Կարեւոր բաներ չեմ կարող գրել զի չգիտեմ։ Գրասեղանիս մօտ պատուհան կայ, բայց երբեք դուրս չեմ նայում։ Եթե չլիներ կը նայէի։ Պատուհանի հետեւում ճաղեր կայ, որ գող չմտնի։ Ճաղերը գողին կը յիշեցնի բանտ ընկնելու մասին, բայց մինչ նրա գալը ես կը յիշեմ։
Բանտը հասարակութեան մասին ա։ Մարդիկ հաւաքուել միասին որոշել են, թե ով պէտք ա մեկուսացուած լինի։ Էսօր էլ մէկ-մէկ հաւաքւում նման բաներ են որոշում։
Սեղանիս խառը բաներ կայ, եթե իմ սեղանը չլիներ կը նայէի թե ինչ կայ, բայց որ իմն ա՝ գիտեմ։
Երբ գործ եմ անում հեռախօսս լուռ ա, ձայն չի հանում որ չխանգարի, բայց յաճախ գործից դուրս էլ ա լռում։ Ուզում ա հասկացնի, որ առանց բզել կապ չկայ։ Ասում ա՝ «վերցրու մի բան արա, մէկին գրի, միւսին կարդայ, պատասխանի, որ կապ լինի»։
Հիմա գործ չեմ անում: #միշտ։ Սպասում եմ, որ ժամը 3-ը գայ, որ քոլ անեմ։ Քոլը դա մի բան ա, որը գործ կը համարուի։ Եթե հայերէն ասենք «զանգ» գործ չի համարուի (։
Նոյնն էլ միթինգը, որ գործ կը համարուի եւ բնաւ հանդիպումը չի։
Վերջին երկու տարում դասականով եմ գրում բայց դեռ չեմ կողմնորոշուել ձայնաւորից առաջ, վ-ի փոխարէն «ու» գրեմ թե «ւ»։ Սկզբում միշտ «ու» էի գրում բայց հիմա, որ գրականութեան մէջ շատ եմ «ւ»-ի հանդիպում երկմտում եմ։
Եթե շատ երկմտեմ կարող ա երկատուեմ։ Յետոյ նորից կորցնեմ մի կէսիս ու տէնց շարունակ։