կյանքերը տարբեր են, ասելիքները թաքնված են ու բառերը պատմում են, բայց զգացածի շատ քիչը։ հայացքներն ու նայվածքները իրականում իրական չեն, խաբուսիկ են, բայց խաբող չեն, ինքնապաշտպանություն են կամ ուղղակի ուժեղ լինելու ապացույց։
մի պահ վերանալը բնական ա, բայց ցավոտ, երբ նորից հողի վրա ես։ վարորդը, երևի քաղաքավարի թվալու համար ժպտումա, երբ տանից անցել ես ու չես նկատել, բայց հասկանումա, որ երջանիկ մտքերից չէր, որ սեփական բակդ շփոթել ես։ մարդիկ կորում են իրանց սիրած տեղերում։ մարդիկ թաքնվում են իրենց հետևողներից, ստվերներից, անցյալից, հետապնդող ներկայից, շեֆերից։ մարդիկ թաքնվում են շենքերում՝ եկեղեցիներում, փաբերում, նկուղներում։ մարդիկ թաքնվում են չաթերում ու սոց կայքերում։
օֆլայն աշխարհը, իրական, հայելու միջից քեզ երկար նայող աշխարհը մեկ֊մեկ ու միշտ ավելի կոպիտա, իսկ դու փխրուն ես ու փախչող։ ու դու գնում ես։
տիեզերքի անծայրության մեջ դու ավելի չնչին ես, քան իրենից տասներկու անգամ ավել ծանրություն տեղափոխող մրջյունը կամ սենյակիդ անկյունում բույն հյուսող սարդը։ դու չնչին ես ու էդ գիտակցումը ավելիա ճնշում քեզ, քան շենքի պատերը, քան առանց պատուհան սենյակդ։ տիեզերքի անծայրության մեջ ավելի անտանելիա մենակության զգացումը, ավելի վախենալուա։ ու դու սկսում ես հավատալ ու համոզվել, գոնե հուսալ, որ հա, կան այլմոլորակայիններ, որ ինչ֊որ մոլորակում, որին ինչ֊որ պատահականությամբ նույն անունն ենք տալիս, ինչ մեր մանկության սիրած շոկոլադի սալիկին, կան էակներ, որ չեն սիրում իրենց առավոտները, որովհետև խցանումներ են, չեն սիրում մարդկանց, որ բողոքում են, բայց չեն անում ոչ մի բան էդ իրավիճակը փոխելու համար, որ կան իշխանություններ, որ չեն նայում իրենց շուրջը․․․որ կան մարդիկ, որ ամեն քայլի միակ նպատակը հետո էդ մասին աշխարհով մեկ գոռալնա, բոլորին իրենց արածի մասին պատմելնա։ դու հույս ունես, որ գոնե էդ շոկոլադի սալիկի անունով մոլորակում կա մեկը, որ գուցե չկարդա էլ քո գրածը, բայց կգրեր նույնը, որովհետև հասկանումա՝ ինչ ես մտածել էս ամեն ինչը էկրանին շարելիս։
ամեն տեղ չի, որ առանց հետ գնալ֊կարդալու կգրես ու կհրապարակես մտքերդ։ ամեն տեղ չի, որ կլինես ազատ ու կլինես դու։ մեկ֊մեկ մարդիկ թաքնվում են ուրիշ անունների տակ, ուրիշ դեմքերի տակ։ ու էդ էլ ճնշողա, եթե ունես ցանկություն լինել դու, ոչ թե ինչ֊որ հեղուկ կամ ֆիլմի ինչ֊որ հերոս։
ու էսքանը էստեղ գրելուց ու թեթևանալուց հետո նոր մտածում եմ, որ ես գնահատում եմ առնվազն էն, որ ես առանց վեր նայելու հրապարակելու եմ էս գրածը ու ներսից էլ ժպտալով քնելու եմ գնալու, որովհետև, ինչ խոսք, ավելի վատ էլա լինում։
դու էլ, գիտես, դու, որ կարդում ես հիմա
հոգ տար քո մասին