Շաբաթ-կիրակիի միֆը
Երկուշաբթիից սկսած միանում է ռոբոտացված աշխատանքի գնալու ու մյուս գործերը մնացած ժամանակում խցկելու գրեթե բոլորիս ծանոթ ռեժիմը։ Միայն ուրբաթ օրը երեկոյան աշխատանքից տուն գնալիս եմ զգում, որ մնասած հինգ օրերը կարծես թմբիրի մեջ եմ անցել ու, եթե ինձ տան իմ աշխատավարձը ու ջնջեն մնացած հինգ օրերը գրեթե ոչինչ չեմ կորցնի։ Հետո թերթում եմ շաբաթ-կիրակիի to do-ն ու հասկանում, որ դրան հանգստյան օրեր անվանելը հիմարություն է։ Ես փորձում եմ իմ շաբաթվա յոթ օրերը սեղմեկ երկու օրվա մեջ՝ փորձելով և' պատրաստել, և' սովորել, և' մաքրել, և' ժամանց անցկացնել, և' հանգստանալ, չէ', ոնց հասկացաք վերջինը ուղղակի միֆ է։ Բայց ինչու եմ ես այդքան սիրում այդ երկու օրերը, որովհետև աշխատանքային գերության մեջ դու ունես ազատություն՝ հերթականության կամ անել-չանելու, կամ ինչպես կասվի լրագրության մեջ թվացիալ ընտթության հնարավորություն։ ԵՎ մեզ դուր է գալիս ունենալ կյանքի թվացիալ ղեկը, որը երբեկ մեր ձեռքում չի լինում։