կօֆէ

աշխատողին վերաբերվելու մշակույթ տենց էլ չեղավ Հայաստանում։ կամ պարզապես իմ բախտը չի բերել։

եթե ես CEO լինեի, կնկատեի աշխատողի մեջ եղած տաղանդը, հոբիները ու ըստ դրա նրան թասքեր կտայի, կհարցնեի, թե ինչ կանի ավելի սիրով, ինչովա հետաքրքրված, սիրովա անում իր գործը թե չէ։ ի վերջո ոչ բոլորն են աշխատանքի ընդունվում, որովհետև ամբողջ կյանքում երազել են customer support agent լինել։

բացի դրանից կապահովեի աշխատանքային ազատ միջավայր, ստեղծագործ մթնոլորտ, ոչ թե կաղապարված, քառակուսի թասքերով օրեր։ եթե աշխատողը առաջարկներ ունի, եթե սեփական նախաձեռնությամբ ինչ-որ բանա անում կազմակերպության համար, ամեն ինչ կանեի, որ էդ նախաձեռնողականությունը չկոտրվեր։

հիմա լանչի ժամա, ոչ մի բան չունեմ անելու իրականում, ու նենց չի, որ անտանելի շատ գործ կա, անկախ ինձանից գնում էի համակարգչիս մոտ նստելու, բայց մի բան ինձ հետ պահեց ու ասեցի՝ ոչ մի դեպքում։ ու էլի եկա միջանցքում նստելու (այո, մեր օֆիսում նույնիսկ հանգստի սենյակ չկա) ու բլոգում եմ։ էս ինձ ավելի հաճելիա։ ես կազմակերպության կայքի համար էլ բլոգ գրեցի, բայց դա չգնահատվեց, չընդունվեց ոնց ակնկալում էի ու ես էլ էդ չեմ անում։ ինձ ոչ մի բան չի դրդում իմ մեյլերից ու զանգերից բացի այլ բան անել, չնայած որ ինչքան ժամանակ ա ամեն տեսակի թասքեր եմ ստանում իմ պարտականություններից դուրս։

մի տարի առաջ ես ոգևորությամբ ու ժպիտով էի տնից դուրս գալիս էս օֆիս գալու համար։ մի տարի շարունակ ոչ մի փոփոխություն չեղավ ոչ օֆիսում, ոչ աշխատանքային գործընթացում, մենակ հետընթացա ու ձանձրույթ։

մի խոսքով սա հավանաբար բլոգա, որը ենթադրումա շուտափույթ աշխատանքից դուրս գալ ու նոր բաներ գտնել։ ու իրականում հենց էն պահին, երբ մի քանի շաբաթ շարունակ չուզելով ես գնում աշխատանքի, պետք ա առանց հետևանքներին նայելու թողնել էդ աշխատանքը, որը ոչ մեկին արդեն օգուտ չի տալու։

հոգ տար քո մասին

հեյ մարդիկ,

օրագրում շատ վաղուց չէի գրել, քանի որ (անակնկալ) մոռացել էի գաղտնաբառս։

ինչևէ, մեկ-մեկ կգամ ստեղ, քանի որ կիսաանոնիմ գրելը շատ հաճելիա։

էս վերջերս ... երեկ էլ-փոստիս նամակ եկավ syuneci.am-ի ընթերցողից, ու ես տենց մի տեսակ ոգևորվել էի, քանի որ շատերը չեն կարդում, իսկ նամակներ երբեք չեմ ստանում։

բայց հետո սկսեցի մտածել՝ ինչքան շատ եմ գրում, ինչքան շատ մարդա կարդում, էդքան շատ մարդ գիտի՝ ինչա կատարվում մտքումս։ մի տեսակ «խանդոտ» եմ դարձել մտքերիս, կյանքիս, անձնականիս նկատմամբ, ոչ մի բան չեմ կարողանում պատմել, գրել կամ քննարկել։

բայց դե ստեղ դեռ քչերն են գալիս, ու կարող ես հազար տոկոս անկեղծ լինել։

made my point, will be back with a lot of disturbing and pointless news

հոգ տար քո մասին

Ուղղակի աներկրայինա՝ ոնցա երգը քեզ ֆիզիկապես կտրում քո աշխարհագրական դիրքից ու տանում էն տեղը, որի հետ երգը կապված ա։

Մեկ-մեկ մտածում եմ՝ պետք էր մնալ։ Մնալ էդ 12րդ դարի ամրոցի բակում, նայել հսկող ասպետներին, նկատել դատարկ դիտակետները, քայլել փոքրիկ գերեզմանաքարերին, քայլել աստիճաններով վեր ու վար ու մնալ...

Էդ ամրոցից դուրս գալուց հետո ամեն ինչ գլխի վրա փոխվեց։ Գերմանիայում ես էլ զբոսաշրջիկ չէի, ես աշխատում էի, ես կարոտում էի, ես գնալ էի ուզում։

Հիմա լսում եմ Annenmaykantereit-ի Barfuß am Klavier, գնում եմ, նստում էդ ամրոցի բակում, բացում եմ օրագիրս ու կանաչ գրիչով պատմում եմ ինձ, որ այո, ես հիմա աշխարհի ամենասիրուն տեղերից մեկում եմ ու էդ ինձ արժեցելա 5 եվրո, քանի որ ես ուսանող էի համարվում։ ես ոչ մի փաստաթուղթ չունեի՝ ապացուցելու, որ ուսանող եմ, իսկ վաճառողը պարզապես հավատաց։ Հարցրեց ու հավատաց պատասխանիս։

Երևի էդ օրվանից հետո սկսեցի ես ինձ նույնիսկ չհավատալ։

հոգ տար քո մասին

անտանելի օր էր․․․ ու ամեն ինչի հիմքում ճիշտ հաղորդակցության պակասն ա։

նախ բոլորը արձակուրդ են գնացել։ իհարկե, կարող էին արձակուդի օրերը որոշելիս հաշվի առնել մյուսներին, քննարկել և այլն․․․բայց արդյուքնում հինգ աշխատողներից մնացել ենք երկուսով ու զանգերն ու չաթերը չափազանց շատ էին, որ նյարդերը տեղի չտար ու չվիճեի գերմանիայի գործընկերներիս հետ, որ առանց էդ էլ դժվար օրը իրենց ինքնահաստատվելու խնդրով ավելի դժվարացնում էին։

դրանից զատ մուննաթեցի (կեցցեմ ես) ստեղի օֆիսի ժողովրդի վրա, որ բարձր մյուզիք էին միացրել էն JBL-ով, որ իմ ձեռքի տակ չի ու ես ամեն պահ չեմ կարող երաժշտության ձայնն անջատել զանգին պատասխանելու համար։ դե երկու անգամ խնդրել էի դրանով երգ չմիացնել․․․

հետո Գևորգը․․․Գևորգի հետ անգլերեն խոսակցականի վրա ենք աշխատում։ իսկ նա ինտրովերտա, խոսել չի սիրում։ զգում ե՞ք հեգնանքը։ հոգնած ու նյարդային պարապող ու չխոսկան Գևորգ, որ ամեն հարցիդ հա ու չէ մենակ կասի։ հրաշալի էր, ինչ խոսք․․․

էս պահին ամեն ինչից շատ աշխարհում լռություն եմ ուզում ու պաղպաղակ։ չէ, մենակ լռություն․․․

հիմա վերև եմ նայում, բոլորը հիմար խնդիրներ են, դրանց վրա ուշադրություն դարձնելն ու տրամադրություն գցելն էլ ավելի մեծ հիմարությունա։ ընդամենը պետք էր խոսել, ամենասկզբից՝ արձակուրդի օրերը որոշելիս, երաժշտություն միացնելիս, Գևորգի հետ պարապմունքի ժամանակ ու վերջ։

երևի մյուս անգամ ավելի շատ կխոսենք, երևի ամեն օրվա հետ, ամեն դժվարության ու խնդրի հետ մի օր կդառնանք անթերի կամ էլ կմեռնենք․․․․

հոգ տար քո մասին

Հեյ...

Վաղուց չեմ օրագրել։ հասցրել էի նույնիսկ կարոտել։

Կյանքումս հազար ու մի նոր բան կա։ ու մտքերս էլ խառն են մի տեսակ։ դարակները թափթփված են։ իսկ ես սիրում եմ կարգ ու կանոն։

(բրիտանացի) գիտնականներն ասում են, որ տղաների ուղեղնա դարակներով, իսկ մեզ մոտ ամեն ինչ խառնա՝ իրար գլխի լցված։ չգիտեմ իրենք ոնց են էդ եզրակացրել, ես սիրում եմ, երբ մտքերս իրար չեն խանգարում։ ես սիրում եմ, երբ մի խնդրի համար բացում եմ մի դարակ, մտածում այդ մասին, փնտրում պատասխաններ, հետո նորից հետ եմ դնում դարակում, փակում ու անցնում հաջորդին։

Իսկ երբ ամենաերջանիկն եմ էդ պահին, ոչ մի դարակ բաց չի՝

-ի՞նչ ես մտածում։ -ոչ մի բան։

մեր ամեն օրը սկսում ա մի ու ամենակարևոր մտքով։ ուշադրություն դարձրեք, թե ում կամ ինչի մասին եք մտածում ամենաառաջինը։ ամեն ինչ արեք, որ օրվա առաջին միտքը լինի դրականի մասին, սիրո մասին, կարևորի մասին։

պատրաատեք ձեր առավոտյան սուրճը ամենահաճելի երգով ու կարևորեք էն մանրուքները, որոնք ձևավորում են ձեր առավոտը, ձեր օրը ու ի վերջո ձեզ։

Էլ չեմ կորի։ կգրեմ ամեն օր (կփորձեմ գրել ամեն օր)

հոգ տար քո մասին

ավելի քան քսան օր անց օրագրում եմ։

խաղաղ էր օրը։ մի քանի բարդ դեպքեր հաճախորդների սպասարկման մեջ, մի քանի windows license-ի սխալ, բայց եվրոպացին վերջում միշտ ուրախ շաբաթ-կիրակի կմաղթի։

հետո վայելել եմ ուրբաթ իրիկունը ականջակալներով կենտրոնով շաաատ դանդաղ ու անդարդ քայլելով։ աղմկոտ էր քաղաքը, բայց ես իմ երգերի մեջ էի։

իրականում ամենաբարդը երևի անցել եմ։ հասկացել եմ ու որոշել եմ, որ չէ, իմ կյանքը պայքար չի։ ուրիշները թող պայքարեն, ես խաղաղ եմ մնալու։ ես նույնիսկ իմ հետ չեմ մրցելու։ ես ինձ օգնելու եմ, չեմ հակառակվելու։

անձնական տարածքիս սահմանները արդեն բավականին ամուր են, ներս թողող չկա, նույնիսկ դրա համար էլ չեմ պայքարում։ զինադադար։

գարունը սիրունա բուրում Կոմիտասի պուրակում։ ես միքիչ ալերգիա ունեմ, բայց գարնան հոտը շնչելու համար արժե (:

բարի ու ներդաշնակ եղեք։ իսկ դու

հոգ տար քո մասին

Խառնված, շփոթ, հուզված, մի տեսակ կարմրած, ամաչկոտ, չմտածված, չորոշած, հանկարծ, խլվլացող, վախեցնող, նոր, անսովոր, անհանգիստ... սեր, սիրահարվել դեռ կա՞։ թե՞ ժամանակների հետ անցավ։ թէ՞ մեծ ենք դրա համար, զբաղ ենք։ թե՞ հպարտ ենք չափազանց ու խիստ։ Ես սիրել գիտեի։ քավ լիցի, չեմ մեղադրում կյանքին, բայց գոնե նեղանալու իրավունք ունեմ, որ սովորեցնելու փոխարեն մոռացրեց։ Ես գիտեի սիրահարվել՝ անջատված, անհեթեթ, խենթ, անխնա։ Ես լրջացել եմ ու հաշվարկում եմ ամեն մի քայլս, ես գումարում-հանում եմ ամեն քայլիս հետ։ Թողնել ամեն ինչ հանուն նրա, նույնիսկ ամենամեծ եդազանքդ զոհել, ես դա գիտեի, ես դա արել եմ, հիմա ամեն արարքից առաջ պետք է երկար ու մանրամասն խորհել։

Կրակ, կայծ, վախ, հանկարծ... Բառերը դարձել են մտածված, հանգիստ, հանդարտ, կշռադատված։

Ու յոթը չափիր-ը տասնյոթ է դարձել։ տեղից վեր թռչել գիշերվա կեսին ու վազել միայն նրան տեսնելու ոչ ոգի կա ոչ սեր ոչ պատճառ ոչ հավես։

Սերունդներին պետք է խնդրել սիրահարվելու շեմը բարձր պահել։

հոգ տար քո մասին