Օրագիր

Ընթերցել

Վերջին գրառումները Օրագրում։

Հետեւիր նաեւ RSS֊ով, այստեղ՝ feed։

from dada

Part I: An Introduction

The purpose of this series is to showcase the social standing in Armenia, one of the post-soviet countries riddled with a horrific past and a platitude of societal and cultural issues. To refrain myself from drifting into the indulgent practice of writing pop story snippets from Armenia, which I oft do, and to Illustrate the horrendous nature of systematic exploitation and abuse that has been oh so normalized in my country and in effect to keep this essay cohesive, I would like to lay out the framework of how this series should work. I will limit myself to writing one main story for each part of the essay. These stories will usually be based upon experiences that I had myself or was told by my friends. After writing the story, I will try with the best of my ability to illustrate the societal, cultural, and historical causes behind the occurrence of that story, and not per se the reasons behind that particular story but the reasons behind the all so similar stories that form a unifying cannon of life events that in turn cultivate the chaotic community that we are left with today. I will try to showcase the systems and norms that are so abusive and exploitative that the presence of such unjust and predatory mechanisms lead to the numbing of the mind and corruption of the soul. Those lucky enough to realize this process of total corruption, usually turn to different forms of escapism, an understandable response to the situation that they are born in. I too did partake in the inevitable pitfall of escapism, however, the realization that new people are born into this abysmal regime and their talents, desires, and hopes will be shattered and stepped over, in the same ways that mine were, have brought me to the realization of the duty I have as a survivor of the jungle – to share my knowledge and understanding of the place to the broadest audience possible, in hopes for them to develop the proper defense mechanisms against such a hostile environment. Because when I saw my sister with her hair cut to half and with the tears in her eyes, crying for my help, crying for an escape, crying for a safe place to exist, I knew that something must be done.

The essay was originally intended to be transformed into a video documentary series.

 
Read more...

from Amelie_The_Introvert

Առավոտ 6 am Վազի՛ր, Ամելի՛, վազի՛ր

Մի տեսակ մոլորված, էս կյանքից էնքան էլ շատ բան չհասկացող ու հարցերի պատասխանները գտնելու համար ապրող մարդի՛կ, դուք մենակ չեք, մենակ մենակ չենք, էսօր չորս մոլորված (բայց միայն հոգեպես) շների եմ հանդիպել ։Ճ

Ուրեմն (հա ես գիտեմ, որ շաղկապով նախադասություն սկսելը չի խրախուսվում) իմ համար վազում եմ առավոտ ժամը 6-ին, մեկ էլ տեսնեմ դիմացի մայթին շներ կան, հեռվից բարևեցի, բա՜ն չասեցին, բայց հենց հասա իրենց, սկսեցին հաչալ ու դեպի ինձ քայլել, կանգնեցի, որ գան հանգիստ խոսենք, էն էլ առհամարհեցին։ Ես էլ արդեն թեքվեցի որ հետ վազեմ, սկսեցին հետևիցս վազել, աչքերս ճմռթեցի ուշադիր դիմացս եմ նայում, ոնց որ թե ո՛չ finish-ի կարմիր ժապավեն կա, ո՛չ էլ ոսկոր մրցանակներով սպասողներ։ Դե պարզ է, էս շները երևի իրար հետ գրազ էին եկել, թե ով է առաջինը ձախ ոտքս բռնելու։

Անկեղծ ասած, իմ կյանքի պարտադիր անելիքների ու երազանքների ցուցակում էս՝ «ուզում եմ, որ մի շուն ոտքս կծի», «ուզում եմ շների մրցանակ դառնալ» կետերից ոչ մեկը չկա։ Երևի էս շներից մեկը տենց մի տենց մի նպատակ ունի, կանգնում եմ, որ գան կծեն իրենց ցուցակից էդ մի անելիքն էլ ջնջեն, ես էլ հանգիստ գնամ տուն։

Կանգնում եմ, իրենք էլ են կանգնում, քայլում եմ, հետևիցս գալիս են։ Նորից եմ կանգնում, բոլորին հերթով հաջող եմ ասում ու գնում եմ, մոտ 5 մետրից էլ ինձ չեն հետևում, երևի իրենց անձնական տարածք էի մտել ․ ․ ․

Ու հետո շների ու Ամելիների հետ կռիվ անելով՝ գնում եմ տուն ․ ․ ․

է՜հհ, ի՜նչ լավ կլիներ շների, հետ խոսել իմանայի ․ ․ ․

17.6.19

 
Read more...

from sona

շատ ծանրացած վիճակում եմ, անընդհատ ինչ-որ հարթակ եմ փնտրում, որ խոսեմ, բայց փակվում եմ, չեմ կարողանում։ արդեն ինչքան ժամանակ է վիճակիս մասին երկու հոգի գիտեն հիմնականում, իսկ հիմա ես իրանցից մեկին կորցնել եմ վախենում, չեմ ուզում կորցնել, բայց ես եմ մեղավոր։ ու հիմա չգիտեմ ինչ անել, եթե իրա գրկելն ա ինձ հանգստացնում, ես հիմա ոնց հանգստանամ։ ես խոսել չգիտեմ, չեմ կարողանում, կիսատ եմ թողնում ասածս ու ինձ սխալ են հասկանում։

 
Read more...

from լրաԳրող

Իմ ամենատխուր պահերին ես միշտ գտնում եմ պատուհան որից կարելի դուրս նայել։ էդպես հանգստացնում եմ հոգիս։ Դրսում կյանքը չի դադարում, ու համոզում է , որ ամեն ինչ անցողիկ է։ Կյանքում ինձ համար ամենակարևորը ընտանիքս է։ Մենք չորս երեխա ենք, շատ քույր եղբայր ունեցողները կհասկանան, որ այդ պարագայում մանկությունն ուրիշ խենթություն է։ Մանկության դժվարությունները մեզ թվում են անհաղթահարելի։ Եթե ինչ որ մեկի հետ շատ դժվարություն ես անցնում, ուրեմն այդ մարդը դառնում է շատ թանկ ։ Հիմա՝ այս նոր իրականությունում, երբ մնկությունը վաղուց անցիալում է, ես սկսում եմ կորցնել իմ մանկության հերոսներին։ Մեր խենթ քառյակի հերոսները հեռանում են իրարից՝ աշխարհներ ու տիեզերքներ բացհայտելու։ Մեզնից յուրաքանչյուրը սկսում է յուրովի կառուցել, ապրել, շնչել ու զմայլվել։ Բայց այս նոր իրականության մեջ մի բան մնում է անփոփոխ՝ մամայի ժպիտը, հոգատարությունը, նույնիսկ իրեն մասերի բաժանելն ու յուրանանչյուրիս հետ աշխարհի որև ծայրը ուղարկելուն պատրաստ լինելը։ Մի վախեցքե խոսել զգացածից․․․

 
Читать дальше...

from առօրյա մտքեր

ազատ ժմնկ երազում եմ արձակուրդիս մասին որ տալու եմ ինձ քննություններից հետո։ միաժամանակ մտածում եմ մի քանի տեղ աշխատելու մասին։

կյանքը խառն ա շատ, սկսում եմ համակերպվել որ լիքը բան չստացվելը ու բացթողումներս նորմալ են ու հիմա այլ բանի վրա պետք ա կենտրոնանամ։ կգա էն ժմնկը, որը պետք ա տրամադրեմ նրան ինչը էսօր բացիթողի ա, բայց ամենից շատն էի երազել սրա մասին, ինչքան վիզ դրեցի բայց երբ հասա ու մեջն եմ, առաջ չեմ գնում։

ուղղակի չեմ հասցնում, էս հմլսրնը խեղդում ա ամեն կողմից

 
Read more...

from առօրյա մտքեր

ազատ ժմնկ երազում եմ արձակուրդիս մասին որ տալու եմ ինձ քննություններից հետո։ միաժամանակ մտածում եմ մի քանի տեղ աշխատելու մասին։

կյանքը խառն ա շատ, սկսում եմ համակերպվել որ լիքը բան չստացվելը ու բացթողումներս նորմալ են ու հիմա այլ բանի վրա պետք ա կենտրոնանամ։ կգա էն ժմնկը, որը պետք ա տրամադրեմ նրան ինչը էսօր բացիթողի ա, բայց ամենից շատն էի երազել սրա մասին, ինչքան վիզ դրեցի բայց երբ հասա ու մեջն եմ, առաջ չեմ գնում։ ուղղակի չեմ հասցնում, էս հմլսրնը խեղդում ա ամեն կողմից

 
Read more...

from Trilobite

Ցանկանում էի գրել, բայց չվստահեցի ինձ. մտածեցի, որ գուցե այն ինչ գրում եմ ճշմարիտ է, այն ինչ զգում եմ՝ միակ ճշմարիտն է։ Եվ եթե այդպես է՝ այն ինձ սարսափեցնում է։

 
Read more...

from բելուգա

պատերազմից յետոյ չափազանց յաճախ էի մտածում կեանքի իմաստի մասին, ու էդ մտքերից խախտւում էի արդէն։ ոնց որ բռնածս ամեն գործին խանգարեր էդ հարցը։ յետոյ մտածեցի՝ իրականում երեւի ոչ մի առանձնայատուկ բան էլ չկայ, զուտ էս մեծ տիեզերքի ինչ-որ պստիկ բայց կարեւոր մաս ենք։ հիւգո ֆիլմը որ կայ՝ դրանից միշտ էդ հատուածն եմ յիշել, որ ասում ա՝ աշխարհը որպէս մի մեծ մեքենայ էի պատկերացնում։ իսկ մեքենաները երբեք աւելորդ մասեր չունեն, ու եթէ ես էդ մեծ մեքենայի մաս եմ՝ ուրեմն ինչ-որ կարեւոր գործառոյթ ունեմ։ մտածեցի՝ երեւի մենք կանք, զի մեծ տիեզերքի մասն ենք, ու պիտի լինենք, որ տիեզերքն էլ լինի։ բայց թէ ինչով կզբաղուենք պարապ ժամանակ՝ երեւի հեչ կարեւոր չի։ ի՞նչ են անում կենդանիները պարապ ժամանակ։ մերն էլ երեւի դրա մի քիչ աւելի ֆէնսի տարբերակն ա. նկարում ենք, ծրագրեր ու երգեր գրում, դրոններ սարքում, պատերազմներ վարում, սպանութիւններ կամ առեւտուր անում։ բայց նաեւ ուզում եմ հաւատալ, որ երբ խաղաղ ու անվնաս ես ապրում՝ ոնց որ փափուկ, սահուն աշխատող, իւղած մաս լինես մեքենայի։ ու ուզում եմ մտածել, որ պէտք ա պահպանել եւ պաշտպանել բոլորի՝ խաղաղ ապրելու հնարաւորութիւնը։ զի երբ քեզ լաւ ա՝ գործդ էլ լաւ կանէս։
ու մտածում էի՝ երեւի ոնց որ սարդը սարդոստայն ա հիւսում՝ մենք էլ ռոբոտներ ենք սարքում, ծրագրեր գրում։ ու շատ սիրուն ա, օրինակ, ծառի եւ մարդու համեմատութիւնը, զի մենք յաճախ ենք մոռանում որ բնութեան մաս ենք, բնութեան մէջ ու բնութեան համար ենք։ դրանից ահագին հանգստացայ։ աւելի հանդարտ եմ ապրում, երբ մտածում եմ, որ մենք էլ մի օր գնալու ենք, ոնց որ ասենք դինոզաուրներն են գնացել, ու մեզնից յետոյ երեւի ինչ-որ ուրիշ էակներ են գալու, յետոյ իրանք էլ գնան, ու էդպես տիեզերքի կեանքը պահենք էնքան, ինչքան որ պէտք ա։ աւելի հանգիստ եմ նայում ամեն ինչին՝ ապագայիս, պատերազմին, մահին, պետութեանը, աղէտներին, կլիմայի փոփոխութեանը։ զուտ ուզում եմ ապրեմ պաշտպանելով բոլոր մեծ ու փոքր բօլտ ու գայկաների՝ խաղաղ ապրելու ու գործելու հնարաւորութիւնը։

շատ հաւես ա, որ էս մեծ ու երկար կեանքի էս փոքր պահի մէջ հենց մեզ ա տրուած էսքան բան միանգամից վայելելու հնարաւորութիւնը։ էն, որ մենք էսքան տարբեր ուտելիքներ ունենք, էսքան տարբեր հագուստ, արուեստներ ու արհեստներ, մասնագիտութիւններ, մազերի ներկեր, խմիչքներ։ հիմա կեանքը միաժամանակ շատ աւելի անկարեւոր բայց նաեւ շատ աւելի կարեւոր ա դարձել, ու էլ չեմ տանջւում էդ հարցերից։ հպարտանում եմ մեզնով, որ ինքներս մեզ էդքան լաւ ենք զբաղեցնում, որ ինքներս մեր համար էդքան հաւես խաղեր ենք մտածում։ էդպէս։

յ.գ. երբ դաշնեզերքում առաջին անգամ կիսուեցի էս մտքերով՝ կողմնակին գրեց հետեւեալը.

ռիչարդ ֆէյնմանը վարկած ունէր, որ գեղեցիկը ունիվերսալ գաղափար ա։ ես հակւում եմ նման մտքի։

ու չեմ բացառում որ կոդը որ գրում ենք՝ այլ չափողականութեան էակների համար սիրուն այգու պէս ա։ մի քիչ անիմաստ՝ բայց սիրուն։ եթէ լաւ ա գրած։ (:

ու մտածում եմ որ այսօր մշակութային պայթիւնի, ծաղկման ժամանակաշրջան ա, իսկ պատերազմներ գրեթէ չեն լինում, մերը՝ բացառութիւն էր, ու որ այդ ամէն ստեղծուող իւթիւբ վիդեօները, երգերը, պոդքաստները, ծրագրերը, բլոգերը, գրառումները՝ շատ սիրուն են։ ու նախանձելի ժամանակում ենք ապրում։

դեռ երբեք մարդկութիւնն այդպիսի նախանձելի ժամանակաշրջան չի ունեցել։

ես, միանշանակ, համաձայն եմ. նախանձելի ժամանակում ենք ապրում։

 
Read more...

from առօրյա մտքեր

*կրոնի մեջ էտքան հետաքրքրվելդ ինձ որոշ բան ա ասում քո մասին ու դա ինձ խանգարում ա քո նկատմամբ զգացմունքներ ունենալու համար։

**կրոնի նկատմամբ էտքան ատելությունդ էլ ա ազդում ու խանգարում։ երկուսդ էլ տհաճ էիք։

բայց առաջինն ավելի շատ։

ես չգիտեմ ինչ եք մտածում իմ մասին։ բայց ինչոր բան կատարվում էր հետս թեթեւ հպվելուց

մի տեսակ տարօրինակ էր որ հակառակ սեռի նկատմամբ կարող ա էլի մի օր ինչ֊որ բան զգամ։ բայց մարմինս երբեմն ինձ չի ենթարկվում։ երբ կողքիս էիր թեթեւ ցրտից սրթսրթու՞մ էի։

էնքան ես հիշեցնում նախկիններին որ մտածում եմ, էլի՞ նույն մարդկանց բնավորություններից։ բայց հիմա մի քիչ ավելի կայուն եմ, միանգամից ստոպ կտամ եւ շատ չեմ երկարացնի

պատկերացնում եմ որ վերջապես պետք ա հասկանալ, որ ժմնկը չի լուրջ հրբն։ ու նրանք ովքեր որ կան, էն մարդիկ չեն ով պետք ա։

ավելի խաղաղ եմ զգում քան երբ անիմաստ հույսեր ունեի։ սիրում եմ որ ամեն բան պարզվում ա ու իմ ֆանտազիաները օդ են դառնում

գիտեմ որ էտքան էլ լավ բաներ չես մտածում իմ մասին։ հասկանում եմ, բնական ա, ինձ ուղղակի չի հետաքրքրում էն ինչ քեզ ա հետաքրքրել։ ինձ ապագան ա գրավում, քեզ՝ անցյալը։ անցյալի մեջ հետաքրքրություն չեմ տեսնում, պատմությունները ձանձրալի են, ինձ բջիջն ա դուր գալիս, իր խորամանկությունները, հիվանդություններն են դուր գալիս, իրանց ուսումնասիրելը ու հասկանալը, հետո կիրառելը։ դեղերն են դուր գալիս, ուզում եմ ամեն ինչ իմանալ բոլոր անծանոթ դեղերի մասին։ մի խոսքով տարբերությունները շատ են ու իրար չեն լրացնում։

#մարտի6

 
Read more...

from ամենօրնոր

ինձ ցավեցնող բաների մասին /միգուցե մաս 1-ին/

ես չգիտեմ թե ինչ բան է հայր, ու դա ինձ ցավեցնում է։

ինչքան էլ սիրով եւ համբերատարությամբ եմ փորձում, ձեռքով ոչինչ չեմ կարողանում պատրաստել, ու դա ինձ ցավեցնում է։

չգիտեմ սիրել, ու դա ինձ ցավեցնում է։

չգիտեմ սիրվել, ու դա ինձ ցավեցնում է։

հայաստանում մարդիկ շատ քիչ են ժպտում, ու դա ինձ ցավեցնում է։

ֆլեյտա պարապելու ժամանակ ոնց փնտրում եմ չեմ գտնում, ու դա ինձ ցավեցնում է։

դեպքերի 99%ում հարազատներիս համար անպետք եմ, ու դա ինձ ցավեցնում է։

միշտ կարոտում եմ, ու դա ինձ ցավեցնում է։

ոչ միտքս ոչ մարմինս ճկուն չեն, ու դա ինձ ցավեցնում է։

ժամանակը ինձնից անընդհատ առաջ է ընկնում, ու դա ինձ ցավեցնում է։

կատարյալ լսողություն չունեմ, ու դա ինձ ցավեցնում է։

անընդհատ ընտրություն պետք է կատարել, ու դա ինձ ցավեցնում է։

հայաստանում եկեղեցիներում կամերային համերգներ չեն լինում, ու դա ինձ ցավեցնում է։

 
Read more...

from լրաԳրող

Ժամանակ չունեմ․ սկսել եմ իրագործել կյանքիս երազանքը ու մաթեմ եմ ուսումնաՍիրում, բզբզում եմ անգլերեն, փորձում եմ տան մյուս անդամներին որքան հնարավոր է սեր ու ջերմություն տալ։ Ես ապրում եմ, կարծես թե, խաղաղ։ Ես ինձ նման շռայլություն այս պահին թույլ տալ կարող եմ, շատերը՝ ոչ։ Երկրի քաղաքական վիճակը ուղիղ համեմատական է այդ երկրում քաղաքացու կյանքի որակին, կյանքի որակը՝ աշխատանքի, իսկ աշխատանքի որակը՝ տնտեսության։ Ստացվում է մեր մոտ ամեն ինչ վատ է։ Ու, եթե իմ բախտը ուղակի բերել է, որովհետև այս պահին ո'չ աշխատում եմ, ո'չ տանից դուրս գալիս, ես կարող եմ այս ամենի անդրադարձը չզգալ իմ վրա (միայն այս պահին)։ Բայց, այ մյուսները ոչ։ Ու, երբ մարդիկ նեղվում կամ դժգոհում են, ասում ենք՝ մի կարդա , մի լսիր, քեզ հեռու պահիր։ Թվում է, որ դիմացինը ունի ընտրության հնարավորություն, բայց էլի ոչ․ մարդիկ դուրս են գալիս ու ամեն քայլափոխի հանդիպում ոստիկանների, աշխատանից տուն վերադառնալը դառնում է կյանքի խնդիր, լիքը ոստիկաններ, որ ամիսներ առաջ սահմանին կանգնած էին, հիմա ստիպված են մի հային պաշտպանել մյուսից։ Իրականում մեր ընտրություն հնարավորությունը կեղծ է , որովհետև մենք պիտի ընտրենք մեր կյանքը ապրելու կամ չապրելու միջև։ Բայց ինչպես ասում է մեր տան խելոը՝ մենք այս պահին կարող ենք աշխատել ու լավ, կրթվել ու լավ, ու մի բան արած կլինենք երկրի ու մեր համար։

 
Читать дальше...

from voyageur

John Berger֊ն իր “Ways of Seeing”֊ում ասում ա

“[Albrecht] Durer believed that the ideal nude ought to be constructed by taking the face of one body, the breasts of another, the legs of a third, the shoulders of a fourth, the hands of a fifth and so on”

ու ասում ա, որ սրանով ինքը կառուցում էր իդեալական մարդու նիւդ, սակայն էդ անտարբեր էր լինում մարդու իրական կառուցուածքի նկատմամբ։

մտածում եմ, որ սրա ժամանակակից զուգահեռը պլաստիկ վիրահատութիւններն են։ երբ դիցուք մէկն ունենում ա հռոմեական քիթ, միւսը ասիական աչքեր, ու մարդիկ փորձում են էս նորմալիզացնել ինստագրամի արեւմտեան չափանիշների համաձայն։ արդիւնքում անտարբեր լինելով բնական զանազանութեան ու հէնց իրենց նկատմամբ։

չեմ դատում, զուտ ասում եմ, որ արժի դիտարկել բնականը ու չվախենալ դրանից։ էն էլ ով ա ասում լօլ

մտքիս Blade Runner 2049 շարժապատկերից Joy֊ն ա գալիս։

Joy

ինքն ունէր արհեստականօրէն հաւաքուած գայթակղիչ արտաքին, հետերո տղամարդու կողմից առաւելագոյն արձագանք ստանալու համար։

ու ես վախենում եմ կատարելութիւնից։ վախենում եմ որ թերութիւններ չեն լինում։ ու շատ հաճելի ա երբ ժապաւէնային լուսանկարի վրայ սպիտակ փոշու կէտեր, վատ չորացած տեղեր կան։

կեանքը կատարեալ չի, ինքներս չենք, ու չենք էլ կարող լինել, էլ ուրեմն ինչու՞ ենք յաճախ տառապում իդեալիզմի ձգտումներով ու ֆրուստրացւում որ ամեն ինչ կատարեալ չի։ ի վերջոյ երբ նայում ենք կատարեալին, տեսնում ենք մեզ որպէս կիսատ, անյարմար։

կարծում եմ էս ժամանակակից մեդիայի վրայ, եւրոպական դասական արուեստի ժառանգութեան ուղղակի ազդեցութեան հետեւանքն ա։

հետաքրքիր ա ենթադրեալ պատմական ազդեցութեան շղթան տեսնել ալբրեխտ դիւրերից մինչ ինստագրամ ու իրական մարդիկ։

այս առումով ճապոնական վաբի֊սաբի֊ն ա հետաքրքիր, որ գնահատում ա անցողիկն ու անկատարը։

#մարդ #արտաքին #արուեստ #կատարեալ #անկատար #միտք

 
Read more...

from ամենօրնոր

գիր գիշերը տարբեր քաղաքներում գիշերողի համար

պայուսակդ դասավորելիս ամենաներքևում գիշերանոցդ տեղավորիր, էդ հաստատ օրվա ընթացքում պետք չի գա քեզ, ու հաստատ ուսուցչանոցում պատահական գետնին չի հայտնվի։

երեւանում միշտ մանրի 1000ները ու մետաղադրամերը հավաքիր, քաղաքից դուրս էդ մեծ փող ա։

տնից ուտելիք գողացիր, փոքր տուփիկների մեջ տեղավորիր, որովհետև պարզվում ա դու շատ քիչ ծավալով ուտելիքի կարիք ունես։

մի գիշեր սենյակներում միշտ վերարկուտ եւ մյուս օրվա հագուստդ դարակում կախիր, որ երեկոյան գոնե մի պատճառ քիչ լինի ինքդ քեզնից զզվելու։

սպանիր միջիդ անհետաքրքրիկին ու գիշերը դուրս արի փողոց, հաստատ չես փոշմանի։

գիրք ունեցիր հետդ։ ինքդ քեզնից կփրկի։

ոչինչ որ ծանր ա, բոլոր խնամքի միջոցներդ վերցրու։

սենյակի հայելին գտիր, ու տես էդ հայելու մեջ ո՞վ է։ համարյա միշտ նոր դեմք կգտնես։

ինչքան դուրս ես նայում, էդքան ներս նայիր։ փորձիր լացես։

պայուսակի ամենավերեւում դիր ականջակալներդ, ընդհանրապես երկու հատ ունեցիր, մեկն էլ միշտ գրպանում։ ունեցի կիսատ թողած երգ։ մեկ-մեկ էլ ուղղակի դիր ականջակալներդ, ոչինչ մի միացրու, ոչ մեկի հետ մի խոսա։

 
Read more...

from dordubesh

Սկսել եմ ահավոր նեղվել շրջապատիցս։ Նեղվել այն փաստից, որ նուն մտքերը չենք կիսում։ Հոգնել եմ արդեն շրջապատի ամենատոլերանտ մարդը լինելուց ու փոքրամասնությունների մասին հումորները չընդունելուց, սեքսիստ հումորներից ու սեքսիստ վերաբեմունքից եմ արդեն սկսել ահավոր զզվել երբ ժամանակին այդ շատ հեշտությամբ տանում էի։ Հոգնել եմ, որ ընկերուհուս ինչ-որ բան առաջարկելուց առաջ մի հատ մտածում եմ արդյոք ինքը կընդունի ասածս ճիշտ, թե ոչ։ Հոգնել եմ էն հետամնաց մտածելակերպից, որ ինձ ուղղակի շրջափակում ա ու չեմ հասկանում, թե ոնց կարամ ես դա փոխեմ։ Վերջին 3-4 տարվա ընթացքում կարողացել եմ սովորեցնել, որ սեքսից ու ընդհանրապես սեռական կյանքից խոսելը շատ նորմալ բան է ու պետք չի <<ներս քցել>> սեռական կյանքին վերաբերող ցանկացած հարց։ Բայց հոգուս խորքում արդեն զզվում եմ հոմոֆոբ լինելու հպարտությունից ուղղակի զզվանք ա առաջացնում, ոնց որ ալերգիա ունենամ տենց բաներից։ Զզվել եմ էն մտքից, որ ընկերուհուս համար կարա շատ նորմալ երևույթ թվա կնոջ նվաստացնելը ուղղակի մեկնաբանելով, որ տղամարդ ա իրան չի կարողանում զսպի։ Երևի կփորձեմ հիմա իմ վոուք լիբերալիստական մտքի թռիչքը քարոզել, մեկ էլ տեսար 3-4 տարուց տոլեռանտությունը կմտնի մեջները չգիտեմ։

 
Read more...