էս հնդիկ գործընկերս ասումա՝ հոգնած մեռնում եմ, բայց նորա արձակուրդից եկել։ ասում եմ՝ չհասցրի՞ր հանգստանալ միքիչ, ասումա ընտանիքով ճամփորդության էինք գնացել ու ես եմ վարել մեքենան, չեմ հասցրել հանգստանալ։ ու պատմումա, որ քանի որ շատ կրոնական ընտանիք են, սրբավայրեր են գնացել, ուխտ են արել։ ասում եմ՝ դե մտածի ընտանիքդ քո շնորհիվ սիրուն տեղերա տեսել, տենց գոնե միքիչ ուրախացի։ սա էլ ջղայնացած՝ ա դե ինչքան կարելիա ընտանիքին ուրախացնելու համար իմ հանգիստը զոհել, իբր մի քանի օր պիտի հանգստանայի, էնքան եմ հոգնել, որոշել եմ մի քանի ամսից թողել-գնալ։ նա երազումա մի օր մենակ մնալու մասին։ ու ասումա՝ դե դա մեր մշակույթնա, մինչև կյանքի վերջին օրը պիտի ծնողների հետ մնաս, նույնսիկ ամուսնանալուց հետո։ դե չեմ զարմանում, իբր նույն իրականությունն էլ մենք ունենք էլի։ ու շատ եմ նեղվում էդ իրականությունից։ քանի որ չի կայանում ինքնուրույն ու ազատ անձ։ նա պիտի օրը կազմակեպի՝ հաշվի առնելով մի հազար հոգու կարծիք ու պայման։ նա չի կարող ուշ քնել, շուտ արթնանալ, նույնսիկ ընթրիքի ժամն են ուրիշները որոշում։ նա չի կարող չդիտել չսիրած հաղորդումը, կամ չլսել չսիրած երաժշտությունը։ էդ էլ չեմ հասկանում, չնայած․․․․․․հասկանում եմ, միգուցե ավելի էժանա կյանքը էդ դեպքում, գումար են խնայում, ավել վարձ չեն տալիս։ այլ կերպ ասած՝ վաճառում են ազատությունը։ ու խոսում ենք անիմաստ հարսանեկան արարողությունից ու ծախսերից ու նա պատմումա, որ քրոջ հարսանիքին 2500-ից ավել հյուր կար։ ու ես՝ ո՞նց եք էդքանին կերակրել։ ասումա էդ հեչ խնդիր չի։ Չգիտեմ, նա նաև ասումա, որ նոր սերունդը չի ընդունում էդ նորմերը ու դանդաղ սկսում են անցնել առանձին ապրելուն, ազատությունը կարևորելուն։ դա ինձ ուրախացնումա։
հոգ տար քո մասին