Ընթերցել

ահավոր ծանրացած եմ ինձ զգում, ներսս լիքը անիմաստ էմոցիա կա, որոնք չգիտեմ ինչպես օգտագործել։ կորցրել եմ էն մանր բաները, որոնցից երջանկանում եմ։ հիմա մենակ տխրություն եմ զգում. նայում եմ սիրելի մարդկանցտխրում եմ, նենց տպավորություն ա, որ ահավոր հեռու են ինձանից, չեմ կարողանում շոշափել, չեմ կարողանում խոսել, չեմ կարողանում լավ կամ վատ բաներ ասել իրանց։ կատուներն էլ այլեւս չեն ուրախացնում, մոտս չեն գալիս, նույնիսկ հակառակը հեռանում են, պաղկվում են, իրանց պատճառով էլ եմ պանիկայի մեջ ընկնում։ աշխարհի գույները փոխվել են իմ համար, ու հեչ դեպի հետաքրքիրը չէ։ ավելի վառ են դարձել, բայց էդ հաճելի չի, բալանսի մեջ չի, գժվում եմ։ կոմֆորտ չունեմ, ոչ մի տեղ չեմ ուզում լինել, երկար մնալ չեմ կարողանում։ ոչ մի ուտելիք, ըմպելիք, վայր, ֆիլմ, երգ, ոչինչ հաճույք չի պատճառում։ հիմա Սարտրի <<Սրտխառնոցն>> եմ կարդում, ու ես հասկանում եմ իրան. ճիշտ ա, իմ մոտ սրտխառնոց չի, ուրիշ բան ա, բայց դե։ ահավոր փակ եմ զգում ինձ, սիրածս մարդուն ինքս իմ վրա ճնշում գործադրելով նոր կիսատ-պռատ ասեցի ինչ ա ներսս կատարվում։ համարյա լրիվ էսքանը մենակ մի մարդու եմ կարողանում ասել, ու չնայած ավել ինչի՞ս ա պետք, բայց մի տեղ պետք ա գրեմ էս սաղ, մի տեղ, որտեղ չեն իմանա գրողն ով ա։ ինքս իմ մեջ սուզվել ու խորտակվում եմ։

Սիրելու մասին

ապրել կարող ենք բոլորս սիրել մեծ մսս արժանի լինլ սիրուն քչերս

կապված քաղաքի ամեն անկյունում ամեն կողքինը ծանոթ է թվում բացի քեզանից բոլորի հայացքը միայն ինձ է տեսնում

միթե լինելուց բացի այլ բան եմ ուզել միթե տեսնելուց բացի այլ բանեմ խնդրել միթե քեզ ունենալուց բացի այլ բան եմ փնտրել

միթե պետք է մոռանամ անցնեմ առաջ միթե այդչափ տարված եմ եղել միթե չեմ ճանաչել քեզ բնավ

միթե հեռու ես ու մեղովորը ես եմ միթե սիրել եմ ու մեղավորը ես եմ միթե սիրել ես ու մեղավորը ես եմ

միթե չի գա մի օր, երբ միասին կլինենք միթե չեմ ապրի ես այդքան միթե իմ սերը արժանի էր քեզ

Ատելու մասին

ատումեմ քեզ ամբողջ մտքով ատում եմ ինձ ՝ ավելի, ատում եմ միտքը քո մասին ատում եմ ինձ՝ էդ մտքի համար:

ատում եմ ժամանակը , որ քեզ եմ նվիրել ատում եմ ապագան, որ քեզ հետ եմ պատկերացրել ատում եմ ժամանակը, որ քեզ սիրելով եմ զբաղվել ատում եմ ժամանակը, որ քեզ ատելով եմ զբաղվել

ատում եմ հույզերս մտքերս ու ինձ ատումեմ քեզ ՝ավելի: ատում եմ սուտ խոսքերդ իմ մասին և ատում եմ ինձ ՝ավելի:

ատում եմ ժամանակը, որ սպասել եմ քեզ ատում եմ քեզ, որ դա չես շտկել ատում եմ մտքրեը, որ ինձ վանել են ատում եմ ինձ, որ քեզ սիրել եմ:

ատում եմ մոլորակը որում քեզ տեսա ատում եմ երկիրը որում դու ինձ գտար ատում եմ մեր տունը, որ ինձ քեզնից հեռացնում էր ատում եմ աշխատանքը, որ ինձ ու քեզ կապում էր

ատում եմ ապագայի քո հետ պլանները ատում եմ ինձ դրանք ունենլու համար ատում եմ քեզ ոչ մի քայլ չանելու համար ատում եմ ինձ, որ սպասել եմ քայլի

ատում եմ քո տղամարդ տեսակը որ ինքնաբավարարմամբ է միայն սնվում ինքնախեբույթամբ է իրեն արդարացնում ատում եմ ստին փորձերդ

ատում եմ քո սուտ սերը ատում եմ քո շրջապատը ատում եմ քեզ իմ շրջապատում ատում եմ քենիզ հետո իմ շրջապատը

ատում եմ աշխարհընկալումդ որ ոչինչ ոչնչից չի տարբերում որ իմ վատ զգալու համար արգումենտներ է պահանջում

ատում եմ օրերը, որ սպասումը սրտումս հույսը հոգումս, մտքումս երազանք որ դու մի օր դուրս կգաս վարդագույն աշխարհիցդ ու կտեսնես ինձ ու քեզ ՝ իմ կողքին, որ երբեք ոչինչ չի արել էդ տեղում լիելու հանար

ատում եմ քեզ ամբողջ մտքով ատում եմ քեզ ամբողջ մի դար ատում եմ ինձ քեզ սիրելու համար

Part I: An Introduction

The purpose of this series is to showcase the social standing in Armenia, one of the post-soviet countries riddled with a horrific past and a platitude of societal and cultural issues. To refrain myself from drifting into the indulgent practice of writing pop story snippets from Armenia, which I oft do, and to Illustrate the horrendous nature of systematic exploitation and abuse that has been oh so normalized in my country and in effect to keep this essay cohesive, I would like to lay out the framework of how this series should work. I will limit myself to writing one main story for each part of the essay. These stories will usually be based upon experiences that I had myself or was told by my friends. After writing the story, I will try with the best of my ability to illustrate the societal, cultural, and historical causes behind the occurrence of that story, and not per se the reasons behind that particular story but the reasons behind the all so similar stories that form a unifying cannon of life events that in turn cultivate the chaotic community that we are left with today. I will try to showcase the systems and norms that are so abusive and exploitative that the presence of such unjust and predatory mechanisms lead to the numbing of the mind and corruption of the soul. Those lucky enough to realize this process of total corruption, usually turn to different forms of escapism, an understandable response to the situation that they are born in. I too did partake in the inevitable pitfall of escapism, however, the realization that new people are born into this abysmal regime and their talents, desires, and hopes will be shattered and stepped over, in the same ways that mine were, have brought me to the realization of the duty I have as a survivor of the jungle – to share my knowledge and understanding of the place to the broadest audience possible, in hopes for them to develop the proper defense mechanisms against such a hostile environment. Because when I saw my sister with her hair cut to half and with the tears in her eyes, crying for my help, crying for an escape, crying for a safe place to exist, I knew that something must be done.

The essay was originally intended to be transformed into a video documentary series.

Hi there. I'm so excited to be here

Առավոտ 6 am Վազի՛ր, Ամելի՛, վազի՛ր

Մի տեսակ մոլորված, էս կյանքից էնքան էլ շատ բան չհասկացող ու հարցերի պատասխանները գտնելու համար ապրող մարդի՛կ, դուք մենակ չեք, մենակ մենակ չենք, էսօր չորս մոլորված (բայց միայն հոգեպես) շների եմ հանդիպել ։Ճ

Ուրեմն (հա ես գիտեմ, որ շաղկապով նախադասություն սկսելը չի խրախուսվում) իմ համար վազում եմ առավոտ ժամը 6-ին, մեկ էլ տեսնեմ դիմացի մայթին շներ կան, հեռվից բարևեցի, բա՜ն չասեցին, բայց հենց հասա իրենց, սկսեցին հաչալ ու դեպի ինձ քայլել, կանգնեցի, որ գան հանգիստ խոսենք, էն էլ առհամարհեցին։ Ես էլ արդեն թեքվեցի որ հետ վազեմ, սկսեցին հետևիցս վազել, աչքերս ճմռթեցի ուշադիր դիմացս եմ նայում, ոնց որ թե ո՛չ finish-ի կարմիր ժապավեն կա, ո՛չ էլ ոսկոր մրցանակներով սպասողներ։ Դե պարզ է, էս շները երևի իրար հետ գրազ էին եկել, թե ով է առաջինը ձախ ոտքս բռնելու։

Անկեղծ ասած, իմ կյանքի պարտադիր անելիքների ու երազանքների ցուցակում էս՝ «ուզում եմ, որ մի շուն ոտքս կծի», «ուզում եմ շների մրցանակ դառնալ» կետերից ոչ մեկը չկա։ Երևի էս շներից մեկը տենց մի տենց մի նպատակ ունի, կանգնում եմ, որ գան կծեն իրենց ցուցակից էդ մի անելիքն էլ ջնջեն, ես էլ հանգիստ գնամ տուն։

Կանգնում եմ, իրենք էլ են կանգնում, քայլում եմ, հետևիցս գալիս են։ Նորից եմ կանգնում, բոլորին հերթով հաջող եմ ասում ու գնում եմ, մոտ 5 մետրից էլ ինձ չեն հետևում, երևի իրենց անձնական տարածք էի մտել ․ ․ ․

Ու հետո շների ու Ամելիների հետ կռիվ անելով՝ գնում եմ տուն ․ ․ ․

է՜հհ, ի՜նչ լավ կլիներ շների, հետ խոսել իմանայի ․ ․ ․

17.6.19

շատ ծանրացած վիճակում եմ, անընդհատ ինչ-որ հարթակ եմ փնտրում, որ խոսեմ, բայց փակվում եմ, չեմ կարողանում։ արդեն ինչքան ժամանակ է վիճակիս մասին երկու հոգի գիտեն հիմնականում, իսկ հիմա ես իրանցից մեկին կորցնել եմ վախենում, չեմ ուզում կորցնել, բայց ես եմ մեղավոր։ ու հիմա չգիտեմ ինչ անել, եթե իրա գրկելն ա ինձ հանգստացնում, ես հիմա ոնց հանգստանամ։ ես խոսել չգիտեմ, չեմ կարողանում, կիսատ եմ թողնում ասածս ու ինձ սխալ են հասկանում։

Իմ ամենատխուր պահերին ես միշտ գտնում եմ պատուհան որից կարելի դուրս նայել։ էդպես հանգստացնում եմ հոգիս։ Դրսում կյանքը չի դադարում, ու համոզում է , որ ամեն ինչ անցողիկ է։ Կյանքում ինձ համար ամենակարևորը ընտանիքս է։ Մենք չորս երեխա ենք, շատ քույր եղբայր ունեցողները կհասկանան, որ այդ պարագայում մանկությունն ուրիշ խենթություն է։ Մանկության դժվարությունները մեզ թվում են անհաղթահարելի։ Եթե ինչ որ մեկի հետ շատ դժվարություն ես անցնում, ուրեմն այդ մարդը դառնում է շատ թանկ ։ Հիմա՝ այս նոր իրականությունում, երբ մնկությունը վաղուց անցիալում է, ես սկսում եմ կորցնել իմ մանկության հերոսներին։ Մեր խենթ քառյակի հերոսները հեռանում են իրարից՝ աշխարհներ ու տիեզերքներ բացհայտելու։ Մեզնից յուրաքանչյուրը սկսում է յուրովի կառուցել, ապրել, շնչել ու զմայլվել։ Բայց այս նոր իրականության մեջ մի բան մնում է անփոփոխ՝ մամայի ժպիտը, հոգատարությունը, նույնիսկ իրեն մասերի բաժանելն ու յուրանանչյուրիս հետ աշխարհի որև ծայրը ուղարկելուն պատրաստ լինելը։ Մի վախեցքե խոսել զգացածից․․․