Քանի դեռ հույս չկա, թե էս միկրոավտոբուսը կհասցնի ինձ անգլերենի դասին, ես ուղղակի կտրվեմ հայ իրականությունից ու գրեմ՝ ինչեր են պտտվում գլխումս ամբողջ շաբաթ։
Գնա տուն, շուտ քնիր, որովհետև շուտ ես արթնանում։
Գիտեմ, որ մի տեսակ ձանձրալի ու տխուրա հնչում, բայց գոնե գլխացավերն են պակասել։
Չորս օր մենակ ապրելուց հետո ես հազարերորդ անգամ համոզվեցի, որ այո, ես մենակ պետք է ապրեմ։ Ես պետք է վերադառնամ լուռ տուն, ես պետք է մի հատ թեյ պատրաստեմ, անջատեմ լույսերը, միացնեմ ինչ-որ սերիալից ինչ-որ էպիզոդ, պատրաստեմ հաջորդ օրվա ճաշը, մտածեմ դասի պլանն ու ավարտեմ օրը ամենասիրած երգերի ցանկը ծայրից ծայր լսելով։
Ես պետք է արթնանամ լուռ տանը, մի հատ սուրճ պատրաստեմ, միացնեմ սիրած երգացանկը նորից ու նորից (մեկ-մեկ երգեր են ավելանում), ստուգեմ էլ փոստն ու սոց ցանցերը ու դուրս գամ գժանոց, խցանումների ու պանիկայի աշխարհ։
Ինչևէ՝ ամեն ինչ պետք է անել, որ մենակ ապրելը որքան հնարավոր է, շուտ իրականություն դառնա։
Որովհետև մարդիկ շատ են՝ միկրոավտոբուսում, մայթերին, շենքերում, աշխատանքում, մտքերում... Գոնե տանը պետք է մարդ չլինի։
Ինչևէ՝
հոգ տար քո մասին