որոշել էի ապրիլից էլ չդասավանդել, որովհետև ուզում եմ լողի գնալ․․․ մեհ․․․երանի օրը քսանութ ժամ լիներ։ էլի Բալզակին հիշեցի՝ ցանկանալը ապրեցնում է, իսկ կարողանալը՝ սպանում։ դե ավելի շատ չկարողանալն է սպանում։ եթե մի ժամանակ նյարդայնանում էի՝ «ինչի միս չես ուտում»֊ներից, հիմա ավելի նյարդայնեցնող են՝ «կհոգնես», «մտածի քո մասին միքիչ», «հանգստացի միքիչ»֊ները, իսկ «բա հիմա ոնց ես»֊ից ընդհանրապես փախչել եմ ուզում։
էս վերջերս միտքս անընդհատ կրծումա ինչ֊որ մարզ գնալ ու էնտեղ մնալ֊աշխատելու միտքը։ ավելի շատ Վանաձոր֊Դիլիջան եմ ուզում գնալ մի քանի ամսով։ ուղղակի բայց֊երը շատ են։ նախ՝ նույնիսկ չեմ էլ նայել՝ կա՞ աշխատանք թե չէ։ հետո՝ ասենք վեց ամիս էնտեղ մնացի, աշխատեցի ու ուզեցի վերադառնալ․ գտնելու՞ եմ աշխատանք նորից, թե՞ էլի մի վեց ամիս փնտրելու եմ։ մի խոսքով։ ես երևի չափազանցնում եմ էդ «փախչելու» միտքը։
ես ինձ պետք է խոստովանեմ ի վերջո, որ հիմա կյանքիս երևի լավագույն օրերն եմ ապրում։ որ անտանելի գնահատում եմ էն մի ժամը, որ գրին բինում նստում ու աշխատում֊գրում֊համակարգում եմ մի աշխատանքից հետո մյուս աշխատանքից առաջ ընկած ժամանակահատվածում։ կողքից հազար ու մի հետաքրքիր քննարկումներ եմ լսում, մեկ֊մեկ շեղվում եմ գործից, հետո ավելի լավ կենտրոնանում։ որ արդեն առանց հարցնելու ինձ իմ ամերիկանոն են բերում ու ինձ չեն հարցնում՝ մենակ ե՞ք լինելու։ (լսի չգիտեմ, բոլորին հարցնում են, ինձ՝ չէ ։Դ)
հա, ինչ էի ասում՝ որոշել էի չդասավանդել, բայց էսօր էնքան լավ անցավ դասս ու էնքան էներգիա ստացա, որ երևի էդքան քաջություն չունենամ թողնելու։ պետք է օրս համակարգելու այլ ձև գտնեմ, կամ ուղղակի այլ դպրոցա պետք գտնել։
էս էն մտքերս էս մի քանի շաբաթվա։ շատ պարզա ամեն ինչ ու շատ խառը։
հոգ տար քո մասին