Ընթերցել

ազատ ժմնկ երազում եմ արձակուրդիս մասին որ տալու եմ ինձ քննություններից հետո։ միաժամանակ մտածում եմ մի քանի տեղ աշխատելու մասին։

կյանքը խառն ա շատ, սկսում եմ համակերպվել որ լիքը բան չստացվելը ու բացթողումներս նորմալ են ու հիմա այլ բանի վրա պետք ա կենտրոնանամ։ կգա էն ժմնկը, որը պետք ա տրամադրեմ նրան ինչը էսօր բացիթողի ա, բայց ամենից շատն էի երազել սրա մասին, ինչքան վիզ դրեցի բայց երբ հասա ու մեջն եմ, առաջ չեմ գնում։

ուղղակի չեմ հասցնում, էս հմլսրնը խեղդում ա ամեն կողմից

ազատ ժմնկ երազում եմ արձակուրդիս մասին որ տալու եմ ինձ քննություններից հետո։ միաժամանակ մտածում եմ մի քանի տեղ աշխատելու մասին։

կյանքը խառն ա շատ, սկսում եմ համակերպվել որ լիքը բան չստացվելը ու բացթողումներս նորմալ են ու հիմա այլ բանի վրա պետք ա կենտրոնանամ։ կգա էն ժմնկը, որը պետք ա տրամադրեմ նրան ինչը էսօր բացիթողի ա, բայց ամենից շատն էի երազել սրա մասին, ինչքան վիզ դրեցի բայց երբ հասա ու մեջն եմ, առաջ չեմ գնում։ ուղղակի չեմ հասցնում, էս հմլսրնը խեղդում ա ամեն կողմից

պատերազմից յետոյ չափազանց յաճախ էի մտածում կեանքի իմաստի մասին, ու էդ մտքերից խախտւում էի արդէն։ ոնց որ բռնածս ամեն գործին խանգարեր էդ հարցը։ յետոյ մտածեցի՝ իրականում երեւի ոչ մի առանձնայատուկ բան էլ չկայ, զուտ էս մեծ տիեզերքի ինչ-որ պստիկ բայց կարեւոր մաս ենք։ հիւգո ֆիլմը որ կայ՝ դրանից միշտ էդ հատուածն եմ յիշել, որ ասում ա՝ աշխարհը որպէս մի մեծ մեքենայ էի պատկերացնում։ իսկ մեքենաները երբեք աւելորդ մասեր չունեն, ու եթէ ես էդ մեծ մեքենայի մաս եմ՝ ուրեմն ինչ-որ կարեւոր գործառոյթ ունեմ։ մտածեցի՝ երեւի մենք կանք, զի մեծ տիեզերքի մասն ենք, ու պիտի լինենք, որ տիեզերքն էլ լինի։ բայց թէ ինչով կզբաղուենք պարապ ժամանակ՝ երեւի հեչ կարեւոր չի։ ի՞նչ են անում կենդանիները պարապ ժամանակ։ մերն էլ երեւի դրա մի քիչ աւելի ֆէնսի տարբերակն ա. նկարում ենք, ծրագրեր ու երգեր գրում, դրոններ սարքում, պատերազմներ վարում, սպանութիւններ կամ առեւտուր անում։ բայց նաեւ ուզում եմ հաւատալ, որ երբ խաղաղ ու անվնաս ես ապրում՝ ոնց որ փափուկ, սահուն աշխատող, իւղած մաս լինես մեքենայի։ ու ուզում եմ մտածել, որ պէտք ա պահպանել եւ պաշտպանել բոլորի՝ խաղաղ ապրելու հնարաւորութիւնը։ զի երբ քեզ լաւ ա՝ գործդ էլ լաւ կանէս։
ու մտածում էի՝ երեւի ոնց որ սարդը սարդոստայն ա հիւսում՝ մենք էլ ռոբոտներ ենք սարքում, ծրագրեր գրում։ ու շատ սիրուն ա, օրինակ, ծառի եւ մարդու համեմատութիւնը, զի մենք յաճախ ենք մոռանում որ բնութեան մաս ենք, բնութեան մէջ ու բնութեան համար ենք։ դրանից ահագին հանգստացայ։ աւելի հանդարտ եմ ապրում, երբ մտածում եմ, որ մենք էլ մի օր գնալու ենք, ոնց որ ասենք դինոզաուրներն են գնացել, ու մեզնից յետոյ երեւի ինչ-որ ուրիշ էակներ են գալու, յետոյ իրանք էլ գնան, ու էդպես տիեզերքի կեանքը պահենք էնքան, ինչքան որ պէտք ա։ աւելի հանգիստ եմ նայում ամեն ինչին՝ ապագայիս, պատերազմին, մահին, պետութեանը, աղէտներին, կլիմայի փոփոխութեանը։ զուտ ուզում եմ ապրեմ պաշտպանելով բոլոր մեծ ու փոքր բօլտ ու գայկաների՝ խաղաղ ապրելու ու գործելու հնարաւորութիւնը։

շատ հաւես ա, որ էս մեծ ու երկար կեանքի էս փոքր պահի մէջ հենց մեզ ա տրուած էսքան բան միանգամից վայելելու հնարաւորութիւնը։ էն, որ մենք էսքան տարբեր ուտելիքներ ունենք, էսքան տարբեր հագուստ, արուեստներ ու արհեստներ, մասնագիտութիւններ, մազերի ներկեր, խմիչքներ։ հիմա կեանքը միաժամանակ շատ աւելի անկարեւոր բայց նաեւ շատ աւելի կարեւոր ա դարձել, ու էլ չեմ տանջւում էդ հարցերից։ հպարտանում եմ մեզնով, որ ինքներս մեզ էդքան լաւ ենք զբաղեցնում, որ ինքներս մեր համար էդքան հաւես խաղեր ենք մտածում։ էդպէս։

յ.գ. երբ դաշնեզերքում առաջին անգամ կիսուեցի էս մտքերով՝ կողմնակին գրեց հետեւեալը.

ռիչարդ ֆէյնմանը վարկած ունէր, որ գեղեցիկը ունիվերսալ գաղափար ա։ ես հակւում եմ նման մտքի։

ու չեմ բացառում որ կոդը որ գրում ենք՝ այլ չափողականութեան էակների համար սիրուն այգու պէս ա։ մի քիչ անիմաստ՝ բայց սիրուն։ եթէ լաւ ա գրած։ (:

ու մտածում եմ որ այսօր մշակութային պայթիւնի, ծաղկման ժամանակաշրջան ա, իսկ պատերազմներ գրեթէ չեն լինում, մերը՝ բացառութիւն էր, ու որ այդ ամէն ստեղծուող իւթիւբ վիդեօները, երգերը, պոդքաստները, ծրագրերը, բլոգերը, գրառումները՝ շատ սիրուն են։ ու նախանձելի ժամանակում ենք ապրում։

դեռ երբեք մարդկութիւնն այդպիսի նախանձելի ժամանակաշրջան չի ունեցել։

ես, միանշանակ, համաձայն եմ. նախանձելի ժամանակում ենք ապրում։

*կրոնի մեջ էտքան հետաքրքրվելդ ինձ որոշ բան ա ասում քո մասին ու դա ինձ խանգարում ա քո նկատմամբ զգացմունքներ ունենալու համար։

**կրոնի նկատմամբ էտքան ատելությունդ էլ ա ազդում ու խանգարում։ երկուսդ էլ տհաճ էիք։

բայց առաջինն ավելի շատ։

ես չգիտեմ ինչ եք մտածում իմ մասին։ բայց ինչոր բան կատարվում էր հետս թեթեւ հպվելուց

մի տեսակ տարօրինակ էր որ հակառակ սեռի նկատմամբ կարող ա էլի մի օր ինչ֊որ բան զգամ։ բայց մարմինս երբեմն ինձ չի ենթարկվում։ երբ կողքիս էիր թեթեւ ցրտից սրթսրթու՞մ էի։

էնքան ես հիշեցնում նախկիններին որ մտածում եմ, էլի՞ նույն մարդկանց բնավորություններից։ բայց հիմա մի քիչ ավելի կայուն եմ, միանգամից ստոպ կտամ եւ շատ չեմ երկարացնի

պատկերացնում եմ որ վերջապես պետք ա հասկանալ, որ ժմնկը չի լուրջ հրբն։ ու նրանք ովքեր որ կան, էն մարդիկ չեն ով պետք ա։

ավելի խաղաղ եմ զգում քան երբ անիմաստ հույսեր ունեի։ սիրում եմ որ ամեն բան պարզվում ա ու իմ ֆանտազիաները օդ են դառնում

գիտեմ որ էտքան էլ լավ բաներ չես մտածում իմ մասին։ հասկանում եմ, բնական ա, ինձ ուղղակի չի հետաքրքրում էն ինչ քեզ ա հետաքրքրել։ ինձ ապագան ա գրավում, քեզ՝ անցյալը։ անցյալի մեջ հետաքրքրություն չեմ տեսնում, պատմությունները ձանձրալի են, ինձ բջիջն ա դուր գալիս, իր խորամանկությունները, հիվանդություններն են դուր գալիս, իրանց ուսումնասիրելը ու հասկանալը, հետո կիրառելը։ դեղերն են դուր գալիս, ուզում եմ ամեն ինչ իմանալ բոլոր անծանոթ դեղերի մասին։ մի խոսքով տարբերությունները շատ են ու իրար չեն լրացնում։

#մարտի6

John Berger֊ն իր “Ways of Seeing”֊ում ասում ա

“[Albrecht] Durer believed that the ideal nude ought to be constructed by taking the face of one body, the breasts of another, the legs of a third, the shoulders of a fourth, the hands of a fifth and so on”

ու ասում ա, որ սրանով ինքը կառուցում էր իդեալական մարդու նիւդ, սակայն էդ անտարբեր էր լինում մարդու իրական կառուցուածքի նկատմամբ։

մտածում եմ, որ սրա ժամանակակից զուգահեռը պլաստիկ վիրահատութիւններն են։ երբ դիցուք մէկն ունենում ա հռոմեական քիթ, միւսը ասիական աչքեր, ու մարդիկ փորձում են էս նորմալիզացնել ինստագրամի արեւմտեան չափանիշների համաձայն։ արդիւնքում անտարբեր լինելով բնական զանազանութեան ու հէնց իրենց նկատմամբ։

չեմ դատում, զուտ ասում եմ, որ արժի դիտարկել բնականը ու չվախենալ դրանից։ էն էլ ով ա ասում լօլ

մտքիս Blade Runner 2049 շարժապատկերից Joy֊ն ա գալիս։

ինքն ունէր արհեստականօրէն հաւաքուած գայթակղիչ արտաքին, հետերո տղամարդու կողմից առաւելագոյն արձագանք ստանալու համար։

ու ես վախենում եմ կատարելութիւնից։ վախենում եմ որ թերութիւններ չեն լինում։ ու շատ հաճելի ա երբ ժապաւէնային լուսանկարի վրայ սպիտակ փոշու կէտեր, վատ չորացած տեղեր կան։

կեանքը կատարեալ չի, ինքներս չենք, ու չենք էլ կարող լինել, էլ ուրեմն ինչու՞ ենք յաճախ տառապում իդեալիզմի ձգտումներով ու ֆրուստրացւում որ ամեն ինչ կատարեալ չի։ ի վերջոյ երբ նայում ենք կատարեալին, տեսնում ենք մեզ որպէս կիսատ, անյարմար։

կարծում եմ էս ժամանակակից մեդիայի վրայ, եւրոպական դասական արուեստի ժառանգութեան ուղղակի ազդեցութեան հետեւանքն ա։

հետաքրքիր ա ենթադրեալ պատմական ազդեցութեան շղթան տեսնել ալբրեխտ դիւրերից մինչ ինստագրամ ու իրական մարդիկ։

այս առումով ճապոնական վաբի֊սաբի֊ն ա հետաքրքիր, որ գնահատում ա անցողիկն ու անկատարը։

#մարդ #արտաքին #արուեստ #կատարեալ #անկատար #միտք