Նկուղ
Նա փոխում է իրականությունը, գույները դարձնում վառ ու թվում է նա փոխանակել է իր կյանքը գունավորված արկղով, որտեղ թվում է, և ամենը ինչ փակվում է ու անհետանում, դառնում է տեանելի ու ցուցադրական։ Եվ եթե միայն նա չսորտավորեր իր կյանքը, իր երազները չփորձեր տեղավերել փոքրիկ խուցում, նա պետք է որ չլիներ արկղի մասը, միայն այն ինչ ընտված է Իրու սիրված։ Երբ նա այնտեղ չէ, նա չի ապրում։ Դուք հեռանում եք, նրանք ձեզ չեն տեսնում, դուք կարող եք արտասվվել կամ ծիծաղել, բայց միայն ոչ այստեղ։ Բայց միթե ինչ-որ մեկը կուզենա տեսնել արկղում Ձեզ։ Միթե արկղում փշեր չեն, միթե այն հարմար չէ, երբ նրանք տեսնում են թանգարանի սրահում նմուշներից մեկը, իսկ նկուղի բանալին, միթե այն մեր գրպանում չէ։ Միթե նկուղը հենց անիմաստ զգաղմունքների համար չի, չէ որ հենց այնտեղ ենք մենք կոտրում մեր իրերը, և կարևոր չէ դա մեր սիրելի թե ատելի հին փոքրիկ միշտ մոռացված բարեկամն է, թե թշնամին։ Եվ միայն այնտեղ ջարդված հայելին կտրում է ձեր մաշկը, ու դուք գնում եք ետ՝ արկղ։ Գույները փոխվում են և ձեր կտրված ձեռքից կաթող արյունը ընդամենը գույն է։ Միթե սա չէ գեղեցիկը։ Նա ինքնակործանվում է երջանիկ արկղում, բայց կարմիրը թերևս, վառ գույն է, այն երբեք չի դավաճանում և միշտ տեսանելի է կարծես ազդակ։ Բայց միթե դա է, այն է չի թվում ու դու կապված ես ինքդ քո ծանր մարմնում, անհոգի ու բանտարկված կարծես կուլ գնացած կարմիր ներկված արկղին, ով ձեզ դեռ մարսում է։ Իրականությունը փոխում է կարմիր արկղը և այն միայն թվում է, որ նմուշ է, ոչ թե կահույք