And the time comes, when you just don’t wanna share that song with all your online “friends”, you wanna play it to him, just now. You don’t wanna write down that post that everyone’s gonna sympathize with, you don’t want that hot debate on an argument you wanted to carry on so badly, so that people could really get your point. You just wanna speak your word and notice the reaction on people’s faces.
And the time comes, when your online presence becomes your worst enemy. Who cares about so many chats with innumerable people on a topic which is so popular? Our generation has got so many temporary things to spend time on. This is becoming ridiculous.
And the time comes when all you wanna share is that still and warm glance with someone lying next to you. All you wanna care about is the way you’re gonna spend the next afternoon with a cup of coffee, or the evening with a glass of fine wine.
And the time comes, when online is not a choice, when you realize that the variety of opportunities that ‘online’ provides us with are meant to set all of us apart.
And the time finally comes when I choose to stay beside people who need me and who are precious to me. I choose to be there in real life, in real time, I choose to live and I choose to grow. Stay safe and sound there online.
ես մի փոքր ինձ կորցնում եմ, չնայած որ էսքան շատ ինձ հետ չեմ եղել երբեք,
ես ինձ քո մեջ գտնելով՝ չափազանց շատ եմ ինձ քո մեջ կորցնում։
գուցե շուտով ամեն ինչ ավելի լավ կլինի
նաև գուցե անգամ հիմա քեզ հանգիստ չեմ տալիս։
ես ինձ կորցրել եմ քո մեջ ու դրա մասին մոռացել,
ես ինձ չեմ ուզում գտնել քեզնից դուրս։
ու հիպնոսացած էս ամենով պիտի շարունակել։ պիտի փորձել չարտասվել, երբ կան բառեր, որ աչքերիդ մեջ են տպված, գիտակցությանդ մեջ են արդեն ու լսողությունդ են արգելափակել։ ու հալեցնում են երկար ժամանակ ստեղծած սառցե ներսդ, դարձնում են քեզ թափանցիկ։
There's big chaos in my head that I'm trying hard to conceal. My body is talking to me louder than ever and I can hear it, the problem is, I can't listen to it, I'm not ready.
I'm scared that I can find out things inside of my consciousness I don't wanna know,
I'm scared that somehow I will open up to myself and it will hurt me.
But then I realize, the fact that I'm scared is the starting point. I have to know, I have to understand myself at whatever cost.
There are also things I will never question, things that I find are indescribable and authentic, I wanna cherish them. Those are the values I'll never replace, they're with me from now on. You gave them to me, now I have to hide them in places nobody can find. I don't think anyone can notice if they find them. Those are too precious, too mature, too beautiful, too much wise, a little bit too much, a little bit...unspoken. I wish we could talk about them more.
Wherever this road takes me, I cannot forget it, the time, it seems to me, has stopped and it cannot move on for now. The clocks are not moving.
Երազումս քնած էի: Երբ արթնացա, մեկը գրկել էր ու փորձում էր խոսել հետս, փորձում էր հասկանալ, թե ինչպես եմ: իսկ ես վախենում էի. երազում ես արթնացել էի իսկ էդ որևէ մեկը, ով փորձում էր գրկել ինձ, իմ երազից էր, ու ես գոռում էի, չէի հասկանում, թե ինչպես երազից նա հայտնվեց իրականությունում, ու թե ինչու է նա ինձ փորձում գրկել ու չի գնում, չի անհետանում: գոռում էի, բայց ձայնս չէր լսվում, էդպես մի քանի րոպե: հիմա նոր հասկացա, որ դա էլ էր երազ:
Մեր վախերը դառնում ենք մենք: երբեմն որոշ վախեր մեզնից ուժեղ են գտնվում ու մեր փոխարեն իրենք են որոշում: ու մենք չենք նկատում դա, մենք պարալիզված ենք վախով, չենք կարողանում կառավարել մեր հապճեպ որոշումները, ու մենք բոլոր վախերին ճանաչում ենք, իսկ մեզ՝ երբեմն չէ:
գուցե մի օր արթնանամ, ու սա էլ երազ լինի:
ես քեզ հետ եմ։ իմ մասին ամեն ինչ քեզնով ա լիցքավորված։ ես քեզ հետ եմ ու դա միշտ էդպես ա եղել։ ես չգիտեմ, թե ինչու ես հիմա իմացա դրա մասին, ու չգիտեմ, թե դա ինչ խորհուրդ ունի, բայց մի բան պարզ է․ ես քեզ հետ եմ։ քեզ հետ եմ երբ քամին անզգուշորեն խաղում է մազերիդ հետ, քամին եմ։ երբ արևի շողերը լցվում են ներս ու սփռվում շուրջդ ու գիրկդ։ գրկել եմ քեզ ամուր ու բաց չեմ թողնում։ ես քեզ հետ եմ ու անգամ դա չի սփոփում հիմա։ բայց, ինչևէ․․․քեզ հետ եմ։
նոտաների ամեն մի զարկով արթնանում եմ։ ծանր ա մտածելը էս ամենի մասին, էսպես չէի պլանավորել։
չէի պլանավորել, բայց անցյալի մի ակնթարթում էս ամենը կանխորոշվել էր, ու էնքան հիմնովին, որ տեղի ունեցավ։ ես չգիտեմ, թե հետոն ինչերով է լցված, թե ինչ հայացքներ պիտի տեսնեմ ու թե ում շունչը պիտի զգամ այլևս, չգիտեմ, թե որտեղ պիտի հանգստացնեմ ավելորդ մտքերով ծանրացած գլուխս, ու թե ով պիտի լսի անհեթեթ ու կրկնվող արդարացումներս, բայց գիտեմ, որ ամեն ինչ իր տեղն ա ընկնելու։
ես ուզում եմ հավատալ սրան։
շնչում եմ, մատներս շարժվում են ստեղների վրայով ու ամեն հպումից մի նյարդ մեջս ցավում ա, բայց ես պիտի գրեմ սա, սա արդեն իսկ իմ օրագիրն եմ դարձրել, ու թղթի վրա չեմ կարող այլևս հաղորդել զգացածներս ու մտքերս։
դեմքիս մկաններն անգամ չեն շարժվում։ շունչս պահել եմ, ասես եթե թողնեմ ու շարունակեմ շնչել, կընկնեմ գետնին, ու էսպես շունչս պահած ավելի ուժեղ եմ, կարողանում եմ կանգնել ու չընկնել։
քո հոտն եմ զգում։ ու երևի նաև դրանից ա, որ չեմ ուզում շատ շնչել ու արտաշնչել, որ չկորի դա։ մկաններս անշարժացել են։ ես գիտեմ, որ գուցե չափազանց նաիվ եմ, որ հավատում եմ նրան, որ էս երաժշտությունը ինձ կբուժի, բայց դրանից գոնե մի քիչ մեղմվում ա իրականությունը, դառնում հեղուկ ու լողում աչքերիս առջև, նորից սուզվում եմ, էնտեղ խաղաղ չի։
https://youtu.be/aTi9czvLa-4
ոչ մի թույն, ոչ մի նեգատիվ։ ու էդ ամենի հետ մեկտեղ ասես ամբողջ սենյակը ծխով լցված լինի, ոչինչ չեմ տեսնում, աչքերս փակվում են։ ոչինչ չեմ ուզում տեսնել։ ամենն ավելորդ են։
I feel like I need a painkiller. I kind of need it but, in a way, I escape taking it, cuz that pain feeds my existence, vitality and vulnerability. I’m strong, indifferent to any pain , but it’s there and it will always bother me.
I need a reason to fail, a reason to stop caring, a reason to be somewhat ‘rational’. Fuck that. I don’t need that. I sometimes try to wake up from this, but it’s too real. I don’t fake it. It has never been this real for a long time. It’s hard to think I might not have this one day.
This feeling is real. I cannot possibly fake it. In my feels again, I do this too often, but this time it’s at its peak. I’m not guilty of it. Now I know how you can be totally in love with every single moment of the day, every single reason to speak a word, now I feel that life is beautiful, I wanna live it, I don’t want this to be over.
The melody makes me cry. This is a calm cry. (I was desperate to do this, now I’m free. My tears are poisoned with the roots of the pain of mine. The roots are too deep I feel like I might cry a lot.
It’s funny , I’m sad and almost too happy at the same time. It’s weird, how weird. A dilemma. This happiness that came into my life can never be taken away from me. I feel connected. I feel at home. I feel understood, but, is it real? Why can’t we know it for sure. I know it, I can sense it and I’m afraid to sleep, afraid to stop feeling this for a few hours.
մեկ ա իմ՝ կալիֆորնիայի ափին բնակվելու փափագը չեմ կարծում երբևէ ինչ-որ կերպ անցնի գնա, մինչև չհայտնվեմ էնտեղ։ անկախ ամեն ինչից էլի էն որ։
ո՞նց եք ասենք երազում որևէ ուտելիք փորձել կամ, ինչ-որ մեկին տեսնել, մեկին ուժեղ գրկել կամ ինչ-որ երգ լուփի տակ լսել, որևէ հիշողություն փայփայել, որ հանկարծ չկորի, որովհետև ինքը ձեր ներաշխարհը գունավորում ա։
Կալիֆորնիայի ափին լինել երազելը էս բոլոր պարզ ցանկություններին ա նման, ինքը ցանկություն էլ չի, այլ մի բան, որին իմ ենթագիտակցությունը կառչել ա ու ժամանակ առ ժամանակ ծանուցում ա , որ այ տենց մի բանի մասին եմ
երազում։