Ինքնաթիռը տհաճ սեր է

Ուղղակի հաճախ ճամփորդիր։ Լավագույն բանը, որ մարդ կարող է անել ինքն իր հետ, նոր միջավայրում հայտնվելն է։ Չէ, դա բնավ հեշտ ու հարմար չէ։ Նոր միջավայրն ու մարդիկ, նոր իրերը, աշխարհի փոփոխվող կանոնները, դեմքերը, արձագանքները, սերը ու դիմադրությունը քեզ դարձնում են ավելի համարձակ ու ինքնավստահ։ Գուցե սկզբում թվում է՝ դիմադրությանը հաջողվում է մեզ կոտրել, բայց, երբ նույն իրավիճակում հայտնվում ես երկրորդ անգամ, քեզ այն անհամեմատ հեշտ է թվում, ու ինչ որ պահի քեզ սկսում է դուր գալ պայքարելը։ Ամենակարևորն էստեղ ինքդ քեզ աջակցելն է ու հիշեցնելը, որ աշխարհում լիքը մարդիկ կան, որ քեզ հետ են, քեզ սիրում, սպասում, հավատում են, երբ մի ազդակ տաս նրանք կհիշեցնեն քեզ քո կարևորություն մասին։Ու, երբ ժամանակ անց հետ ես նայում, հասկանում ես՝ հասուն ես, ավելի հանգիստ, ավելի հանդուրժող ու ավելի բաց շփման համար։ Ես փոքր ինչ վախենում եմ փորձել նոր բաներ, ազդվում եմ հասարակության հայացքներից, բայց այս փոքր փորձերը՝ ճանաչել աշխարհը ու երկխոսության գնալ, ինձ մոտ կոտրում են իմ վախիկներին։ Իսկ հիմա էլ չեմ կարողանում գրել, որովհետև ուզում եմ խոսել ինքնաթիռում կողքիս նստած մարդու հետ ու կիսվել աշխարհներ տեսնելու մեր փորձով։

Հ.գ Գրվել է 28.07.2023-ին ինքնաթիռում, չգիտեմ որ երկրի տարածքում, այդ պատճառով հրապարակվում է ավելի ուշ։

Vision Outdoor

Vision Outdoor LLC (VO) is the Mid-Atlantic’s only independent high-quality LED digital billboard operator. VO has seven (7) faces including one static and six digitals in the Baltimore metropolitan area along interstates I-95, I-395 and I-83.

Address: 1340 Smith Avenue, Suite 200, Baltimore, MD 21209

Phone: 410-779-1360

Website https://visionoutdoormd.com/

Our Business pages: https://www.facebook.com/visionoutdoormd/

https://www.linkedin.com/company/vision-outdoor-llc/

https://www.youtube.com/channel/UCYTEfLqxPWJdABFfW-jU21g

https://www.instagram.com/visionoutdoormd/

ասում են գրի քեզ ավելի թեթև կզգաս, էկել եմ գրեմ, բայց անկեղծ ասած չգիտեմ էլ, թե ասելու ինչ ունեմ: գիտեմ, որ, ինձ լավ չեմ զգում, անդադար տագնապի զգացում ունեմ, արագացված սրտի աշխատանք ու տրամադրության անկումներ: միշտ ինչ որ բան անելու ցանկություն ունեմ ու նաև ոչինչ չանելու, ինչի արդյունքում ինձ լիարժեք չեմ զգում: գիտեմ, որ ինձ գործա պետք, բայց դրա համար էլ ոչինչ չեմ անում: բըրն աու՞թ: կարծում եմ ես հիմա կյանքից եմ բըրն աութ: բայց ինչ անել երբ ամիսներն անցնում են, բայց էդ զգացումը մնումա, ինչ անել եթե անդադար քեզ խրենովը ես զգում: ներեցեք ուրիշ համարժեք բառ չունեմ:

չգիտեմ ինչի ինձ ամեն ինչ սենց մեկ դարձավ, եթե իհարկե միշտ չէր էսպես, ուղղակի ես եմ սկսել նոր նկատել: բայց էս միտքն էլ հերքվումա, թեկուզ նրանով, որ ես միշտ եմ ինչ որ ամբիցիաներ ու ձգտումներ ունեցել, որոնց հասնելը ինձ կարևորա էղել ու գուցե հիմա էլ կարևորա ուղղակի կապնա թուլացել իրենց հետ:

վերջ ի վերջո ես հիմա էլ ապրում եմ ու կարամ ասեմ էնքան էլ վատ չեմ ապրում, եթե հաշվի առնենք հայաստանյան իրականությունը: բայց ես ուզու՞մ եմ էսպես ապրել: իհարկե չեմ ուզում, բայց շարունակելու ուժ էլ չունեմ: ես զգում եմ, ոնց են օրերն անցնում առանց որևէ կարևորության ու էդ ինձ ճնշումա, ես միշտ մտածել եմ, որ իվիճակի եմ հետս կատարված ցանկացած բանի տակից ինքնուրույն դուրս գալ, բայց հիմա զգում եմ որ դրա համար անհրաժեշտ ուժ ու էներգիա չունեմ: մեկ-մեկ մտածում եմ, որ երևի միանգամից շատ բան թափվեց գլխիս ու չկարողացա տակից դուրս գալ, հա երևի, բայց դա ինչքանովա ինձ արդարացնում իմ առաջ, չեմ կարծում որ արդարացնումա: պետքա ուժ գտնել դուրս գալ էս ապատիայից, բայց որտե՞ղա էդ ուժը: գի՞տի ինչ որ մեկը: ես անընդհատ փնտրում եմ, բայց տենց էլ չեմ գտնում, իմ մեջ եմ փնտրում, գրքերում, պոդքաստերում, ցանկացած օգտակար թվացող միջավայրում: ստացվու՞մա մոտս, ոնց հասկացաք չէ, կամ եթե ստացվումելա կարճաժամկետ մենակ: բայց ամեն դեպքում պետքա շարունակել, մինչև կոմպրոմիսի կգան ոչինչ չանող եսս ու էն ձգտումներովը:

լավ, մի խոսքով, լավ էղեք

ինձ ամենևին մեկ չի թե ինչա կատարվում Արցախում, բայց էս անգամ ինձ թվումա մի քիչ ավելի խելոք եմ, որ չեմ տրվում ամբողջ օրը լուրեր կարդալու, շուրջս բոլորին մեղադրելու ու անզորությունից ինձ պատեպատ տալու գայթակղությանը։

չէի ասի թե էս անտարբերությունը ճիշտա, բայց ինքս իմ հանդեպ էլ արդար չէր լինի նորից ինձ թույլ տալ հասնել հետպատերազմյան վիճակներին, որոնց մասին գրեթե ոչ մի բան չեմ հիշում, որովհետև ոչ մի բանով էլ չեմ զբաղվել բացի հիմար ինտերվյուներ լսելը ու բոլոր դավադրության տեսություններին ծանոթանալը։

ամեն օր ես լուր էի փնտրում կորցրածս մարդկանցից հնարավոր բոլոր տարբերակներով, որովհետև չես կարա գրես բա եղբորիցդ/տղայիցդ/ընկերոջիցդ նորություն չկա՞, իսկ ոչինչ չիմանալն էլ ավելի ահավորա, մտնում էի հիմնադրամի 141 էջն ու ուրախանում որ ՛՛անհետ կորած՛՛-ը պահպանվելա դեռ.. բայց էդ մինչև էսօրա պահպանվում, իսկ շատ ուրիշ էջերում էլ մարդկանց անունների դիմաց ՛՛մահացած՛՛ ավելացավ, չեմ կարա ասեմ որնա ավելի ահավոր, իմանալ թե շարունակել անհայտության մեջ մնալ..

ու որ որոշումներիցս ամենաահավորն էր որոշեցի մինչև քարվաճառի հանձնումը գնալ Արցախ։ էդ մասին ոչ մեկ չիմացավ ոչ ընկերներս ոչ ընտանիքիս անդամները որոնք վստահորեն հետ էին պահելու, ուղղակի գրեցի ծանոթներիս ովքեր էդ ժամանակ մարդկանց էին օգնում տեղափոխվել ու գնացի հետները ու կյանքիս ամենատխուր մի օրն էնտեղ անցկացրի

հիշում եմ ճանապարհին ծառեր էին հատում ինչը բավականին նյարդայնացնող էր։ հայաստանի կողմից մարդիկ գալիս ծառեր էին կտրում տանում, որտև դե մեկա հանձնելու են, դեմն էլ ձմեռա ինչի չկտրեն, իսկ էնտեղ մարդիկ իրենց տներն էին վառում ամբողջ գույքով որտև տեղափոխելու ձև չունեին

ամեն տեղ ճանապարհին կրակած արկեր էին ու փլուզումներ երբեմն պայթյունի ձայներ էին լսվում, բայց էդ ամենն էլ վախենալու չէր, ես էլ կանգնել էի դադիվանքի ամենավերևը ու մայրամուտի հետ տներից դուրս էկող ծխին էի նայում.

չգիտեմ երբ կարողացա դուրս գալ էդ ամենի տակից, կամ գուցե չեմ էլ էկել, բայց էլ պատրաստ չեմ նորից անցնել դրա միջով:

վաղուց ունեի էս մտքերը, բայց ուշադրութձուն չէի դարձնում, ուղղակի էսօր Տարոնչիկի ծնունդնա, երեկ էլ Արցախում առաջին սովամահության դեպքնա գրանցվել (չգիտեմ ինչքանովա ճիշտ) ու չգիտեմ, թե ինչ եմ զգում էդ ամենի ֆոնին

վերջերս նկատում եմ, որ երբ ինչ որ բանով ինձ հարազատ մեկին ուզում եմ հոգեբանորեն օգնած լինել ու մոտս չի ստացվում դրանից տրամս էնքան ա ընկնում, որ քիչ չի չեմ օգնում որևէ կերպ մի հատ էլ տպավորությունա ստեղծվում, թե ես եմ նեղացած: մի խոսքով լավ բան չէ դիմացինի էմոցիաները էդքան ուժեղ զգալը

հոգնել եմ

ժամանակ առ ժամանակ հայտնվումա մարդկանց մի խումբ, որ որոշումա թե իրավունք ունի մեղադրելու մարդկանց, ովքեր համարձակվում են շարունակել ապրել, թե բա անհոգ եք, քանի որ ձեզ թույլ եք տալիս սուրճ խմել, էն էլ որտե՞ղ երևանի կենտրոնում։ ընկերներով եք հավաքվում, լավ ժամանակ եք անցկացնում, իսկ արցախցին էնտեղ սովածա։ ու տենց էլ չես հասկանում, թե քեզնից ինչ են ակնկալում, լավ իմ մեղքի զգացումը ձեզ ի՞նչ ա տալու։ էլ ավելի հոգեպես ոչ առողջ հասարակությու՞ն, դրա՞ն ենք ձգտում։ եթե ամբողջ օրը չենք խոսում մի բանի մասին, որի վրա չենք կարա ազդել ոչ մի բանով ուրեմն մոռացել ենք, անհոգ ենք ու թքած ունենք, բայց չեմ պատկերացնում որ հայաստանում գտնվի մեկը ում պատերազմը խնայելա։ հայաստանում շատ վաղուց ոչ մեկ անհոգ չի, բայց չգիտես խի անընդհատ մեր ապրել շարունակելու փորձերը ճնշվում են ինչ որ զանգվածների կողմից, ովքեր գործելու իմիտացիա են ստեղծում. «օյ ես էն թուղթը ստորագրել եմ ես արցախի կողքին եմ, իսկ դու չես ստորագրել ուրեմն արցախը քո մեղքովա հանձնվում», տենց ձեզ խաբեք, բայց ես չեմ պատրաստվում մեղավոր լինել նրանում ինչում ես մեղք չունեմ։

մի խոսքով նեղվում եմ, ջղայնանում եմ, բայց ես էլ չեմ վստահում փողոցի մարդկանց, ովքեր միշտ գոռում են, որ կօգնեն, որ կփրկեն, որ ամեն բան լավ կլինի, բայց ոչ մեկ երբեք չի ասում, թե ո՞նց, ի՞նչ միջոցներով, կամ երբ

Չգիտեմ էստեղ ոնց ա ընդունված գրել, ու ինչի մասին, բայց ես պատրաստվում եմ պատմել ամենօրյա խնդիրներիս ու դրանց համար պատկերացրածս լուծումների մասին:

Համ էլ սա ինձ կօգնի սովորել մտքերս հստակ արտահայտել ու վերջապես կսովորեմ մաքի վրա հայատար թայփ անել: Ու քանի որ սովորելու մասին եմ խոսում նաև ասեմ որ ուզում եմ խոսքիցս հանեմ ոչ հայերեն բառերը, օրինակ բավական երկար ժամանակա ներդնում եմ «շնորհակալություն»-ը, ստացվում ա բավականին բարդ:

Մեկ էլ պետք ա սովորեմ ժամանակս անիմաստ չվատնել, օրինակ տարբեր սոցիալական հարթակներ թերթելուց, պառկել առաստաղին նայելուց ու տարբեր իրավիճակների համար գլխումս անիմաստ սցենարներ կազմելուց:

Ու պետքա վերհիշել հայերենի կետադրությունը, նաև վատ չէր լինի վերսկսել գործ փնտրելու պրոցեսը:

էսօր թերևս էսքանը, լավ եղեք :)

մէկ մէկ մէկ, սա թեստ է։

Շաբաթ-կիրակիի միֆը

Երկուշաբթիից սկսած միանում է ռօբոտացված աշխատանքի գնալու ու մյուս գործերը մնացած ժամանակում խցկելու գրեթե բոլորիս ծանոթ ռեժիմը։ Միայն ուրբաթ օրը երեկոյան աշխատանքից տուն գնալիս եմ զգում, որ մնասած հինգ օրերը կարծես թմբիրի մեջ եմ անցել ու, եթե ինձ տան իմ աշխատավարձը ու ջնջեն մնացած հինգ օրերը գրեթե ոչինչ չեմ կորցնի։ Հետո թերթում եմ շաբաթ-կիրակիի to do-ն ու հասկանում, որ դրան հանգստյան օրեր անվանելը հիմարություն է։ Ես փորձում եմ իմ շաբաթվա յոթ օրերը սեղմեկ երկու օրվա մեջ՝ փորձելով և' պատրաստել, և' սովորել, և' մաքրել, և' ժամանց անցկացնել, և' հանգստանալ, չէ', ոնց հասկացաք վերջինը ուղղակի միֆ է։ Բայց ինչու եմ ես այդքան սիրում այդ երկու օրերը, որովհետև աշխատանքային գերության մեջ դու ունես ազատություն՝ հերթականության կամ անել-չանելու, կամ ինչպես կասվի լրագրության մեջ թվացիալ ընտթության հնարավորություն։ ԵՎ մեզ դուր է գալիս ունենալ կյանքի թվացիալ ղեկը, որը երբեկ մեր ձեռքում չի լինում։

Հոգնած ժամեր

Մարդը չբարարվող էակ է։ Մենք անընդհատ ձգտում ենք ավելի շատ, ավելի լավը, ավելի գեղեցիկը... ավելիի շարքը կարելի է անվերջ թվել։ Մի պատմություն եմ հիշում, երբ թագավորը մարդուն հարցնում է՝ որքան պիտի վճարեմ ծառայության դիմաց, ծառան պատասխանում է՝ ես մի իր կդնեմ կշեռքի մի նժարին, իսկ դու դրա դիմաց կդնես ոսկի, երբ նժարները հավասարվեն՝ հերիք է։ Ծառան նժարին դնում է մարդու աչք, իսկ թագավորը, որքան էլ շատ ոսկի է դնում, նժարները չեն հավասարվում, որովհետև մարդում համար ոսկին երբեկ բավական չի լինում։ Աստվածաշնչում կյանքի իմաստի մասին խոսելիս ասվում է՝ երջանիկ են նրանք, որ տանջվում են ոչ թե դիզելու, այլ վաստակածը վայելելու համար։ Վերջերս ընկերներիս հետ զրուցելիս հաճախ ենք խոսում պահը վայելելու մասին, տարիքը զգալու և ոսկյա ժամանակին չսպասելու, այլ այն ստեղծելու կարևորության մասին, ու մեզ անընդհատ թվում է, որ լավագույն պահերը դեռ գալու են, այնինչ, գուցե, մենք այդ լավագույն տարիները արդեն ապրում ենք։ Ու էստեղ հարց է առաջանում՝ արդյոք մենք ավելիին ձգտելով հասցնում ենք վայելել ներկան։ Մենք անընդհատ ինքներս մեզ և ուրիշներին փորձում ենք ապացուցել, որ կարող ենք ավելին։ Բայց, եթե սա չանենք, արդյոք վաստակածը հերիքում է վայելել կյանքը մեր ուզած կերպով։ Այստեղ է, որ հասկանում ենք կյանքի բալանսի կարևորության մասին, որը պահելը դժվար է։ Ես Եվրոպան սիրում եմ հենց դրա համար։ Այստեղ մարդիկ հնարավորինս ավելի քիչ են կենտրոնանում ավելին ունենալու վրա, և ուշադրություն են դարձնում կյանքը զգալուն և ԱՊՐԵԼՈՒՆ։ Այլ հարց է՝ ես որքանով եմ ընդունում դա անելու մեթոդները։ Նրանք հաճախ են կրկնում՝ գումարը ամեն ինչ չէ։ Ասում են՝ խորը արտաշունչը օգնում է լինել ներկայում, էնպես որ, արտաշնչենք ու զգանք հիման ու կյանքը։

Մենակ չլինելու կարևորության մասին

Ինձ այս կյանքում նվիրված ամենաարժեքավոր բաները ժամանակն ու էմոցիաներն են։ Դրանք ամենաշատը ես ստանում եմ ընտանիքից, ընկերներից ու Լեռից։ Իմ ամենաարդյունավետ ու ամնենաարտադրողաան ժամանակը ես ունեցել եմ իմ հանդեպ հավատի ու ունեցած գեղեցիկ էմոցիաների ժամանակ։ Ցավոք բացասական էմոցիաները աշխարհում ավելի շատ են, և չգիտես ինչու մարդիկ դրանց վրա ավելի հեշտ են կենտրոնանում ու ավելի երկար են մնում այդ վիճակում ։ Ինքս հաճախ եմ ասում՝ «հավես չունեմ»։ Ես վատ լուրերից շուտ եմ նեղվում, փոքր անախորժությունները ծանր եմ տանում, երբեմն սենյակիցս դուրս գալ չեմ ուզում, բայց հենց ինչ-որ մենկին հաջողվում է ինձ դուրս քաշել սենյակից, տանել դրական էմոցիաների դաշտ, ես սկսում եմ նոր էնտուզիազմով ապրել ու զգալ այս կյանքը։ Մի պահ ինձ թվում է՝ ինչը իրագործել ցանկացել եմ, բայց վախեցել, շատ սովորական է ու լրիվ իրականանալի։ Եվ այդ պահին ինձ իսկապես միայն այդ ոգևորությունն է անհրաժեշտ բոլոր երազանքները իրականացնելու համար։ Իմ կյանքում եղել են այդպիսի ոգևորության պահեր, որոնք բերել են հաջողության։ Այս ամենի պատճառը իմ կարծիքով այն փոքրիկ հաղթանակն է թուլության հանդեպ, որը մենք զգում ենք սենյակում փակված, և որին մենք անվանում ենք՝ «հավես չունեմ»։ Ես շնորհակալ եմ ինձ տրված ժամանակի և էմոցիաների համար, այդ թվում բացասական. դրանք լավ առիթ են սովորելու և փոքրիկ հաղթանակներ ունենալու։ Կարևոր է նաև չմոռանալ ուրիշներին ևս օգնել հաղթել «հավես չունեմ»-ին։

Հեյ,

մե՞նք ենք մեր մտքերի ղեկավարը, թե՞ մտքերը մեր: Ես հաճախ նկատում եմ՝ ինչպես եմ մի անցանկալի միտք հանում ուղեղիցս, դե օրինակ կենտրոնանում եմ ուրիշի վրա ու ձևացնում եմ, թե էդ ավելի կարևորա էդ պահին: Որովհետև գիտեմ, որ էն՝ անցանկալի մտածմունքը ինձ կկոտրի, կգցի տրամադրությունս: Բայց էն պահին, երբ անցանկալի մտքերը խրձով են գալիս, անզոր եմ դառնում: Ու միանգամից մոռանում եմ ամեն դրական բան իմ կյանքում, մտածում են միայն էդ բացասականների մասին ու կորցնում ինձ: Էդ պահին կուզեի էդ մտքերը դարձնել ապակե ջահ կամ բաժակ կամ ծաղկաման ու 11րդ հարկից շպրտել դուրս, որ վերջնականապես կոտրվեին իրենք, ոչ թե ես, բայց դե հըմ, էդ անհնարա: Ասում են գնա գրի էդ վատ մտքերը, որ էդպես նյութականացնես ու հանես գլխիցդ, ինչ խոսք, չստացվեց: Դուրս չեկան, էլի հետս են: Մի տեսակ իմ մի մասն են դարձել: Դե արի ու քեզնից հրաժարվի: Անգլերենում բառ կա՝ overthinker, հայերեն երևի լինի՝ չափից շատ մտածող, քանի որ ինչքան էլ, որ over-ը թարգմանում ենք «գեր»-ով, գերմտածողը էս պահի հետ կապ չունի: Գերմտածողը վեհ գաղափարների շուրջա ծախսում ժամանակն ու էներգիան, իսկ ինձ էնքան էժան մարդիկ ու մտքեր են խանգարում, որ աչքիցս ընկնում եմ մի տեսակ: Փորձենք լինել գերմտածողներ, ոչ թե կրծենք մեզ էժան մտքերի ձեռը: Կամ էլ էնքան կրծենք մեզ, վերջնականապես չլինենք էլ: Էնքան ցածր եմ իջել իմ ուղեղում, որ բարձրանալը անհնարա, ոչ դե դժվար: Ավելի շատ անկումա, մինչև էլ իջնելու տեղ չլինի:

մի շոկոլադի պատմություն

հեյ,

ով գիտի հազար անգամ ասել եմ, որ շաբաթվա ընթացքում ժամանակ չեմ ունենում նույնիսկ դուրս գալ ու պարզապես քայլել։ երեկ նկատեցի, որ մի տեսակ երազանքա դարձել քայլելն ու երգ լսելը։ ես իմ ամբողջ կյանքում արթնացել եմ ամենաուշը 7ին, մարզվել եմ, զբոսնել եմ, օրվա մեջ էնքան էի քայլում, որ կենտրոնի բոլոր փողոցներում լինում էի։ ու էդ էն դեպքում, որ ապրում էի կենտրոնից շատ հեռու։ իսկ հիմա, երբ իմ ամենասիրած փողոցում եմ ապրում, ոչ գիտեմ ինչա կատարվում էդ փողոցում, ոչ էլ տեսնում եմ իմ ամենասիրած շենքերը։

երեկ որոշեցի, որ ինչքան էլ դժվար լինի, ելնելու եմ քայլելու։ ընկերներիցս մեկը խոստացավ նույնսիկ էդ ժամին ինձ գրել ու համոզվել, որ արթնանալուց հետո դուրս եմ եկել անկողնուց, որովհետև էդ ա ամենադժվար փուլը։ ու իմ համար փոքր, բայց շատ կարևոր մոտիվացիա որոշեցի՝ գնալու եմ իմ սիրած շոկոլադը գնելու, որը միայն մի խանութում կա։

Մաշտոցի պողոտայի ներքևում (հասցե չգիտեմ) կա ԱյգիՄարկետը, որտեղ վեգան շոկոլադներ, կաթեր, ու լիքը համով բաներ կան։ բայց դե ինձ շոկոլադն էր պետք։ հասնում եմ խանութ, պարզվումա, որ չկա սպիտակ շոկոլադ։ ընտրում եմ սև, պնդուկովը, համոզվում եմ, որ վրան գրվածա vegan product, ու վճարելու ընթացքում աշխատողը ասումա՝ էս ինչքան ուրախացաք, որ ունեինք շոկոլադը։ ու կողքինին էլ ասումա՝ սիրում եմ, որ մարդիկ փոքր բաներից ուրախանում են։ ու ես՝ ես էսօր էս շոկոլադի համար եմ արթնացել։ իրենց երևի թվաց, որ կատակ եմ անում։ ինչևէ։

էլի քայլեցի իմ սիրած փողոցներով, մի տեսակ ցուրտ էր, բայց մայթեր կային, որտեղ արև էր ընկնում։ ու քանի որ ակնոցս արևից մգանումա, ինձ դրել էի երազածս աղջկա տեղը, որին կարելիա կրել արևային ակնոց։ ու վայելում էի էդ մի ժամը, որ ոչ մի բան չունեմ անելու, ուղղակի դուրս եմ եկել երգ լսելու ու քայլելու։ էդքան անհոգ կյանքում ինձ չեմ գզացել։ շատ հաճելիա ոչ մի տեղ չշտապելը։

հիմա իմ համով շոկոլադով վայելում եմ կօֆէս ու առավոտվա լռությունը։ կարդում եմ Մուրակամիի “What I talk about when I talk about running”-ը, որ ինչ-որ չափով իմ էսօրվա մասինա։ նա ամեն օր դուրսա գալիս վազելու, ու նպատակը Նյու Յորքի մարաթոնին վազելնա։ իսկ ես կփորձեմ ամեն օր քայլելու գնալ, իսկ նպատակ չունեմ։ ինձ էդ մի ժամվա աննպատակ լինելնա դուր գալիս։

Սա կորցրած օր էր... ափսոս

հեյ,

ամիսը մի անգամ կամպանիայի ամբողջ կազմով միթինգ ենք ունենում։ ու միթինգի սկզբում մոտ տասնհինգ րոպե երաժշտություն ենք լսում։ ցանկացած աշխատող, որ ուզումա դառնա էդ ամսվա “դիջեյը”, կարող է նախապես ասել ու ինքն ընտրել երգերը։

շատերս չենք էլ խոսում, մի մասը չաթում ակտիվ զրուցում են, մի մասը լուռ լսում են, ընդամենը էդ ամսվա թարմացումների մասին են քննարկում։

ես չեմ սիրում միթինգներ, բայց էս սկզբի մասը դուրս գալիսա, մի տեսակ քեզ մեծ թիմի անդամ ես զգում։ էդ մարդկանց երբեք չեմ տեսել, չեմ էլ տեսնի երևի, բայց հաճելի ա իմանալ, որ աշխարհի գրեթե բոլոր անկյուններում թիմի անդամներ ունես, որ քո նույն սկզբունքն ունեն, որ համացանցը միքիչ ավելի ապահով դարձնելու համար են աշխատում։

դե ինձ դուրա գալիս ինձ թիմի անդամ զգալը, բայց հեռվից։ եթե էդ ամենամսյա հանդիպումները օֆլայն լինեին, դժվար գնայի, էլ էդքան շփվող չեմ։

ինչևէ, էսօրվա երգերը ինչ-որ փոփ երգեր են, մի տեսակ երևի տրամադրություն հաղորդելու համար ընտրված։ մեծ մասը չեմ էլ լսել իրականում։

էսքան ասածիս իմաստն էն էր, որ երբ աշխատողը չի զգում իրեն թիմի անդամ, նա գալիսա, գործը անում, իրեն մենակ զգալով, ինչը շատ հեշտա, երբ տնից ես աշխատում, նա էդքան հաճույքով չի աշխատի։

էդ մենակ չզգալու համար հաճախ ուղղակի գրում եմ թիմի անդամներին, իմանամ՝ ոնց են, ինչ են արել ազատ օրերին, ինչից են բողոքում։ օրինակ հիմա բոլոր բողոքում ենք, որ սլաքից դուրս ենք գալիս, գնանք թիմս, քանի որ դե մայքրոսոֆթնա տենց ուզել։ ոչ մեկիս դա դուր չի գալիս, բայց չունենք հնարավորություն չանելու։ էդ դուր չի գալիս ինձ։

տենց բաներ էսօրվա աշխատանքայինից