տիգրան

2000-ականները յիշում եմ ձայներով։ Զանգում էր քաղաքային հեռախօսը, մարդիկ ժամերով խօսում էին։ Յետոյ հարեւանը ծեծում էր պառը, կանչում իր տանը խօսելու։ Բոլորը միշտ խօսում էին։ Եթե անգամ տանը մենակ էիր, բակից լսուող երեխաների աղմուկը չէր թողնի լռութիւն լինէր։ Լռութիւնը չլսուած բան էր։ Նոյնիսկ գիշերը լռութիւն չկար։ Ժամացոյցը տկտկում էր, սառնարանը դռռռռում։ Հոսանքով աշխատող ամէն ինչ ձայն ունէր։ Ձայնարկիչները երաժշտութիւնից բացի իրենց սեփական ձայնն ունէին։ Ամէն ինչ խշշշշշում էր։ Նոյնիսկ գազապարպային սպիտակ լոյսի ձողը։ Աւելի ուշ բջջային հեռախօսները եկան։ Դրանց եկող զանգը դեռ երկու վայրկեան առաջ կարելի էր կողքի բարձրախօսից լսել։ Բարձրախօսը սկսում էր տարօրինակ ձայն հանել։ Նոյնը եղաւ ինտերների հետ, դայլափը նոյնպէս ձայն ունէր։ Երեւի ամէն շէնքում կար հարեւան, որի երեխան նուագել գիտէր։ Այն ժամանակ նոյնիսկ տորթի մոմերը նուագել գիտէին։

Իսկ յետոյ... բոլոր ձայները միանգամից կտրուեցին։