Ուղղակի աներկրայինա՝ ոնցա երգը քեզ ֆիզիկապես կտրում քո աշխարհագրական դիրքից ու տանում էն տեղը, որի հետ երգը կապված ա։
Մեկ-մեկ մտածում եմ՝ պետք էր մնալ։ Մնալ էդ 12րդ դարի ամրոցի բակում, նայել հսկող ասպետներին, նկատել դատարկ դիտակետները, քայլել փոքրիկ գերեզմանաքարերին, քայլել աստիճաններով վեր ու վար ու մնալ...
Էդ ամրոցից դուրս գալուց հետո ամեն ինչ գլխի վրա փոխվեց։ Գերմանիայում ես էլ զբոսաշրջիկ չէի, ես աշխատում էի, ես կարոտում էի, ես գնալ էի ուզում։
Հիմա լսում եմ Annenmaykantereit-ի Barfuß am Klavier, գնում եմ, նստում էդ ամրոցի բակում, բացում եմ օրագիրս ու կանաչ գրիչով պատմում եմ ինձ, որ այո, ես հիմա աշխարհի ամենասիրուն տեղերից մեկում եմ ու էդ ինձ արժեցելա 5 եվրո, քանի որ ես ուսանող էի համարվում։ ես ոչ մի փաստաթուղթ չունեի՝ ապացուցելու, որ ուսանող եմ, իսկ վաճառողը պարզապես հավատաց։ Հարցրեց ու հավատաց պատասխանիս։
Երևի էդ օրվանից հետո սկսեցի ես ինձ նույնիսկ չհավատալ։
հոգ տար քո մասին