեցի ինձ ու քանի որ քովիդն էր ու դեռ է (ես միշտ քովիդին եմ մեղադրում), մեծ դժվարությամբ գտա մի «շատ հավես թիմ, շատ հետաքրքիր մարդիկ», որոնք փնտրում էին գերմաներենի իմացությամբ հաճախորդների սպասարկման կենտրոնի աշխատակից։ կազմակերպությունը վաճառում էր Microsoft ու ոչ միայն license-ներ։
ամեն ինչ հրաշալի էր, մինչև էն պահը, երբ մոտավորապես վեց ամիս անց ես նկատեցի, որ ոչ միայն չեմ աճում այլևս, չեմ սովորում ոչ մի նոր բան, այլ նաև մոռանում եմ ինձ էլ, հոբիներս էլ, ու դարձել եմ կոմֆորտ զոնայի զոհ։ ինձ ուղղակի հեշտ էր։ ես օրական ութ ժամ պատասխանում էի ջղային ու միևնույն ժամանակ քաղաքավարի գերմանացիների հարցերին, խնդիրներին լուծումներ առաջարկում։
եթե հիշեմ ինձ էդ աշխատավայրումս եղած առաջին օրը ու համեմատեմ էսօրվա հետ, ինքնագնահատականս կհասնի էվերեստին երևի։ բայց քանի որ ռեալիստ եմ ու եղածը մի քանի հիմնական հարցի պատասխանել էր, ես դեռ կմնամ իմ միջինից ցածր ինքնագնահատականով, քանի դեռ էդ օֆիսում եմ։
էս ամեն ինչը գրելուս հիմնական պատճառը էսօրվա աչքերիս ցավն ա մեր աշխատասենյակի ոչ ճիշտ լուսավորությունից։ բանն այն է, որ օֆիսի միակ ու անկրկնելի sys admin/developer/nothing actually-ն մթություն է սիրում աշխատանքում։ մեր աշխատասեղանները շատ մոտ են ու ամեն անգամ, երբ ես առաջարկում եմ երեկոյան ժամերին միքիչ ավելի լուսավորել սենյակը, ինքը շատ բարի ու հանգիստ տոնով չի ասում՝ չէ էլի, ես մութ եմ սիրում, այլ նեղանումա քեզանից։ իսկ ես մի տեսակ շատ անտրամաբանական բարի եմ։
չգիտեմ քեզ ասել եմ թե չէ, բայց արդեն տեղեկացրել եմ ceo-ին, որ մեկ ամսից դուրս եմ գալիս աշխատանքից, քանի որ երազանքի մասնագիտությանս մոտենալու մեծ հանրավորություն ունեմ ու նաև քանի որ նրանք մեկ տարվա մեջ ոչ մի քայլ չարեցին (ինչքան էլ որ խոստացան) հաստիքիս վերանայման համար։ հիմա միքիչ տականք եմ։ աշխատանքի ժամին ես սովորում եմ իմ ապագա մասնագիտությունը։ դե էդքան էլ տականք չեմ, քանի որ ինչքան էլ այլ գործով զբաղ լինեմ, հաճախորդների հարցերը էնքան են միմյանց նման, որ նույնիսկ զանգողի ձայնի տոնայնությունից ես գիտեմ նրա խնդիրը ու ասում եմ նույն, արդեն անգիր արած բառերը։ գործը չի տուժում մի խոսքով։ բայց դե իրենց իհարկե դուր չի գալիս, որ իրենց համակարգիչը օգտագործում եմ անձնական կարիքներիս համար։ դե համենայն դեպս էդպիսի տպավորություն կա։ ես գտել եմ լուծումը. տադաաաամ, աշխատանքի եմ գնում իմ լափթոփով։
եկա տուն ու շարունակեցի դասս՝ չնայած աչքերիս ցավին։ ամբողջ երեկո, (աշխատանքս վերջանումա ժամը 8-ին) մութ սենյակում էկրանին լարված նայելը հետևանքներ ունի։ տանը ես եմ ընտրում իմ լուսավորությունը, ես եմ ընտրում՝ աշխատել լռության մեջ, թե երաժշտություն լսել, ես եմ որոշում երբ կարդալ, երբ հոլովակ նայել։ ես եմ որոշում երբ կտրվել էկրանից ու չմտածել ոչ մի զանգի ու չաթի կամ էլ փոստի մասին։
հիմա իմ կարծիքով ճիշտ ուղղու վրա եմ ու չնայած որ ինձ համար բարդ մասնագիտություն եմ ընտրել, որը ինձանից անընդհատ սովորել ու կարդալ ու առաջ գնալա պահանջում, ես սիրում եմ էդ։ ու մտածում եմ, որ սա նաև մասնագիտությունա, որը ինձ չի ստիպելու գնալ օֆիս, նստել միգուցե իրենց գործը էդքան էլ չսիրող մարդկանց մեջ ու խնդրել, որ լույսը միացնեն։ ես կնախընտրեմ աշխատել տնից կամ փողոցից, կամ սիրած սրճարանից։ ու երևի էդա երջանկությունը։ երբ կարող ես լույսը վառել երբ ուզում ես։
հիմա դու ինձ ասա՝ ինչ եմ կորցնելու տնից աշխատելու իմ էս որոշումով։
հոգ տար քո մասին