voyageur

The End of the Tour (2015) ֆիլմում David Wallace Fosterի հարցազրոյցն էի նայում։ աւելի շուտ ոչ թէ իր, այլ իր ինքնասպանութիւնից յետոյ (2008) Jason Segelի կողմից իր վերստեղծուած սուբեկտիւ կերպարի կողմից հարցազրոյցի իմիտացիան էի նայում։ էնքան նման էր իրականին, որ ես մինչ էս պահը մտածում էի, որ իրօք գրողն ա եղել։ իմեջին մեռած մարդկանց հոգին փորձես մարմնաւորել։

ֆիլմում գրողը (իմիտացնող դերասանը) անընդհատ բողոքում ա, որ պատկերելու են ոչ թէ իրեն, այլ իրենց երեւակայութեամբ չափազանցրած, շեղած կերպարի։ որ հարցազրոյց վերցնողին (եւ ֆիլմը նկարողին) աւելի հետաքրքիր ա իրեն յօրինել եւ խաղացնել, քան ճանաչել եւ չոր պատկերել։

ֆիլմի էս տեսակ նկարահանումը դառնում ա հէնց գրողի խուսափելիք իռոնիայի իռոնիան։ էլ երբեք չես կարող տեսնել մի բան, որ հէնց իրօք էդ մարդու միտքն ա, բայց միայն անդադար աբստրակցիայի շերտեր՝ կենդանի գրող –> մեմուար գիրքը ֊> գրքի սուբեկտիւ ընկալումը –> դրա հիման վրայ իմիտացուած գրողի կերպարը –> հարցազրոյցում իր բռած դիրքը –> կինոյով պատկերումը․ եւ այսպէս շարունակ։

դառնում ա արդէն, որ գոյութիւն չունեցող երեւակայական անձի հետ զրոյց ես անում։ ու, որ քո օրիգինալի երեւակայական ընկալումը քեզ թւում ա աւելի իրական քան հէնց օրիգինալը։ եւ երբ իրականին նայում՝ յուսահատւում ես, զի մտքումդ անդադար չափազանցրել էիր, շարունակ վերստեղծել։

քրաշերի նման ա՝ երբ քրաշուած ես ոչ թէ ակտուալ մարմնին եւ մտքին, բայց քո ֆանտազիային, որ կրում ա մարդու տեսքը, բայց արդէն իմիտացիայից աճել ա դէպի անկախ սիմուլացիա։ կիրկեգորի նման (Gjentagelsen, 1843), որ սիրահարուած էր պոետիկ գեղեցիկին եւ ոչ անհատական կնոջ անձին։ այսինքն գեղեցիկի տուեալ ինսթանսը միջոց ա հանդիսանում աւելի մեծը տեսնելու։

ուրեմն ո՞վ էր պատկերուած ֆիլմում՝ David Fosterը թէ՞ իր իմիտացիան, կամ սիմուլացիան։ իսկ կարող ե՞նք իրենից անջատ սիմուլացիայի կերպարին վերցնել ու ռեկուրսիւ վերասիմուլացնել, մինչ ստանանք անճանաչելի նոր բան։ կեղծ յիշողութիւնների նման, որ երբեք չեն եղել, բայց ճանաչում ենք։ երազի մէջ ունեցած երեւակայական ենթագիտակցական տրաւմայի նման, որ ազդում ա գծային կեանքի վրայ։

ֆինանսական, իրաւական արտօնութիւն ունենալուց եւ սոցիալական ճնշումից ազատուելուց զատ ի՞նչ պատճառներ կան, որ արդարացնում են ամուսնութեան սոցիալական եւ պետական ինստիտուտի կողմ ընտրութիւնը։ խտրական ինստիտուտը գոյութեան իրաւունք ունի՞։ պետութիւնն ա՞, որ բիւրոկրատօրէն՝ զագսով միջամտելով պիտի արտօնի մարդկանց միութիւնը։ հասարակութիւնն ա՞, որ պիտի մատուցուած՝ հանրային սպեկտակլը դատի, եւ արդարացնի սեքսը, սեռականութիւնը, համաբնակեցումը։ եւ եթէ ինստիտուցիան արդարացուած չի, էլ խի՞ էք օգտւում եւ ոչ բոյկոտում։ տէնց էր հէն ա քոչ ընտրէք, որ հետը լաւ լինէք կարող ա գործերներդ առաջ գնայ։

արդեօք սա՞ ա էն խտրական ինստիտուցիան (անկախ առաջադէմ֊ներառական իրաւական լրամշակումներից), կամ հասարակութեան կազմակերպման նախընտրելի՝ ներկայիս արտօնուած սեռական եւ (հետերո)մոնոգամ զոյգի մոդելը, որ արժանի ա համարւում պահպանման եւ յարատեւման համար։ ուզում է՞ք, որ շուկան աշխատի եւ նախայետագծուի հիմք ունենալով էս աւանդական կառոյցը եւ ոչ ազատ անհատին։ զի անհատը ազատ չի, եթէ վերոնշեալ աւելի ընդարձակ ազատութիւնների համար հարկաւոր ա զագսի փարաւոն (մլիցա), եւ պապա կանգնող պետութիւն։ իսկ դու ուզում ե՞ս էսպիսի abusive պապա, aka էս քննարկուած ինստիտուցիան, բայց, որ լաւ ա նայում։ ինչքան ուզում էք ապրէք իրար հետ, բայց պապան ա՞ թողողը։ ի՞նչ ասեմ, շարունակէք ծծել ձեր հոր գէշ կլիրը ։Դ

ականջիս մէջ էլեկտրիկ կանաչ էյսիդ տատանուող սինուսային ձայներ են հնչում։ աւելի շուտ գլորւում։ երեւի roland tb-303 բասի նման նախնական կոմերցիոն ձախողում ա, որ ջանքիներին կայֆ ա տուել։ սպառողը ես եմ։ ձայնը շատ ցածր յաճախականութեան վրայ տատանւում ա, գլխիս դիրքը փոխում եմ՝ չկայ։ ականջակալով չեմ։

յաճախ սպասում եմ երբ ա գիշեր լռութիւն լինելու, մենակ լինեմ, ժամանակը կանգ առնի։ ժամացոյցներից վախենում եմ կտ֊կտ֊կտ ոնց որ դանդաղ կեանքս պակասի։ քունը կայֆ ա՝ ժամանակաւոր մահ ա։ մշտականը կայֆ չի, անետարկելի ա։ դզում ա, որ քնի մէջ մեռնում եմ եւ քնից յարութիւն առնում։

կողքի շէնքից ղախպայ օդորակիչի ձայնն ա։ ծակող՝ մի քանի հազարանոց յաճախականութիւններով գնում֊գալիս ա։ շներին խլացնող յատուկ սուլիչի նման, ինձ՝ պրիմատիս պառալիզացնում ա։ մօտ 16 հազար կամ աւել հերց կլինի։ ոնց որ ուղեղը խոզ֊վարդագոյն լազերով սղոցի։

օտար եմ իմ մէջ։ օրուայ ընթացքում պատահական հեռախօսի տեսախցիկը միանալիս, ինձ եմ տեսնում, մի տեսակ զարմանում եմ։ մոռացել էի ինչ տեսք ունեմ։ շատ ահաւոր չի, զուտ հետաքրքիր ա։ mirror stageի շարունակական ժխտում ա։ նաեւ հայելին տեռոռ ա։ անյարմար ճշմարտութիւն ա։ յարմար սուտ ա։ քուանտային՝ երկուսը միաժամանակ։ հարկաւոր ա ինտեգրուել եւ դառնալ մէկ։

վոնեգուտը յատուկ հոգեբանի մօտ չէր գնում, որ well-adjusted չդառնար, զի վախենում էր, որ չկարողանայ դրանից յետոյ գրել։ ես աստիճանաբար well-adjusted եմ դառնում, ու աւելի նորմալ (լատին․՝ norma, ատաղծագործի քանոն)։ վախենում եմ նորմալ լինելուց, զի լոքշ ա տէնց։ էդ նշանակում ա շատ բան չուզել։ ոչ թէ ուզել՝ չանել, այլ հէնց չուզել։ դառնում ա, որ զուտ հանգիստ ապրելու (գոյատեւելու՞) համար ինձ զրկում եմ լիքը ցանկութիւններից որոնք սոցիալապէս ընդունելի չեն։ ուզում եմ հայելու մէջ չնայեմ, բայց կրկին ստիպուած եմ։ յոռիա բայց ինչ արած, իմ մէջ ինքս ինձ ճնշեմ, որ գործ կարողանամ անեմ, ու մի քանի տարի յետոյ անդրադառնամ էս ճնշելուց առաջանալիք կոմպլեքսներին ։Դ

սաղ հէչ, հերթական անգամ չզոհուեցի :D կներէք

հերթական անգամ չզոհուեցի ոչ զոհուել ենք ոչ հայրենիք ենք կորցրել

հերթական անգամ չծծեցի

ինչ անենք բագոս են փաղղոս չունեն, զատօ կռուած տղու մակեդոնական նիզակ են ծծում։ գեոթ են, զատօ եօթ հերոս երեխայի մայր են։ զատօ, հերթական անգամ չզոհուեցին։

էս սուռեալ մեմի տեքստը անկապ պահպանուած մնացել էր՝

eating a clock is very t̷̲͉͚͔͚̀̇̄i̸̱͔͙̘͇̜̲̬̇̓̌̒͑̀̎̌̓m̵̢̢̦̪͖̂͒͛̇̋̃͝e̵̖̦̫͕̥̫̫̾̌̌͘͝ ̷̧͚̘̗̼̣̺͔̜͋̌́̚͜͠c̶̨͉̘͖̠͍̜̻̒̿͊͛̑͗͒o̴͚̣͛ņ̶̡͇̘͖̙͙̒̈̆͆́͗̉̓̓͘͜s̸̨̨̞͙̣̝̱͕͖̾́̏̍͗̇̐̀ų̴̤͓̟͉͕̺͖͌́m̵̘̝̣͚̾̏̀̅͒̄̄̀i̴̯̞̿̌͌̈́ṉ̷̗̥͇̔̏͘ǧ̵̟͈̫̠̫̭̜͗͛̀͜͜

ուղղակի կազմալուծւում եմ զումով կարգչի դիմաց։

մէջս մնացած հոգին, վատ ինտերնետի հետեւանքով, ձայնային կտրտող գլիտչերի ձեւով, տարրալուծւում ա թուային բամբ֊ռեկուրսիւ աղմուկի մէջ։

կորցնում եմ իրականութեան զգացմունքը` տեսնում թուային դատարկ պատ, լսում ինչ որ կիսատ, սինթետիկ֊գաղջ ձայներ։

աչքերս մօտիկացնում եմ, տեսնում միջատների նման արագ վազւզող rgb պիքսելներ, որոնք քիչ առաջ իմ մտքում վերծանւում էին որպէս իրականութիւն։

կեանքը զումը կախել ա, սպասում եմ բեռնի։ էկրանի վրայ, անցեալից սառած պատկեր ա։

պատուհանից դուրս դեռ սովետի ստուերն ա, իր բանուորների պանելային, մոխրագոյն զօրանոցներով։

ես կենդանի եմ։ ես գոյ եմ։ ես իրակա#$%$@.... PRESS ANY KEY TO ENTER THE VOID

The sky above the city was the color of television, tuned to a dead channel.