Ընթերցել

ահավոր ծանրացած եմ ինձ զգում, ներսս լիքը անիմաստ էմոցիա կա, որոնք չգիտեմ ինչպես օգտագործել։ կորցրել եմ էն մանր բաները, որոնցից երջանկանում եմ։ հիմա մենակ տխրություն եմ զգում. նայում եմ սիրելի մարդկանցտխրում եմ, նենց տպավորություն ա, որ ահավոր հեռու են ինձանից, չեմ կարողանում շոշափել, չեմ կարողանում խոսել, չեմ կարողանում լավ կամ վատ բաներ ասել իրանց։ կատուներն էլ այլեւս չեն ուրախացնում, մոտս չեն գալիս, նույնիսկ հակառակը հեռանում են, պաղկվում են, իրանց պատճառով էլ եմ պանիկայի մեջ ընկնում։ աշխարհի գույները փոխվել են իմ համար, ու հեչ դեպի հետաքրքիրը չէ։ ավելի վառ են դարձել, բայց էդ հաճելի չի, բալանսի մեջ չի, գժվում եմ։ կոմֆորտ չունեմ, ոչ մի տեղ չեմ ուզում լինել, երկար մնալ չեմ կարողանում։ ոչ մի ուտելիք, ըմպելիք, վայր, ֆիլմ, երգ, ոչինչ հաճույք չի պատճառում։ հիմա Սարտրի <<Սրտխառնոցն>> եմ կարդում, ու ես հասկանում եմ իրան. ճիշտ ա, իմ մոտ սրտխառնոց չի, ուրիշ բան ա, բայց դե։ ահավոր փակ եմ զգում ինձ, սիրածս մարդուն ինքս իմ վրա ճնշում գործադրելով նոր կիսատ-պռատ ասեցի ինչ ա ներսս կատարվում։ համարյա լրիվ էսքանը մենակ մի մարդու եմ կարողանում ասել, ու չնայած ավել ինչի՞ս ա պետք, բայց մի տեղ պետք ա գրեմ էս սաղ, մի տեղ, որտեղ չեն իմանա գրողն ով ա։ ինքս իմ մեջ սուզվել ու խորտակվում եմ։

Խառնված, շփոթ, հուզված, մի տեսակ կարմրած, ամաչկոտ, չմտածված, չորոշած, հանկարծ, խլվլացող, վախեցնող, նոր, անսովոր, անհանգիստ... սեր, սիրահարվել դեռ կա՞։ թե՞ ժամանակների հետ անցավ։ թէ՞ մեծ ենք դրա համար, զբաղ ենք։ թե՞ հպարտ ենք չափազանց ու խիստ։ Ես սիրել գիտեի։ քավ լիցի, չեմ մեղադրում կյանքին, բայց գոնե նեղանալու իրավունք ունեմ, որ սովորեցնելու փոխարեն մոռացրեց։ Ես գիտեի սիրահարվել՝ անջատված, անհեթեթ, խենթ, անխնա։ Ես լրջացել եմ ու հաշվարկում եմ ամեն մի քայլս, ես գումարում-հանում եմ ամեն քայլիս հետ։ Թողնել ամեն ինչ հանուն նրա, նույնիսկ ամենամեծ եդազանքդ զոհել, ես դա գիտեի, ես դա արել եմ, հիմա ամեն արարքից առաջ պետք է երկար ու մանրամասն խորհել։

Կրակ, կայծ, վախ, հանկարծ... Բառերը դարձել են մտածված, հանգիստ, հանդարտ, կշռադատված։

Ու յոթը չափիր-ը տասնյոթ է դարձել։ տեղից վեր թռչել գիշերվա կեսին ու վազել միայն նրան տեսնելու ոչ ոգի կա ոչ սեր ոչ պատճառ ոչ հավես։

Սերունդներին պետք է խնդրել սիրահարվելու շեմը բարձր պահել։

Երևանի Կիրովի անվան մանկական այգին իմ ամենասիրած վայրն է։ Այստեղ ես անցկացրել եմ մանկությունս ու այգու ամեն անկյան, ամեն ծառի հետ կապված բարի հիշողություններ ունեմ։ Մեր համար այն կոչվում էի (ու մինչև հիմա կոչվում է) Հեռու այգի։ Մենք ապրում էինք այգուց մեկ փողոց վերև, բայց մեր շենքին ավելի մոտ կար մի ուրիշ այգի, և այդ տրամաբանությամբ, Կիրովի այգին դարձավ մեզ համար Հեռու այգին։

Այգու աջ մասում, մեծ (կամ այն ժամանակ մեծ թվացող) հրապարակի կողքին աշխատում էր Գայանեն։ Գայանեն ուներ մուգ շագակակագույն մազեր, ու գեղեքիկ կլոր աչքեր։ Միշտ մազերը երկար էր պահում ու կապում էր, բայց դիմացը կարճ, այդպես կոչված “չոլկա” էր պահում։ Կարճ մազերը միշտ ընկնում էին դեմքին, ու նա անընդհատ դրանք ուղղում էի։ Գայանեին հիշում եմ կապույտ շապիկով, վրան էլ՝ մանր սպիտակ ծաղիկներ, չնայած որ երևի այդ շապիկից բացի շատ ուրիշ շորեր էր հագնում։ Նա շատ նուրբ ու բարձր ձայն ուներ։ Միշտ զրնգուն ու ծիծաղացող։ Բայց կարող է պատահի, ես եմ այդպես իրեն հիշում։

Գայանեն աշխատում էր կավիկներ ներկելու սեղանի մոտ։ Կավիկները, սպիտակ՝ գիպսից պատկաստած ֆիգուրներ էին, որոնք մենք ներկում էինք Գայանեի հետ միասին։ Կավիկ ընտրելը մեր մանկության ամենաբարդ որոշումն էր (դրանից կարևոր, երևի միայն դպրոցական օրագրի ընտրությունն էր)։ Գայանեի սեղանի մոտ միշտ կային ամենատարբեր կավիկները՝ սկսած փոքրիկ տափակ մեդալյոններից մինչև բարձր արձանիկներ։ Մենք միշտ ընտրում էինք միջինը՝ դելֆինի արձանիկ, ջրահարս, կամ էլ առյուծիկ։

Բարդ ընտրությունը կատարելուց հետո, սկսում էինք ներկել։ Գայանեից սովորել եմ գոգնոց բառը։ Հաստատ դպրոցում էլ էինք այն անցել, բայց Գայանեի ասածն էր տպավորվել մեջս։ Գոգնոցները Գայանեն պինդ կապում էր մեր վրա, որպեսզի ներկելուց շորերը չկեղտողվեն։ Գոգնոցները միշտ ներկոտ էին։ Դրանք հագնում էին կավիկներ ներկող բոլոր երեխաները։ Իսկ մենք մեզ արդեն մեծ էինք զգում, ու միշտ ասում էին, որ մենք արդեն շատ պարտաճանաչ ենք ու գոգնոցի կարիք չունենք։ Բայց Գայանեն միշտ համոզում էի, ու մենք նստում էին ճռճռան պլաստիկ սեղանների մոտ, կոպիտ կտորից գոգնոցներով և գույներով էինք լցնում մեր կավիկները։

Գայանեի առաջին դասերից էր՝ մի գույնի վրձինով մի մտեք ուրիշ գույների մեջ։ Միշտ լվացեք վրձինները հետո անցեք մյուս գույնին։ Դա ասելուց նա շատ լուրջ էր, թվում էի, կարծես փորձում էր վրձինների միջոցով կյանքի մասին մեզ դաս տալ։

Շուտով, սկսեցինք ավելի քիչ գնալ կավիկներ ներկելու։ Սկսեցինք ժամանել ուրիշ կենտրոնների՝ լողի, պարի, գրելու խմբակ, և Հեռու Այգու ժամանակ համարյա չկար։ Իսկ մի օր, մենք գնացինք Հեռու այգի, ու Գայանեն այնստեղ չէր։ Այնտեղ էր Գայաների գործատուն՝ ում դրանից առաջ էլ էինք տեսնում ու չէինք սիրում։ Նա Գայանեի բևեռային հակառակն էր։ Նա միշտ թվում էր ջղայն ու անհավես, չէր ծիծաղում, չէր անում կատակներ։ Նրան հարցրեցինք թե որտեղ է Գայանեն, երբ է հետ գալու, և այդյոք հետ գալու է։

Գործատուն, ում անունը այդպես էլ չիմացանք, ասեց որ Գայանեն դուրս է եկել գործից, որպեսզի կենտրոնանա իր ուսման վրա։ Այդ օրը շատ տխուր նստեցինք կավիկ ներկելու, գոգնոց չկապեցինք, իսկ ներկերը մեզնից առաջ արդեն ինչ-որ մեկը խառնել էր։

Մետ վեց տարի առաջ, Օպերայի հրապարակում նստած տեսանք մի աղջկա, շագանակագույն երկար մազերով, մեծ կլոր աչքերով։ Համարյա համոզված էինք՝ Գայանեն է։ Երկար նայում էինք իրա վրա, սպասում էինք մեզ նկատի, մոտիկանա և զրգնուն ծիծաղեցող ձայնով մեզ ողջունի։ Նա մեզ չնկատեց, իսկ երբ վեր կացավ որ գնա, նկատեվին որ նա Գայանեից շատ ավլեի բոյով և նիհար է։

Գայանեին այլև չեմ տեսել, ոչ այգում, ոչ էլ հանկարծակի փողոցում։ Չնայած նույնիսկ եթե տեսնեի դժվար ճանաչեինք միմյանց։

Սիրելու մասին

ապրել կարող ենք բոլորս սիրել մեծ մսս արժանի լինլ սիրուն քչերս

կապված քաղաքի ամեն անկյունում ամեն կողքինը ծանոթ է թվում բացի քեզանից բոլորի հայացքը միայն ինձ է տեսնում

միթե լինելուց բացի այլ բան եմ ուզել միթե տեսնելուց բացի այլ բանեմ խնդրել միթե քեզ ունենալուց բացի այլ բան եմ փնտրել

միթե պետք է մոռանամ անցնեմ առաջ միթե այդչափ տարված եմ եղել միթե չեմ ճանաչել քեզ բնավ

միթե հեռու ես ու մեղովորը ես եմ միթե սիրել եմ ու մեղավորը ես եմ միթե սիրել ես ու մեղավորը ես եմ

միթե չի գա մի օր, երբ միասին կլինենք միթե չեմ ապրի ես այդքան միթե իմ սերը արժանի էր քեզ

Ատելու մասին

ատումեմ քեզ ամբողջ մտքով ատում եմ ինձ ՝ ավելի, ատում եմ միտքը քո մասին ատում եմ ինձ՝ էդ մտքի համար:

ատում եմ ժամանակը , որ քեզ եմ նվիրել ատում եմ ապագան, որ քեզ հետ եմ պատկերացրել ատում եմ ժամանակը, որ քեզ սիրելով եմ զբաղվել ատում եմ ժամանակը, որ քեզ ատելով եմ զբաղվել

ատում եմ հույզերս մտքերս ու ինձ ատումեմ քեզ ՝ավելի: ատում եմ սուտ խոսքերդ իմ մասին և ատում եմ ինձ ՝ավելի:

ատում եմ ժամանակը, որ սպասել եմ քեզ ատում եմ քեզ, որ դա չես շտկել ատում եմ մտքրեը, որ ինձ վանել են ատում եմ ինձ, որ քեզ սիրել եմ:

ատում եմ մոլորակը որում քեզ տեսա ատում եմ երկիրը որում դու ինձ գտար ատում եմ մեր տունը, որ ինձ քեզնից հեռացնում էր ատում եմ աշխատանքը, որ ինձ ու քեզ կապում էր

ատում եմ ապագայի քո հետ պլանները ատում եմ ինձ դրանք ունենլու համար ատում եմ քեզ ոչ մի քայլ չանելու համար ատում եմ ինձ, որ սպասել եմ քայլի

ատում եմ քո տղամարդ տեսակը որ ինքնաբավարարմամբ է միայն սնվում ինքնախեբույթամբ է իրեն արդարացնում ատում եմ ստին փորձերդ

ատում եմ քո սուտ սերը ատում եմ քո շրջապատը ատում եմ քեզ իմ շրջապատում ատում եմ քենիզ հետո իմ շրջապատը

ատում եմ աշխարհընկալումդ որ ոչինչ ոչնչից չի տարբերում որ իմ վատ զգալու համար արգումենտներ է պահանջում

ատում եմ օրերը, որ սպասումը սրտումս հույսը հոգումս, մտքումս երազանք որ դու մի օր դուրս կգաս վարդագույն աշխարհիցդ ու կտեսնես ինձ ու քեզ ՝ իմ կողքին, որ երբեք ոչինչ չի արել էդ տեղում լիելու հանար

ատում եմ քեզ ամբողջ մտքով ատում եմ քեզ ամբողջ մի դար ատում եմ ինձ քեզ սիրելու համար

Մարդիկ, որոնք պատրաստ չեն իրենց ծանօթների հետ քննարկել օրուայ հարցը, քննադատում են բռնութիւնը։ Համացանցի հայկական համայնքներում ծաւալուած քննարկումների զգալի մասը կը վերջանայ՝ «այս քննարկումն անիմաստ է զի երկուսս էլ չենք փոխելու մեր կարծիքը» գրութեամբ։

Արդեօ՞ք կարելի է հաւատալ բռնութիւնը քննադատող մարդու անկեղծութեանը, ում պատասխանը ակնյայտօրէն կը վկայի, որ նա չի հաւատում քննարկումներով համաձայնութեան հասնելու հնարաւորութեանը։

Part I: An Introduction

The purpose of this series is to showcase the social standing in Armenia, one of the post-soviet countries riddled with a horrific past and a platitude of societal and cultural issues. To refrain myself from drifting into the indulgent practice of writing pop story snippets from Armenia, which I oft do, and to Illustrate the horrendous nature of systematic exploitation and abuse that has been oh so normalized in my country and in effect to keep this essay cohesive, I would like to lay out the framework of how this series should work. I will limit myself to writing one main story for each part of the essay. These stories will usually be based upon experiences that I had myself or was told by my friends. After writing the story, I will try with the best of my ability to illustrate the societal, cultural, and historical causes behind the occurrence of that story, and not per se the reasons behind that particular story but the reasons behind the all so similar stories that form a unifying cannon of life events that in turn cultivate the chaotic community that we are left with today. I will try to showcase the systems and norms that are so abusive and exploitative that the presence of such unjust and predatory mechanisms lead to the numbing of the mind and corruption of the soul. Those lucky enough to realize this process of total corruption, usually turn to different forms of escapism, an understandable response to the situation that they are born in. I too did partake in the inevitable pitfall of escapism, however, the realization that new people are born into this abysmal regime and their talents, desires, and hopes will be shattered and stepped over, in the same ways that mine were, have brought me to the realization of the duty I have as a survivor of the jungle – to share my knowledge and understanding of the place to the broadest audience possible, in hopes for them to develop the proper defense mechanisms against such a hostile environment. Because when I saw my sister with her hair cut to half and with the tears in her eyes, crying for my help, crying for an escape, crying for a safe place to exist, I knew that something must be done.

The essay was originally intended to be transformed into a video documentary series.

Hi there. I'm so excited to be here