Ընթերցել

The End of the Tour (2015) ֆիլմում David Wallace Fosterի հարցազրոյցն էի նայում։ աւելի շուտ ոչ թէ իր, այլ իր ինքնասպանութիւնից յետոյ (2008) Jason Segelի կողմից իր վերստեղծուած սուբեկտիւ կերպարի կողմից հարցազրոյցի իմիտացիան էի նայում։ էնքան նման էր իրականին, որ ես մինչ էս պահը մտածում էի, որ իրօք գրողն ա եղել։ իմեջին մեռած մարդկանց հոգին փորձես մարմնաւորել։

ֆիլմում գրողը (իմիտացնող դերասանը) անընդհատ բողոքում ա, որ պատկերելու են ոչ թէ իրեն, այլ իրենց երեւակայութեամբ չափազանցրած, շեղած կերպարի։ որ հարցազրոյց վերցնողին (եւ ֆիլմը նկարողին) աւելի հետաքրքիր ա իրեն յօրինել եւ խաղացնել, քան ճանաչել եւ չոր պատկերել։

ֆիլմի էս տեսակ նկարահանումը դառնում ա հէնց գրողի խուսափելիք իռոնիայի իռոնիան։ էլ երբեք չես կարող տեսնել մի բան, որ հէնց իրօք էդ մարդու միտքն ա, բայց միայն անդադար աբստրակցիայի շերտեր՝ կենդանի գրող –> մեմուար գիրքը ֊> գրքի սուբեկտիւ ընկալումը –> դրա հիման վրայ իմիտացուած գրողի կերպարը –> հարցազրոյցում իր բռած դիրքը –> կինոյով պատկերումը․ եւ այսպէս շարունակ։

դառնում ա արդէն, որ գոյութիւն չունեցող երեւակայական անձի հետ զրոյց ես անում։ ու, որ քո օրիգինալի երեւակայական ընկալումը քեզ թւում ա աւելի իրական քան հէնց օրիգինալը։ եւ երբ իրականին նայում՝ յուսահատւում ես, զի մտքումդ անդադար չափազանցրել էիր, շարունակ վերստեղծել։

քրաշերի նման ա՝ երբ քրաշուած ես ոչ թէ ակտուալ մարմնին եւ մտքին, բայց քո ֆանտազիային, որ կրում ա մարդու տեսքը, բայց արդէն իմիտացիայից աճել ա դէպի անկախ սիմուլացիա։ կիրկեգորի նման (Gjentagelsen, 1843), որ սիրահարուած էր պոետիկ գեղեցիկին եւ ոչ անհատական կնոջ անձին։ այսինքն գեղեցիկի տուեալ ինսթանսը միջոց ա հանդիսանում աւելի մեծը տեսնելու։

ուրեմն ո՞վ էր պատկերուած ֆիլմում՝ David Fosterը թէ՞ իր իմիտացիան, կամ սիմուլացիան։ իսկ կարող ե՞նք իրենից անջատ սիմուլացիայի կերպարին վերցնել ու ռեկուրսիւ վերասիմուլացնել, մինչ ստանանք անճանաչելի նոր բան։ կեղծ յիշողութիւնների նման, որ երբեք չեն եղել, բայց ճանաչում ենք։ երազի մէջ ունեցած երեւակայական ենթագիտակցական տրաւմայի նման, որ ազդում ա գծային կեանքի վրայ։

Ես երբեմն զգում եմ թունավոր անցյալի հետքը։

Անցյալը կանգնում ա իմ ներկայի վրա, ֆշշցնում, որ ես կիսատ եմ, դատարկ, որ ես չունեմ ոչ մի բան, ես ոչ ոք եմ։ Ես ինձ զգում եմ խրտվիլակ, ում ներշնչել են իշխելու համոզմունք, ես փորձում եմ իշխել սեփական կյանքի վրա։ Իմ կյանքը անցնում է, բայց իմ մեջ մնում է թեփ։ Ես ոչինչ չեմ ստեղծում, ես ստեղծում եմ միայն հիասթափություն, տխրություն, ապտակող ճշմարտություն, էգոիզմ։ Ես ցանկանում եմ լինեմ էմփատիկ իմ սեփական «ես»-ի նկատմամբ, բայց էմփատիան պետք է բաժին հասնի այլոց։ Ես դեռ ունեմ անվերջ պահանջներ ինքս ինձանից։ Թվում ա, թե իմ պահանջները սեփական անձից իմը չեն։ Թվում է միշտ թե ես կանգնած եմ ոչ սեփական ոտքերի վրա, այլ միշտ մխրճված եմ սոսնձված ավազում։ Ես փորձում եմ ձեռք մեկնել ինքս ինձ, բայց ավելի խորն եմ մխրճվում ։ Ես սկսում եմ չտեսնել, թե ով եմ դառնում։ Ես դառնում եմ խոցելի, քանի որ ես կորցնում եմ հաղորդակցվելու իմ եղանակները, ես չեմ հասկանում իմ գոյության իմաստը։ Թվում է, թե ինձ ոչնչացնելը շատ հեշտ է։ Ես ինձ զգում եմ անկատար։ Ես այնքան բան ունեմ անելու։ Բայց ես այնքան կորցրել եմ այդ անելու մոտիվացիան, որ այժմ ես իմ ձեռքերը ազատում եմ ավազից, որպեսզի բահով իմ գլխին տամ ու ավելի շատ ավազ լցնեմ ինձ վրա։ Ես մերժում եմ օգնության փորձերը։ Ես սուզվում եմ իմ ամուր գամված ծուղակում։ Ես կորցնում եմ ինձ այնտեղ, որտեղ արդեն հարմար է։

ֆինանսական, իրաւական արտօնութիւն ունենալուց եւ սոցիալական ճնշումից ազատուելուց զատ ի՞նչ պատճառներ կան, որ արդարացնում են ամուսնութեան սոցիալական եւ պետական ինստիտուտի կողմ ընտրութիւնը։ խտրական ինստիտուտը գոյութեան իրաւունք ունի՞։ պետութիւնն ա՞, որ բիւրոկրատօրէն՝ զագսով միջամտելով պիտի արտօնի մարդկանց միութիւնը։ հասարակութիւնն ա՞, որ պիտի մատուցուած՝ հանրային սպեկտակլը դատի, եւ արդարացնի սեքսը, սեռականութիւնը, համաբնակեցումը։ եւ եթէ ինստիտուցիան արդարացուած չի, էլ խի՞ էք օգտւում եւ ոչ բոյկոտում։ տէնց էր հէն ա քոչ ընտրէք, որ հետը լաւ լինէք կարող ա գործերներդ առաջ գնայ։

արդեօք սա՞ ա էն խտրական ինստիտուցիան (անկախ առաջադէմ֊ներառական իրաւական լրամշակումներից), կամ հասարակութեան կազմակերպման նախընտրելի՝ ներկայիս արտօնուած սեռական եւ (հետերո)մոնոգամ զոյգի մոդելը, որ արժանի ա համարւում պահպանման եւ յարատեւման համար։ ուզում է՞ք, որ շուկան աշխատի եւ նախայետագծուի հիմք ունենալով էս աւանդական կառոյցը եւ ոչ ազատ անհատին։ զի անհատը ազատ չի, եթէ վերոնշեալ աւելի ընդարձակ ազատութիւնների համար հարկաւոր ա զագսի փարաւոն (մլիցա), եւ պապա կանգնող պետութիւն։ իսկ դու ուզում ե՞ս էսպիսի abusive պապա, aka էս քննարկուած ինստիտուցիան, բայց, որ լաւ ա նայում։ ինչքան ուզում էք ապրէք իրար հետ, բայց պապան ա՞ թողողը։ ի՞նչ ասեմ, շարունակէք ծծել ձեր հոր գէշ կլիրը ։Դ

Բառերն այնքա՜ն կախարդական են ու ես այնքա՜ն լաւ եմ զգում դա։ Մենք կախարդում ենք իրար ամէն օր, երբ ուզում են կիսուել պատրանքով։ Պատրանքով քան զի ինքներս ենք արդէն կախարդուած։ Մեզ կախարդել են հէնց նոյն մարդիկ ում կախարդել ենք։

Սա անվերջ շրջան է մտերմութեան, երբ ներկայիդ հարցերը անցեալիդ բառերով կը փարատուեն։ Ու դու ինքդ անցեալի բառերով կը փարատես ընկերոջդ։

Շրջանից դուրս անյայտի վախն է, անփորձի ջանքը, որ դժուար է յաղթել։ Բայց անհրաժեշտ է։ Եւ նոր շրջաններ դեռ պէտք է գան, ուր աւելի յարմար կը լինի մնալը, բայց ես այնտեղ էլ մնալ չեմ կարող։ Զի կախարդողի գիտակցումս աւելի շատ է քան կախարդուողինը։

Միայն երանի՜, որ կախարդելիս կախարդուած չլինեմ։

ականջիս մէջ էլեկտրիկ կանաչ էյսիդ տատանուող սինուսային ձայներ են հնչում։ աւելի շուտ գլորւում։ երեւի roland tb-303 բասի նման նախնական կոմերցիոն ձախողում ա, որ ջանքիներին կայֆ ա տուել։ սպառողը ես եմ։ ձայնը շատ ցածր յաճախականութեան վրայ տատանւում ա, գլխիս դիրքը փոխում եմ՝ չկայ։ ականջակալով չեմ։

յաճախ սպասում եմ երբ ա գիշեր լռութիւն լինելու, մենակ լինեմ, ժամանակը կանգ առնի։ ժամացոյցներից վախենում եմ կտ֊կտ֊կտ ոնց որ դանդաղ կեանքս պակասի։ քունը կայֆ ա՝ ժամանակաւոր մահ ա։ մշտականը կայֆ չի, անետարկելի ա։ դզում ա, որ քնի մէջ մեռնում եմ եւ քնից յարութիւն առնում։

կողքի շէնքից ղախպայ օդորակիչի ձայնն ա։ ծակող՝ մի քանի հազարանոց յաճախականութիւններով գնում֊գալիս ա։ շներին խլացնող յատուկ սուլիչի նման, ինձ՝ պրիմատիս պառալիզացնում ա։ մօտ 16 հազար կամ աւել հերց կլինի։ ոնց որ ուղեղը խոզ֊վարդագոյն լազերով սղոցի։

օտար եմ իմ մէջ։ օրուայ ընթացքում պատահական հեռախօսի տեսախցիկը միանալիս, ինձ եմ տեսնում, մի տեսակ զարմանում եմ։ մոռացել էի ինչ տեսք ունեմ։ շատ ահաւոր չի, զուտ հետաքրքիր ա։ mirror stageի շարունակական ժխտում ա։ նաեւ հայելին տեռոռ ա։ անյարմար ճշմարտութիւն ա։ յարմար սուտ ա։ քուանտային՝ երկուսը միաժամանակ։ հարկաւոր ա ինտեգրուել եւ դառնալ մէկ։

վոնեգուտը յատուկ հոգեբանի մօտ չէր գնում, որ well-adjusted չդառնար, զի վախենում էր, որ չկարողանայ դրանից յետոյ գրել։ ես աստիճանաբար well-adjusted եմ դառնում, ու աւելի նորմալ (լատին․՝ norma, ատաղծագործի քանոն)։ վախենում եմ նորմալ լինելուց, զի լոքշ ա տէնց։ էդ նշանակում ա շատ բան չուզել։ ոչ թէ ուզել՝ չանել, այլ հէնց չուզել։ դառնում ա, որ զուտ հանգիստ ապրելու (գոյատեւելու՞) համար ինձ զրկում եմ լիքը ցանկութիւններից որոնք սոցիալապէս ընդունելի չեն։ ուզում եմ հայելու մէջ չնայեմ, բայց կրկին ստիպուած եմ։ յոռիա բայց ինչ արած, իմ մէջ ինքս ինձ ճնշեմ, որ գործ կարողանամ անեմ, ու մի քանի տարի յետոյ անդրադառնամ էս ճնշելուց առաջանալիք կոմպլեքսներին ։Դ

սաղ հէչ, հերթական անգամ չզոհուեցի :D կներէք

հերթական անգամ չզոհուեցի ոչ զոհուել ենք ոչ հայրենիք ենք կորցրել

հերթական անգամ չծծեցի

ինչ անենք բագոս են փաղղոս չունեն, զատօ կռուած տղու մակեդոնական նիզակ են ծծում։ գեոթ են, զատօ եօթ հերոս երեխայի մայր են։ զատօ, հերթական անգամ չզոհուեցին։

Կյանքը կառմայա, չգիտեմ էդ ոնցա աշխատում ոնցա ստացվում, բայց կյանքը կառմայա: Ավելի ուժեղ երբեք ոչ մեկի չեմ հասկացել ու հիմա բարդա ընդունել, որ նույնն իմ հանդեպ են զգացել: Նստած կծում եմ վաունգը ու մտածում լավ, բայց խի՞ : Բայց էդ հարցը մենակ ինձ եմ տալիս քանզի վախենում եմ պատասխանից: Բայց շարունակում եմ ինձ խաբել ու խաբել նեսիս դատարկությունը ստով լցնելով: Ինձ թվումա իմ սիրո առարկան ես էնքամ եմ իմ ուղեղում մեծացրել, որ վաղուց ինքն անցելա իրա իրական սահմանները: Ու, ես գնալով հալվում վերանում եմ: Կամ ես պիտի հաղթեմ մտքերիս կամ իրենք ինձ: Ես դեռ պայքարում եմ:

And the time comes, when you just don’t wanna share that song with all your online “friends”, you wanna play it to him, just now. You don’t wanna write down that post that everyone’s gonna sympathize with, you don’t want that hot debate on an argument you wanted to carry on so badly, so that people could really get your point. You just wanna speak your word and notice the reaction on people’s faces.

And the time comes, when your online presence becomes your worst enemy. Who cares about so many chats with innumerable people on a topic which is so popular? Our generation has got so many temporary things to spend time on. This is becoming ridiculous.

And the time comes when all you wanna share is that still and warm glance with someone lying next to you. All you wanna care about is the way you’re gonna spend the next afternoon with a cup of coffee, or the evening with a glass of fine wine.

And the time comes, when online is not a choice, when you realize that the variety of opportunities that ‘online’ provides us with are meant to set all of us apart.

And the time finally comes when I choose to stay beside people who need me and who are precious to me. I choose to be there in real life, in real time, I choose to live and I choose to grow. Stay safe and sound there online.

Տաքսու վարորդին ցածր էի գնահատել (էս ե՞րբ աշխարհը սէնց փոխուեց ։Ճ), սպասարկման բաժնից զանգեցին ճշտելու թե ինչ դժգոհութիւն ունեմ։ Զրոյցի վերջում խնդրեցին, որ միշտ գնահատեմ երթը՝ ծառայութեան որակը բարելաւելու համար։ Դրան ի պատասխան ասացի, որ բոլոր այն երթերը որոնք չեմ գնահատել գոհացրել են։

Ասեցի ու զգացի որքան չգնահատուած ա որակեալ աշխատանքը։ Բայց դրանում աւելի շատ արդարութիւն կայ քան անարդարութիւն։ Մենք սահմանել ենք, որ ընդունում ենք լաւ մարդկանց, բարոյականութիւնը, որակեալ աշխատանքը ու հոգատար վերաբերմունքը։ Ապա այլ կերպ լինել չէր կարող, այլ կերպ մարդիկ աշխատանք են կորցնում, ընկերներ, ազատութիւն, յարգանք եւն։

Էն ինչը բացասական չի գնահատուել լռելեան դրական ա գնահատուած։ Ու եթե դու քեզ գնահատուած չես զգում ապա դու դրական իմաստով գնահատուած ես։

Մի յուսահատուի՜ր։

Յ.Գ. Մէկ այլ միտք այն մասին, որ երբ ինքդ բացասական չես գնահատում վատ արարքը լռելեան անցնում ա դրականի տակ։

Ի՞նչն է սպանում մարդուն ավելի շուտ.

Նրա մոլուցքը, թե մոլուցքին նախորդող դեպքը։ Ինձ սպանում է միտքը, որ իմ սերը որևէ ցանկացած դրության, օբյեկտի նկատմամբ իրականում մոլուցք է։ Իմ կյանքը մոլուցք է լինել խաբված սեփական հորինված հեքիաթում, բառերը ձևավորել որպես դղյակ ու նետել ինձ այնտեղ։ Ես ինքս ինձ սպանում եմ մոլուցքով լինել խաբված, որ դեռ կենդանի եմ։ Ես բացում եմ իմ աչքերը. ամեն օր ապրելու համար նույն կեղծ դղյակում։ Այն թվում է գեղեցիկ, այն ինձ օրորում է... Ես այնտեղ դեռ կենդանի եմ, ոչ մեր ապրած իրականությունում, այլ որպես երազ, որը տեսնում են մեկ անգամ, իսկ հետո պատմում անվերջ՝ հույսով, որ մի օր բոլոր մղձավանջներից զատ կտեսնեն դղյակը։ Բայց դա այն չէ, ինչի համար արժեր ապրել։ Նույնիսկ եթե ես ապրում եմ այնտեղ, նույնիսկ եթե դա մոլուցք չէ, ես իրավունք չունեմ ապրել խցում՝ թեկուզ և գեղեցիկ։ Աշխարհը ահռելի է, իսկ ես բանտարկվել եմ այնտեղ, որտեղ հարմար է։ Ես չեմ ապրում իրական կյանքում, ես չեմ կարող ապրել գոյություն չունեցող դղյակում։ Եվ եթե իմ գոյությունը չի սահմանագծված տարածքով, միգուցե ես իրոք մահացած եմ, թեև շնչում եմ.....

էս սուռեալ մեմի տեքստը անկապ պահպանուած մնացել էր՝

eating a clock is very t̷̲͉͚͔͚̀̇̄i̸̱͔͙̘͇̜̲̬̇̓̌̒͑̀̎̌̓m̵̢̢̦̪͖̂͒͛̇̋̃͝e̵̖̦̫͕̥̫̫̾̌̌͘͝ ̷̧͚̘̗̼̣̺͔̜͋̌́̚͜͠c̶̨͉̘͖̠͍̜̻̒̿͊͛̑͗͒o̴͚̣͛ņ̶̡͇̘͖̙͙̒̈̆͆́͗̉̓̓͘͜s̸̨̨̞͙̣̝̱͕͖̾́̏̍͗̇̐̀ų̴̤͓̟͉͕̺͖͌́m̵̘̝̣͚̾̏̀̅͒̄̄̀i̴̯̞̿̌͌̈́ṉ̷̗̥͇̔̏͘ǧ̵̟͈̫̠̫̭̜͗͛̀͜͜

ես մի փոքր ինձ կորցնում եմ, չնայած որ էսքան շատ ինձ հետ չեմ եղել երբեք, ես ինձ քո մեջ գտնելով՝ չափազանց շատ եմ ինձ քո մեջ կորցնում։

գուցե շուտով ամեն ինչ ավելի լավ կլինի նաև գուցե անգամ հիմա քեզ հանգիստ չեմ տալիս։

ես ինձ կորցրել եմ քո մեջ ու դրա մասին մոռացել, ես ինձ չեմ ուզում գտնել քեզնից դուրս։