Երբ փոքր էի, մի յայտնի (ինձ համար) կազմակերպութեան տնօրէն, ում լրիւ պատահաբար էի հանդիպել ու ծանօթացել, ասաց՝ «Մի սպասի որ մարդիկ կը մտածեն քո մասին, բզի բոլորին ու ասա թե քեզ ինչ ա պէտք։ Հակառակ դէպքում ոչ ոք չի իմանայ»։
Իր ասածը էն ժամանակ էդքան էլ ակնյայտ չէր ինձ համար, զի ես խուսափում էի մարդկանց բզել, մինչդեռ մարդիկ չէին խուսափում իրենց պէտք եղած ժամանակ ինձ նեղութիւն տալ։
Ապա իրօք պէտք ա բոլորին բզել ու թքած ունենալ իրենց յարմարաւէտութեան վրայ։ Դա միջոց ա յարաբերութիւնները իլուստրացնելու, միջոց ա կապ պահելու կամ խզելու, միջոց ա հասկանալու թե ում համար ես պատրաստ ջանք թափել ու թե ով ա պատրաստ նոյնը քեզ համար անել։
Եթե դու պատրաստ չես ինձ օգնել ապա ես պէտք ա իմանամ դրա մասին։ Ես պէտք ա լսեմ ու տեսնեմ, պէտք ա քեզ ցոյց տամ, որ դու պատրաստ չես ինձ համար անել այն ինչ գուցէ վաղը ինձնից կը խնդրես։