Ընթերցել

Յաճախ մեր ուղեղը աշխատում ա մեր տրամաբանութեանը հակառակ։ Երեւի դա կարելի ա ներքին ձայն անուանել։ Մենք ուզում ենք մի բան, ուղեղը ուրիշ։ Փորձում ա վախեցնել, ճնշել, խաղալ զգայարանների հետ ու համոզել իր ուզածը։

Դիցուք կանգնած ես շատ բարձր շինութեան տանիքում, հագիդ կայ պաշտպանիչ ժիլետ, որը հաստ պարանով կապուած ա ամուր հենարանից։ Դու 100% համոզուած ես որ չես ընկնի, բայց միեւնոյն ա վախենում ես ներքեւ նայել։ Էլ չեմ խօսում ցատկելու մասին։

Եթե վերցնենք էս օրինակը ու պրոյեկտենք մեր կեանքի բոլոր իրադարձութիւնների վրայ, տեսանելի կը դառնայ խնդիրը։ Ուղեղը մանիպուլեատիւ, իռացիոնալ, պաշտպանական համակարգ ա, որը հիմնուած ա պատմական յիշողութեան վրայ։

Երբ ուղեղը սկսում ա օվերֆինք անել, նմանւում ա մեքենաների հետեւից վազող ու հաչող շներին։ Վազում ա ամեն մտքի հետեւից, սկսում ա բորբոքուել ու պաշտպանուել դրանցից։ Բայց մեզ պէտք ա, որ նա հանգիստ նստի ու վերլուծի փաստերը։

Մեդիտացիան հէնց էդ վարժութիւնն ա, որ սովորեցնում ա ուղեղին հանգիստ նստել։ Երբ գլխումդ առաջանում ա միտք, փորձում ես նկատել դա, ասում ես՝ — յէյ, սէնց միտք ունեմ։ Ու երբ նկատում ես, արդէն ուրիշ ձեւով ես նայում դրան, չես գնում հետեւից։ Նոյնը զգայարանների հետ՝ — յէյ, սէնց բան եմ զգում։ Երբ կարողանում ես նկատել մարմնիդ եւ ուղեղիդ փոփոխութիւնները, անուղղակի կերպով դառնում ես դրանց ղեկավարը։ Սովորում ես սահել ծովի այլիքների վրայով ու չես մնում ալիքի տակ։

2000-ականները յիշում եմ ձայներով։ Զանգում էր քաղաքային հեռախօսը, մարդիկ ժամերով խօսում էին։ Յետոյ հարեւանը ծեծում էր պառը, կանչում իր տանը խօսելու։ Բոլորը միշտ խօսում էին։ Եթե անգամ տանը մենակ էիր, բակից լսուող երեխաների աղմուկը չէր թողնի լռութիւն լինէր։ Լռութիւնը չլսուած բան էր։ Նոյնիսկ գիշերը լռութիւն չկար։ Ժամացոյցը տկտկում էր, սառնարանը դռռռռում։ Հոսանքով աշխատող ամէն ինչ ձայն ունէր։ Ձայնարկիչները երաժշտութիւնից բացի իրենց սեփական ձայնն ունէին։ Ամէն ինչ խշշշշշում էր։ Նոյնիսկ գազապարպային սպիտակ լոյսի ձողը։ Աւելի ուշ բջջային հեռախօսները եկան։ Դրանց եկող զանգը դեռ երկու վայրկեան առաջ կարելի էր կողքի բարձրախօսից լսել։ Բարձրախօսը սկսում էր տարօրինակ ձայն հանել։ Նոյնը եղաւ ինտերների հետ, դայլափը նոյնպէս ձայն ունէր։ Երեւի ամէն շէնքում կար հարեւան, որի երեխան նուագել գիտէր։ Այն ժամանակ նոյնիսկ տորթի մոմերը նուագել գիտէին։

Իսկ յետոյ... բոլոր ձայները միանգամից կտրուեցին։

Ընտրության թվացիալ հնարավորություն

Վերջերս ինձ սկսել են հետաքրքրել էնպիսի գլոբալ թեմարներ, որոնց մասին ես երբևէ չեմ մտածել։ Այդպիսիք են օրինակ՝ աշխարհի կառավարում, ժողովրդագրություն, պատմական կեղծիքը իրական դարձնելու հնարավորություններ, կրոնի ազդեցություն։ Ինձ ճանաչողները կասեն՝ էս վերջինի մասին դու միշտ ես մտածում,բայց, չէ, այս անգամ ես մտածում եմ դրա ազդեցությունը ոչ թե անհատի, այլ հասարակության ու պատմության վրա։ ԵՎ այս ամենի մեջ ես սկսում եմ խճճվել ու քանի գնում ավելի եմ մոտենում իմ խղճուկ տեսակի զորեղությունից ու անզորությունից ինձ կորցնելուն։ Սա դեռ մի կողմ, այսօր էլ սկսեցի կարդալ մի գիրք, որտեղ գլխավոր կերպարը հենց սկզբում խոսում է այն մասին, որ մենք չենք կառավարում ոչին, բացարձակապես ոչինչ, նույնիսկ մեր մտքերը, ու սա էլ հերիք չի նշում է, որ մեր օրգանիզմի 50 տոկոսը բաղկացած է այլ մակաբույծ բջիջներից, ու մենք նրանց համար համարվում ենք մոլորակ։ Ես մտածում եմ, որ իրոք ես ծնվել եմ մի մոլորակում ու մի քաղաքակրթության մեջ, որտեղ ամեն ինչ արդեն որոշված է՝ մարդը պիտի սովորի դպրոցում, ուտի օրը երեք անգամ, աշխատի գումար ու նման լիքը ուրիշ բանարեր, որոնց լինել-չլինելը արդեն նորմա է, ու իմ փոխարեն որոշել են ընդմիջմանս ժամերը, աշխատանքային ռեժիմս ու էսպիսի լիքը իրավունքներ ու պարտականություններ։ Ու դուք հիմա ինձ կասեք՝ ախր, չէ, դու ես ընտրում աշխատել թե ոչ, ի՞նչ աշխատել, ի՞նչ սովորել, որտե՞ղ ապրել, ո՞ւմ սիրել կամ չսիրել։ Իսկ ես ձեզ կհարցնեմ, իսկ դուք լսել եք «ընտրության թվացիալ հնարավորության» տեսության մասին։ Հիմնականում օգտագործվում է քաղաքականության մեջ, երբ քեզ գոհացնելու համար տալիս են ընտրության իրավունք, բայց թե ինչ հնարավոր տարբերակներ կան ընտրում են իրենք, ստացվում է՝ դու ընտրում ես ու քեզ բավարարված զգում, այդպես էլ չիմանալով, որ ցանկը հատուկ էր կազմված։ Կամ օրինակ՝ ես չեմ կարող ընտրել ծննդավայրս, ընտանիքս, սոցիալակ խավը որում ես հայտնվել եմ ու էլի նման բաներ։ Հա, ճիշտ նկատեցիք ինձ մոտ տպավորություն է, որ ես պարտադրված եմ ապրել։ Ես նույնիսկ չեմ կարող ընտրել քնել թե ոչ, դուք կասեք՝ ես կարող եմ ընտրել քնել թե ոչ, իսկ ես կասեմ՝ արդեն 7 ժամ ընտրում եմ քնելը, բայց այն 50 տոկոս մակաբույծները ընտրել են չքնելը, երևի, ու դա ինձ մոտ չի ստացվում։ Ու իմ մոտ տպավորություն է, որ այս մտքերը գրել հրապարակելն էլ լրիվ չի կառավարվում իմ կողմից, որովհետև ես արդեն 15օր չեմ քնում գիշերները և վստահ չեմ, որ ուղեղս ադեկվատ է դատում քայլերս։ Ձեզ՝ բարի լույս, ինձ ՝բարի գիշեր, երևի, հուսամ օրգանիզմս կհամակերպվի քնելուս որոշման հետ։

Հ.գ Իսկ դուք նկատեցի՞ք, որ իմ տեքստում ես ձեր փոխարեն որոշում էի ինչ եք հարցնում կամ ասում ինձ։ Եթե նույնիսկ նկատեցիք, ներսում ըմբոստացա՞ք՝ ինչու եմ ես ձեր փոխարեն որոշել ինչ եք հարցնում, գրազ կգամ՝ գրեթե չկան նման մարդիկ, այ հենց էդպես էլ կյանքն է մեր փոխարեն որոշում ու մենք չենք հարցնում՝ ինչու՞։

Ինձ համար դժուար ա սահմանել յարաբերութիւնների տեսակները, ձեւերը, կանոնները եւ այլն։ Ես յարաբերութիւնները մի ձեւով եմ հասկանում՝ շփուելու փոխադարձ ցանկութիւն։ Բայց դա չի նշանակում, որ ինձ համար յարաբերութիւնները քմահաճոյք ա։

Քմահաճոյք – իր ախորժակին համեմատ անտրամաբան փափաք՝ որոշում, քմայք: Անկայուն կամք, որ կախված է տրամադրութիւնից։

Յարաբերութիւններ ունենալու ցանկութիւնը կամ դրա բացակայութիւնը պէտք ա լինի հիմնաւոր։ Եւ քան զի մարդն էն ա ինչ կայ ու ենթադրաբար չի կեղծում, ապա յարաբերութիւնները ժամանակի հետ խորանում են եւ ոչ հակառակը։

Ինչ վերաբերում ա յարաբերութիւնների ձեւերին ու տեսակներին, դրանք ինձ համար առարկայական չեն։ Այսինքն կապ չունի մարդը ընկեր ա, հարեւան, ծանօթ, բարեկամ, զուգընկեր թե սիրած։ Դուք ինքներդ էք որոշում ինչպէս յարաբերուել, ըստ ձեր ցանկութեան։ Նոյնիսկ պոստֆակտում կարիք չկայ սահմանել յարաբերութեան տեսակը։ Կարեւորը էն ա, որ կողմերը ցանկութիւն ունենան դրա մէջ լինելու։

Սահմանելը վատ ա նրանով, որ սահմանուած բառերի համար արդէն կան սահմանուած կանոններ։ Ու մարդը ոչ թե մտածում ա իր զգացմունքների մասին, այլ տուեալ կանոններին համապատասխանելու։

Յաճախ մարդիկ ասում են, որ սէրը առանձնայատուկ բան ա յարաբերութիւնների մէջ։ Ինձ համար սէրը միատեսակ ու միաձեւ ա (առնուազն Օքսիտոցինի եւ Էնդորֆինի մակարդակում)։ Ես սիրում եմ բոլոր մարդկանց որոնց հետ յարաբերութիւններ ունեմ։ Ի հարկէ սէրը քանակապէս կարա տարբեր լինի, ինչէս յարաբերութիւնների խորութիւնը, բայց տեսակը բոլոր դէպքերում նոյնն ա։

Ինչ վերաբերում ա սեքսին, ըստ իս դա ոչ մի կապ չունի յարաբերութիւնների հետ։ Ես յարաբերութիւնները չեմ ընտրում սեքսով պայմանաւորուած, ուղիղ հակառակը։

Ամփոփելով միտքս ուզում եմ ասել՝ չնայած բոլոր պատկերացումներին որ մարդիկ ունեն սիրոյ, սեքսի, ընկերութեան եւ այլի մասին, ինձ համար մնում ա էական միայն մի բան, արդեօք կայ փոխադարձ ցանկութիւն շփուելու թե չէ։

#մռայլ մեկնարկ

Իջա մեքենայից, անձրևում էր, առանց ջրափոսերը նկատելու ուղիղ անցա փողոցով, բախտս բերեց, որ հետիոտնի կանաչ լույսը նոր էր փոխվել, միևնույն է քայլերս չէին դադարելու ու ճանապարհն անցնելու էի, չգիտեմ՝ ջրափոսերից քանիսը շրջանցեցի, բայց կոշիկներս ամբողջությամբ թաց էին։ Քայլեցի աշխատանքի՝ անձրևի հետ գետնին միայնությանս արտասուքները թողնելով։ Հասա փոքրիկ սուպերմարկետին, որտեղից ամեն օր նախաճաշ եմ վերցնում ու առանց ցուցափեղկերին անգամ նայելու շրջանցեցի։

Միակ բանը, որ էմոցիաների հոսքից քարացած էությունս կարող էր շարժել բակի կատվիկներն էին, ամեն օրվա պես վազեցին ու գիրկս նետվեցին, առանձնապես էներգիա չունեի, ոչ շոյելու, ոչ հաղորդակցվելու, բայց սիրտս մեղմեցին, հետո սկսեցին ուշադրությանս համար կռվել, ինչպես շուրջս այն մարդիկ են կռվում՝ ում ուշադրությունն ինձ նշանակալի ու ցանկալի չէ․ կռվում են շատ մակերեսորեն, 2 վայրկյանից մոռանալու ու այլ խաղով տարվելու նախատրամադրվածությամբ։ սովոր եմ այդ խաղերին մասնակցել, նպաստել, աջակցել ու արագ մոռացվել, իրապես նշանակալի չլինել մոլորակի վրա գրեթե ոչ ոքի համար։ Դրամատիկ մասը եզրափակենք, չեմ սիրում զոհի կերպարը, ավելի նշանակալի էր այն, ինչն ինձ այս ամենին հասցրել է, ինչի մասին զզվելու չափ չեմ ուզում խոսել։

Կյանքը լավագույն ու վատագույն բանն է, որ կարող էր պատահել մեզ հետ

Իմ կյանքում հաճախ են եղել պահեր, որ ասել եմ՝ վերջ չեմ դիմանում, լսել, տեսնել, զգալ անկարող եմ, ապրել չեմ ուզում։ Բայց դրանից շատ ավելի շատ դեպքերում փոշմանել եմ ասածիս համար։ Եթե հայ ես ծնվել՝ այս աշխարհի մաղձը հաստատ գոնե 3-4 անգամ զգացած կաս, ու եթե անկախ քո կամքից ապրումակցում ես ուրիշին, ապա շատ ավելի վատ։ Բայց այսօր ես ուզում եմ խոսել կյանքի գեղեցիկը վերագտնելու ու իմ պատկերացրած հավերժության մաասին։ Դպրոցում պաստառ ունեինք, որը վերնագրված էր՝ «Գեղեցիկը կփրկի աշխարհը», ես լիովին հավատում էի դրան դպրոցահասակ ժամանակ, հիմա մոտենում եմ վերապահումով, աշխարհին չէ, բայց անհատին հաստատ փրկել կարող է, միայն թե կարողանաս ուժ գտնել գեղեցիկին գնալուն ու ընկալես։ Վերջին ժամանակներում ինձ արվեստը փրկում է, իսկ այսօր դրան միացավ բնությունը ու փոթորիկը խաղաղվեց՝ հուսամ երկարատև։ Չեխիայի ամրոցներից մեկում էինք, որը բացի գեղեցիկ լինելուց, ուներ իրեն պատկանող հսկայական հողատարածք՝ փոքրիկ անտառով։ Ու ես այսօր առաջին անգամ հասկացա թե ինչու են պատկերասրահներում հաճախ նկարների դիմաց նստարաններ դրված, ես այսօր առաջին անգամ նայում էի մի նկարի ու ոչ մի կերպ կտրվել չէի կարողանում, հետո երկար քայլեցի ամրոցին հարակից անտառով, ու ինձ մի պահ թվաց` նայում եմ նույն նկարին, ուղղակի մի քիչ փոխված, ու քանի, որ անտառում ի տարբերություն ամրոցի էքսկուրսավարը ինձ չէր սպասում ու շտապեցնում երկար մնացի էնտեղ։ Մի պահ միայն զգացի, որ բնության մեջ մենակ մնալիս ես սարսափելի վախկոտ եմ դառնում, որովհետև ես բնության տարր լինելով սարսափելի կտրվել եմ դրանից, ու ես իմ տարածքում չեմ զգում ինձ (սարսափելի է մտածել՝ քո չվախենալու տարածքը սմարտֆոնն է)։ Գուցե ձեզ հետ էլ պատահած լինի, որ ասած լինեք՝ կյանքիցս մեկ տարի կտայի միայն տեսնեի կամ իմանայի ինչ որ x բան, բայց երբևէ ինքներդ ձեզ հարցրած կաք՝ ինձ արդյոք մի տարի դեռ մնացել է այս երկրի վրա։ Ու, երբ այսօր կանգնած էի նկարի առաջ, մի պահ մտքովս անցավ՝ ինչու ենք մենք այդքան երկար մտածում հավերժության ու ժամանակի մասին, անվերջ վախենում ենք չհասցնելուց, ժամանակի թանկարժեքությունից։ Մի պահ մտածեցի՝ իսկ ինչ է հավերժությունը առհասարակ, չէ, դրա ձևակերպման մասին չեմ ասում, դա բոլորս էլ գիտենք, մեր զգացած հավերժության մասին եմ հարցնում։ Ինձ համար հավերժությունը մի ակնթարդ է, որը ես հնարավորություն ու ուժ կունենամ զգալու մարմնիս բոլոր բջիջներով։ Հավերժության զգացումը ուղղակի չի գալիս, դրան որևէ բան պիտի դրդի ու դա շատ հաճախ արվեստն է։

մէկ մէկ մէկ, սա թեստ է։

Հեյ,

մե՞նք ենք մեր մտքերի ղեկավարը, թե՞ մտքերը մեր: Ես հաճախ նկատում եմ՝ ինչպես եմ մի անցանկալի միտք հանում ուղեղիցս, դե օրինակ կենտրոնանում եմ ուրիշի վրա ու ձևացնում եմ, թե էդ ավելի կարևորա էդ պահին: Որովհետև գիտեմ, որ էն՝ անցանկալի մտածմունքը ինձ կկոտրի, կգցի տրամադրությունս: Բայց էն պահին, երբ անցանկալի մտքերը խրձով են գալիս, անզոր եմ դառնում: Ու միանգամից մոռանում եմ ամեն դրական բան իմ կյանքում, մտածում են միայն էդ բացասականների մասին ու կորցնում ինձ: Էդ պահին կուզեի էդ մտքերը դարձնել ապակե ջահ կամ բաժակ կամ ծաղկաման ու 11րդ հարկից շպրտել դուրս, որ վերջնականապես կոտրվեին իրենք, ոչ թե ես, բայց դե հըմ, էդ անհնարա: Ասում են գնա գրի էդ վատ մտքերը, որ էդպես նյութականացնես ու հանես գլխիցդ, ինչ խոսք, չստացվեց: Դուրս չեկան, էլի հետս են: Մի տեսակ իմ մի մասն են դարձել: Դե արի ու քեզնից հրաժարվի: Անգլերենում բառ կա՝ overthinker, հայերեն երևի լինի՝ չափից շատ մտածող, քանի որ ինչքան էլ, որ over-ը թարգմանում ենք «գեր»-ով, գերմտածողը էս պահի հետ կապ չունի: Գերմտածողը վեհ գաղափարների շուրջա ծախսում ժամանակն ու էներգիան, իսկ ինձ էնքան էժան մարդիկ ու մտքեր են խանգարում, որ աչքիցս ընկնում եմ մի տեսակ: Փորձենք լինել գերմտածողներ, ոչ թե կրծենք մեզ էժան մտքերի ձեռը: Կամ էլ էնքան կրծենք մեզ, վերջնականապես չլինենք էլ: Էնքան ցածր եմ իջել իմ ուղեղում, որ բարձրանալը անհնարա, ոչ դե դժվար: Ավելի շատ անկումա, մինչև էլ իջնելու տեղ չլինի:

մի շոկոլադի պատմություն

հեյ,

ով գիտի հազար անգամ ասել եմ, որ շաբաթվա ընթացքում ժամանակ չեմ ունենում նույնիսկ դուրս գալ ու պարզապես քայլել։ երեկ նկատեցի, որ մի տեսակ երազանքա դարձել քայլելն ու երգ լսելը։ ես իմ ամբողջ կյանքում արթնացել եմ ամենաուշը 7ին, մարզվել եմ, զբոսնել եմ, օրվա մեջ էնքան էի քայլում, որ կենտրոնի բոլոր փողոցներում լինում էի։ ու էդ էն դեպքում, որ ապրում էի կենտրոնից շատ հեռու։ իսկ հիմա, երբ իմ ամենասիրած փողոցում եմ ապրում, ոչ գիտեմ ինչա կատարվում էդ փողոցում, ոչ էլ տեսնում եմ իմ ամենասիրած շենքերը։

երեկ որոշեցի, որ ինչքան էլ դժվար լինի, ելնելու եմ քայլելու։ ընկերներիցս մեկը խոստացավ նույնսիկ էդ ժամին ինձ գրել ու համոզվել, որ արթնանալուց հետո դուրս եմ եկել անկողնուց, որովհետև էդ ա ամենադժվար փուլը։ ու իմ համար փոքր, բայց շատ կարևոր մոտիվացիա որոշեցի՝ գնալու եմ իմ սիրած շոկոլադը գնելու, որը միայն մի խանութում կա։

Մաշտոցի պողոտայի ներքևում (հասցե չգիտեմ) կա ԱյգիՄարկետը, որտեղ վեգան շոկոլադներ, կաթեր, ու լիքը համով բաներ կան։ բայց դե ինձ շոկոլադն էր պետք։ հասնում եմ խանութ, պարզվումա, որ չկա սպիտակ շոկոլադ։ ընտրում եմ սև, պնդուկովը, համոզվում եմ, որ վրան գրվածա vegan product, ու վճարելու ընթացքում աշխատողը ասումա՝ էս ինչքան ուրախացաք, որ ունեինք շոկոլադը։ ու կողքինին էլ ասումա՝ սիրում եմ, որ մարդիկ փոքր բաներից ուրախանում են։ ու ես՝ ես էսօր էս շոկոլադի համար եմ արթնացել։ իրենց երևի թվաց, որ կատակ եմ անում։ ինչևէ։

էլի քայլեցի իմ սիրած փողոցներով, մի տեսակ ցուրտ էր, բայց մայթեր կային, որտեղ արև էր ընկնում։ ու քանի որ ակնոցս արևից մգանումա, ինձ դրել էի երազածս աղջկա տեղը, որին կարելիա կրել արևային ակնոց։ ու վայելում էի էդ մի ժամը, որ ոչ մի բան չունեմ անելու, ուղղակի դուրս եմ եկել երգ լսելու ու քայլելու։ էդքան անհոգ կյանքում ինձ չեմ գզացել։ շատ հաճելիա ոչ մի տեղ չշտապելը։

հիմա իմ համով շոկոլադով վայելում եմ կօֆէս ու առավոտվա լռությունը։ կարդում եմ Մուրակամիի “What I talk about when I talk about running”-ը, որ ինչ-որ չափով իմ էսօրվա մասինա։ նա ամեն օր դուրսա գալիս վազելու, ու նպատակը Նյու Յորքի մարաթոնին վազելնա։ իսկ ես կփորձեմ ամեն օր քայլելու գնալ, իսկ նպատակ չունեմ։ ինձ էդ մի ժամվա աննպատակ լինելնա դուր գալիս։

Սա կորցրած օր էր... ափսոս

2023 թուականի յունուարի 15֊ի դրութեամբ Օրագրի ծրագրակազմը թարմացրել եմ ամբողջութեամբ։ Այս պահին աշխատեցնում ենք WriteFreely ծրագրի 0.13.2_1 թողարկումը։

WriteFreely֊ն արդէն հասանելի նաեւ FreeBSD֊ի շտեմարանում (տես www/writefreely )։ Առաջ ձեռքով էի կազմում համակարգը իսկ հիմա արդէն տեղադրում եմ շտեմարանից։

Համակարգը աշխատում է աւելի արագ եւ օգտագործում է աւելի քիչ միջոցներ։

Շուտով կ՚աւելացնեմ նաեւ CAPTCHA, որը թոյլ կը տայ գրանցումները կրկին անգամ բացել ամբողջ հանրութեանը։

Մինչ այդ, կարող էք գրանցուել օգտագործելով հետեւեալ հրաւէրը՝ https://xn--y9aey5fdz.xn--y9a3aq/invite/qQnG7b ։ վաւեր է՝ յաւերժ, միայն՝ առաջին տաս կտցնողների համար (։

Մինչ հանդիպում։

սիրով՝ անդրանիկ

The End of the Tour (2015) ֆիլմում David Wallace Fosterի հարցազրոյցն էի նայում։ աւելի շուտ ոչ թէ իր, այլ իր ինքնասպանութիւնից յետոյ (2008) Jason Segelի կողմից իր վերստեղծուած սուբեկտիւ կերպարի կողմից հարցազրոյցի իմիտացիան էի նայում։ էնքան նման էր իրականին, որ ես մինչ էս պահը մտածում էի, որ իրօք գրողն ա եղել։ իմեջին մեռած մարդկանց հոգին փորձես մարմնաւորել։

ֆիլմում գրողը (իմիտացնող դերասանը) անընդհատ բողոքում ա, որ պատկերելու են ոչ թէ իրեն, այլ իրենց երեւակայութեամբ չափազանցրած, շեղած կերպարի։ որ հարցազրոյց վերցնողին (եւ ֆիլմը նկարողին) աւելի հետաքրքիր ա իրեն յօրինել եւ խաղացնել, քան ճանաչել եւ չոր պատկերել։

ֆիլմի էս տեսակ նկարահանումը դառնում ա հէնց գրողի խուսափելիք իռոնիայի իռոնիան։ էլ երբեք չես կարող տեսնել մի բան, որ հէնց իրօք էդ մարդու միտքն ա, բայց միայն անդադար աբստրակցիայի շերտեր՝ կենդանի գրող –> մեմուար գիրքը ֊> գրքի սուբեկտիւ ընկալումը –> դրա հիման վրայ իմիտացուած գրողի կերպարը –> հարցազրոյցում իր բռած դիրքը –> կինոյով պատկերումը․ եւ այսպէս շարունակ։

դառնում ա արդէն, որ գոյութիւն չունեցող երեւակայական անձի հետ զրոյց ես անում։ ու, որ քո օրիգինալի երեւակայական ընկալումը քեզ թւում ա աւելի իրական քան հէնց օրիգինալը։ եւ երբ իրականին նայում՝ յուսահատւում ես, զի մտքումդ անդադար չափազանցրել էիր, շարունակ վերստեղծել։

քրաշերի նման ա՝ երբ քրաշուած ես ոչ թէ ակտուալ մարմնին եւ մտքին, բայց քո ֆանտազիային, որ կրում ա մարդու տեսքը, բայց արդէն իմիտացիայից աճել ա դէպի անկախ սիմուլացիա։ կիրկեգորի նման (Gjentagelsen, 1843), որ սիրահարուած էր պոետիկ գեղեցիկին եւ ոչ անհատական կնոջ անձին։ այսինքն գեղեցիկի տուեալ ինսթանսը միջոց ա հանդիսանում աւելի մեծը տեսնելու։

ուրեմն ո՞վ էր պատկերուած ֆիլմում՝ David Fosterը թէ՞ իր իմիտացիան, կամ սիմուլացիան։ իսկ կարող ե՞նք իրենից անջատ սիմուլացիայի կերպարին վերցնել ու ռեկուրսիւ վերասիմուլացնել, մինչ ստանանք անճանաչելի նոր բան։ կեղծ յիշողութիւնների նման, որ երբեք չեն եղել, բայց ճանաչում ենք։ երազի մէջ ունեցած երեւակայական ենթագիտակցական տրաւմայի նման, որ ազդում ա գծային կեանքի վրայ։