Տխրելու իրավունքը
Երբ էսօր ուսանողներս դուրս եկան ու ես ամբողջ ընթացքում կանգնած ու հումորներով անգլերեն բացատրելուց հետո վերջապես նստեցի (նստած չեմ կարողանում ինչ-որ բան սովորեցնել), հասկացա, թե իրականում ինչքան տխուր էի ու իննսուն րոպե ոնց եմ ձևացրել, թե շատ ուրախ եմ։
Նույն կերպ երեկոյան անհատական պարապող ուսանողը ասեց, որ գիտի, որ աշխատանքից եմ ու հոգնած, բայց հեչ չզգացվեց։
Իսկ աշխատանքը հաճախորդների սպասարկում է՝ Customer care specialist, տխուր լինելու ոչ մի շանս, քանի որ հաճախորդը հեչ մեղավոր չի քո անձնական խնդիրների համար։
Անգլերենից աշխատանք ճանապարհին ունեի տխրելու հնարավորություն, էն էլ մի տղա էնքան հավես էր մի շան հետ խաղում, որ չժպտալ չէր լինի։
Չգիտեմ՝ ես էլ խառնեցի իրար՝ ուզում եմ տխրել, թե չէ, տխուր եմ, թե չէ։ Զբաղ լինելը քեզ քեզանից տանումա, դու դառնում ես ոչ թե զգացող, այլ մտածող ու գործող անձ։
Ձյունոտ ա քաղաքը, տաք հագի ու
հոգ տար քո մասին