Հեյ,
մե՞նք ենք մեր մտքերի ղեկավարը, թե՞ մտքերը մեր: Ես հաճախ նկատում եմ՝ ինչպես եմ մի անցանկալի միտք հանում ուղեղիցս, դե օրինակ կենտրոնանում եմ ուրիշի վրա ու ձևացնում եմ, թե էդ ավելի կարևորա էդ պահին: Որովհետև գիտեմ, որ էն՝ անցանկալի մտածմունքը ինձ կկոտրի, կգցի տրամադրությունս: Բայց էն պահին, երբ անցանկալի մտքերը խրձով են գալիս, անզոր եմ դառնում: Ու միանգամից մոռանում եմ ամեն դրական բան իմ կյանքում, մտածում են միայն էդ բացասականների մասին ու կորցնում ինձ: Էդ պահին կուզեի էդ մտքերը դարձնել ապակե ջահ կամ բաժակ կամ ծաղկաման ու 11րդ հարկից շպրտել դուրս, որ վերջնականապես կոտրվեին իրենք, ոչ թե ես, բայց դե հըմ, էդ անհնարա: Ասում են գնա գրի էդ վատ մտքերը, որ էդպես նյութականացնես ու հանես գլխիցդ, ինչ խոսք, չստացվեց: Դուրս չեկան, էլի հետս են: Մի տեսակ իմ մի մասն են դարձել: Դե արի ու քեզնից հրաժարվի: Անգլերենում բառ կա՝ overthinker, հայերեն երևի լինի՝ չափից շատ մտածող, քանի որ ինչքան էլ, որ over-ը թարգմանում ենք «գեր»-ով, գերմտածողը էս պահի հետ կապ չունի: Գերմտածողը վեհ գաղափարների շուրջա ծախսում ժամանակն ու էներգիան, իսկ ինձ էնքան էժան մարդիկ ու մտքեր են խանգարում, որ աչքիցս ընկնում եմ մի տեսակ: Փորձենք լինել գերմտածողներ, ոչ թե կրծենք մեզ էժան մտքերի ձեռը: Կամ էլ էնքան կրծենք մեզ, վերջնականապես չլինենք էլ: Էնքան ցածր եմ իջել իմ ուղեղում, որ բարձրանալը անհնարա, ոչ դե դժվար: Ավելի շատ անկումա, մինչև էլ իջնելու տեղ չլինի:
հոգ տար քո մասին