ի վերջո մենք բաժանվեցինք, օդանավակայանի գույնզգույն պատուհաններից դուրս, մենք բաժանվեցինք, իմ բոլոր վախերն ու տագնապները միանգամից կենդանացան ու դու ինձ մենակ թողեցիր։ ոչ այնպես, ինչպես ես կանխատեսել էի, ոչ գեղեցիկ հրաժեշտով ու կտեսնվենք շուտով-ով, դու ինձ ուղղակի թողեցիր կես ճանապարհին, ինձ փշրեցիր, ջարդեցիր ու հաջողություն մաղթեցիր։ իմ քեզ հետ պահելու բոլոր փորձերը իզուր էին դու հաստատակամ էիր , ինչպիսին միշտ ես եղել քո որոշումներում, ու դու գնացիր, առանց ինձ որևէ շանս թողնելու։ դու ուղղակի գնացիր։ դու չէիր գնում երկրից ինչպես զգուշացրել էիր ամիսներ առաջ, այլ վերադառնում էինք հանգստից, մեր երկար սպասված ու պլանավորված հանգստից։ քեզ վերջին անգամ գրկելիս ու հրաժեշտ տալիս իմ մտքի ծայրով էլ չէր անցնի որ դա վերջինն է, բայց ավաղ

հիմա ես քեզ եմ թողել մեր բոլոր սիրելի սրճարանները, բոլոր վայրերը որտեղ հնարավոր է քեզ հանդիպել, բոլոր մարդկանց, որոնք ինչ որ կերպ քեզ են հիշեցնում, բոլորին ու ամեն ինչ ես քեզ եմ թողել, որ դատարկությունն ավելի դատարկ լինի ու չնկատեմ բացակայությունդ։ ես քեզ հեռացրել եմ այնքան որքանով դա հնարավոր էր այս փոքրիկ քաղաքում ու բաժանել եմ փողոցները իմ ու քո միջև, դու չգիտես այդ մասին, երբեք չես իմանա, թե ես որքան եմ ինձ հեռացրել իմ քաղաքից, որ անթիվ պատահականությունների բերումով հանկարծ ստիպված չլինեմ նորից զգալ օտարությունդ։ քեզնից ինձ մնացել են այն մի քանի նվերները որոնք ես պահել եմ մեկ այլ մութ անկյունում, աչքից հեռու, բայց գլխիս վերևում շարունակում է կախված մնալ քո նվիրած նկարը, պատուհանագոգին՝ ծաղկամանը, տուփում՝ մատանին, որոնց նայել խուսափում եմ ինչպես խուսափում եմ մեր անթիվ անհամար հիշողություններից, քեզ հետ պատահական հանդիպումներից ու էլի շատ ու շատ պատահականություններից, չգիտեմ երբ կվերջանա այս ամենն ինձ համար, կվերջա՞նա արդյոք, բայց ես սպասում եմ այդ օրվան, երբ ստիպված չեմ լինի փոխել ճանապարհս քեզ հանդիպելու ու իրար նորից ցավեցնելու վախից,

գուցե ամեն ինչ այսքան անտանելի չլիներ, եթե ինձ էլ պատրաստած լիներ հիասթափությունների հաջորդականությունը, որը կարծես թե պատրաստել էր քեզ սրան, գուցե ավելի հեշտ լիներ, եթե քեզնից որևէ անհամաձայնություն զգացած լինեի, գուցե, բայց ոչ, քո հեռանալը նման էր անսպասելի ամպրոպի պայծառ օրվա վերջում, դու գնացիր հանկարծակի, ինչպես հայտնվել էիր ու դա էր ամենասարսափելին:

էլ չեմ սպասում քո վերադարձին, բայց դեռ չեմ կարող անունդ տալ, չեմ կարող քո մասին առանց արցունքների խոսել ու չեմ կարող տեսնել քեզ, այսքան ժամանակ անց դեռ չեմ կարող

#հրաժեշտ 09.24-ից

#հրաժեշտ օդանավակայանի գույնզգույն լուսամուտներից ներս հրաժեշտներն են։ մեզ սպասվող ամենաանգույն հրաժեշտը, որը կպոկի ինձնից մի մասնիկ էլ ու կտանի մեկ այլ ժամային գոտի, հազարավոր կիլոմետրեր այն կողմ ապրելու սեփական կյանքով, առանց իմ իմացության ու միջամտության։ այդ թվացյալ ավելի լավ կյանքը(գուցե սխալվեմ), որ սպասում է քեզ այնտեղ կստիպի մեզ ապրել անջատ սկզբում կարոտի անհաղթահարելի զգացումով, հետո կդառնա հերթական սովորականությունը ու կմոռացվի բոլոր մնացած այլ մասնիկների նման, որոնք ցրված են ամբողջ աշխարհով։

ինձ կմնա միայն արթուն մնալ մինչև ինքնաթիռդ վայրեջք կկատարի, մինչև քո այդ նոր ժամային գոտում սլաքները ցույց կտան ամանորը կամ ծննդյանդ օրը, բայց մի օր հոգնածությունը կհաղթի սպասմանը և դա էլ չի լինի։

եթե միայն իմանայիր թե ինչքան եմ հոգնել հրաժեշտներից, սիրելիներիս ինձնից խլող հրաժեշտներից ու դրանց հաջորդող իբր «կտեսնվենք շուտով»-ներից, բաժանումներից ու այդ անիծյալ ժամային գոտիներից։ ես իհարկե կօգնեմ քեզ գտնել փնտրածդ, հույսով, որ այդ նոր տարածության մեջ քեզ շատ ավելի երջանիկ կզգաս քան կարող էիր լինել իմ ներկայության հետ, իմ երբեմն նյարդայնացնող, երբեմն չհասկացող ու իրականությունդ չընդունող ներկայության հետ, բայց այդ օգնությունը առաջին ու միակ անգամ ի սրտե չի լինի, այն կլինի ճարահատյալ, անցանկալի, բայց և այնպես այն կլինի մեծ հասկացվածությամբ։

գիտեմ դու դեռ էստեղ ես ու երևի դեռ կլինես, բայց արդեն սկսել եմ զգալ բացակայությունդ։

իսկ վերջում բարի ճանապարհ, կամ մինչ հանդիպում, կտեսնվե՞նք շուտով